1η έκδοση: Νοέμβριος 2014
Προτείνουμε επίσης το μυθιστόρημα: Τα κοκάλινα ρολόγια
Βραβείο λογοτεχνικής μετάφρασης της Ελληνοαμερικάνικης Ένωσης 2015
«Ένα μυθιστόρημα για τις ιδέες, για τον πόθο, για το καλό και το κακό και όλα τα ενδιάμεσα που επιβεβαιώνει ότι ο Μίτσελ είναι ένας από τους πιο συναρπαστικούς και ατρόμητους εν ζωή συγγραφείς».
Dave Eggers, The New York Times Book Review
«Ένας ιδιοφυής αφηγητής… μπορεί να αποδειχθεί ο σπουδαιότερος Βρετανός συγγραφέας της γενιάς του».
Mail on Sunday
Φανταστείτε μια αυτοκρατορία που επί ενάμιση αιώνα έχει κρατήσει τον κόσμο μακριά της. Απαγορεύεται η έξοδος σε όλους, οι ξένοι αποκλείονται, οι θρησκείες τους απαγορεύονται και οι ιδέες τους αντιμετωπίζονται με βαθιά καχυποψία.
Ωστόσο, υπάρχει μια αλλόκοτη ρωγμή σ’ αυτό το κράτος-φρούριο: ένα τεχνητό περιτειχισμένο νησί συνδεδεμένο με ένα λιμάνι της χώρας, και επανδρωμένο από μια χούφτα Ευρωπαίους εμπόρους. Και, παρότι η πύλη προς τη στεριά είναι κλειδωμένη, δεν μπορεί να εμποδίσει τα μυαλά –ή τις καρδιές– να σμίξουν.
Το έθνος είναι η Ιαπωνία στη συμβολή δύο αιώνων (18ος-19ος), το λιμάνι το Ναγκασάκι, και το νησί η Ντετζίμα. Εδώ αναπτύσσεται αυτό το πανοραμικό, πυκνό μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Μίτσελ. Κι εδώ, ένας νεόφερτος Ολλανδός υπάλληλος, ο Γιάκομπ ντε Ζουτ, εμπλέκεται σε μια σκοτεινή περιπέτεια διπροσωπίας, αγάπης, ενοχής, πίστης και φόνου… Αλλά την ίδια ώρα, δίχως ο ίδιος ή οι συμπατριώτες του να το γνωρίζουν, ο άξονας της παγκόσμιας ισχύος γυρίζει…
Σ’ αυτή την ιστορία ακεραιότητας και διαφθοράς, πάθους και εξουσίας, το κλειδί είναι ο έλεγχος: του πλούτου, της σκέψης, ακόμα και του θανάτου.
Συνέντευξη του Ντέιβιντ Μίτσελ στον Γρηγόρη Μπέκο για το Βήμα
Οι Ιάπωνες αποκαλούν την πατρίδα τους «Χώρα των χιλίων φθινοπώρων». Μια ιαπωνική παροιμία μάλιστα λέει «μια μέρα, χίλια φθινόπωρα» για να υποδηλώσει ακριβώς ότι ο χρόνος είναι σχετικός - σ' αυτόν, δηλαδή, που περιμένει εναγωνίως κάτι μια μέρα μοιάζει με αιωνιότητα. (...)
Ο 45χρονος βρετανός συγγραφέας - βρίσκεται αναμφίβολα στην αιχμή της παγκόσμιας πεζογραφίας σήμερα, ξεχωριστός μεταξύ των ομοτέχνων της γενιάς του, ένας προικισμένος λογοτέχνης, ένας αυθεντικός storyteller που προκάλεσε αίσθηση το 2004 με το εντυπωσιακό, τρίτο μυθιστόρημά του «Ο άτλας του ουρανού», το οποίο έγινε και ταινία από τους αδελφούς Γουατσόφσκι το 2012 - σήκωσε αμέσως το ακουστικό από το σπίτι του στο πανέμορφο Κλονακίλτι, μια μικρή πόλη στη νοτιοδυτική ακτή της Ιρλανδίας, όπου ζει με τη γιαπωνέζα σύζυγό του και τα δύο παιδιά τους.
«Εβρεχε σήμερα το πρωί και καθώς μιλάμε ο ήλιος που σκαρφαλώνει τον λόφο, ακριβώς πάνω από τη θάλασσα, ρίχνει τις ακτίνες του στις κερασιές που αργούν να ρίξουν τα φύλλα τους» περιέγραψε ο ίδιος το ποιητικό παιχνίδισμα που έβλεπε στο τοπίο. «Τις προηγούμενες δεκαετίες η Ιρλανδία έμοιαζε με θεοκρατικό καθεστώς, η Καθολική Εκκλησία τής έπινε το αίμα, ρουφούσε την ίδια την ψυχή της χώρας. Τα πράγματα ωστόσο έχουν αλλάξει. Σήμερα, ας πούμε, μπορείς να αγοράσεις ευκολότερα ένα προφυλακτικό» αστειεύτηκε ο συγγραφέας.
(...) Έπρεπε να "μεταφράσω" πράγματα ώστε να επιτύχω μια "στρωτή" αγγλική γλώσσα για το μυθιστόρημα. (...) Επρεπε να συντονίσω το (συν)αίσθημα της αλλοτινής γλώσσας με το μάτι του σύγχρονου αναγνώστη. Κάθε πρόταση ήταν για μένα μια άσκηση ισορροπίας ανάμεσα στη "γνησιότητα" και στην "(ευ)αναγνωσιμότητα". Η διαδικασία της γραφής ήταν απαιτητική, αλλά το διασκέδασα - άλλωστε όταν η πρόκληση είναι σκληρή, η νίκη είναι πιο γλυκιά».
(...) «Η ανθρώπινη συνθήκη μοιάζει με έναν μεγάλο περιοδικό πίνακα που αποτελείται από υπαρξιακά στοιχεία. Πάνω σε αυτόν πειραματίζομαι, σαν επιστήμονας κι εγώ, και τα πειράματα αυτά είναι τα μυθιστορήματα που γράφω».
(...) «Το μυθιστόρημα είναι, νομίζω, η ύψιστη καλλιτεχνική μορφή της αβεβαιότητας και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έχει τις ιστορικές του ρίζες στην εποχή του Διαφωτισμού. Το μυθιστόρημα ενσταλάζει το καλό μέσα στο κακό και αντιστρόφως το κακό μέσα στο καλό. Το καλό και το κακό όμως ενυπάρχουν και συνυπάρχουν μέσα σε κάθε ανθρώπινη καρδιά».
Το Βήμα, 30.11.2014
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ.
Συνέντευξη του Ντέιβιντ Μίτσελ στον Θανάση Μήνα για το ηλ. περιοδικό anagnostis.gr
(...) Το προτελευταίο, πέμπτο κατά σειρά μυθιστόρημα του 45χρονου βραβευμένου Βρετανού συγγραφέα, δημιουργού του περίφημου Cloud Atlas που μετέφεραν στον κινηματογράφο οι αδελφοί Γουατσόφσκι, εκτυλίσσεται κατά την επονομαζόμενη περίοδο σάκοκου. Πρόκειται για την περίοδο κατά την οποία το (υπό την κυριαρχία του οίκου των Τοκουγκάβα) φεουδαλικό σογκουνάτο έκλεισε, ύστερα από μερικές δεκαετίες σχετικής εξωστρέφειας, τις εμπορικές του πύλες προς τη Δύση, εγκαινιάζοντας μια μακρά εποχή απομονωτισμού που διήρκεσε έως τα τέλη του 19ου αιώνα. Χαμένοι από το κλείσιμο των λιμανιών της Ιαπωνίας στο διεθνές εμπόριο ήταν πρώτα απ’ όλους οι Ολλανδοί, πιο σωστά η Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, που ήλεγχε έως τότε το εμπόριο στην Άπω Ανατολή, έχοντας ως κεντρική αποικιοκρατική βάση της την Μπατάβια (σημερινή Ινδονησία). Ήταν άλλωστε η εποχή μετά από τον λεγόμενο Χρυσό Ολλανδικό Αιώνα (17ος αιώνας), κατά την οποία ο ολλανδικός καπιταλισμός υπέστη αλλεπάλληλες ήττες από τον αντίστοιχο αγγλικό, ενώ και η ίδια η Δημοκρατία των Ηνωμένων Επαρχιών (Κάτω Χώρες) είχε περιέλθει στην κυριαρχία των Γάλλων κατά τους Ναπολεόντειους πολέμους.
Τα χίλια φθινόπωρα του Γιάκομπ ντε Ζουτ είναι ένα μυθιστόρημα που τοποθετείται στο 1799, δηλ την εποχή που οι Ολλανδοί ήλεγχαν το εμπόριο στην Άπω Ανατολή. Γιατί ρίξατε το βάρος στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και σ’ αυτή την περιοχή;
Επειδή το 1799 σηματοδοτεί την αρχή του τέλους του ολλανδικού ελέγχου του εμπορίου στην Άπω Ανατολή, και τα ιστορικά μυθιστορήματα τρέφονται από τις τεκτονικές εναλλαγές στην εξουσία. Η σταθερότητα δεν ευνοεί την πλοκή. Χάρη στον Ναπολέοντα, ο οποίος μετάτρεψε τις Κάτω Χώρες σε γαλλική επαρχία, και εξαιτίας των ύπουλων, καιροσκόπων Βρετανών οι οποίοι διεκδικούσαν τις υπερπόντιες κτήσεις της Ολλανδίας, η Ντεζίμα απομονώθηκε και οι εκεί Ολλανδοί καθηλώθηκαν χωρίς να γνωρίζουν πότε, ή εάν, θα επιστρέψουν κάποτε στην πατρίδα τους. Όλη αυτή η αβεβαιότητα και η δυστυχία κάνει ευτυχισμένο έναν συγγραφέα.
Κατά πόσο είναι σημαντικό για σας ως συγγραφέα να καταπιάνεστε με διαφορετικά μυθιστορηματικά είδη ή ακόμα και να τα υπερβαίνετε από βιβλίο σε βιβλίο;
Είναι σημαντικό να συνεχίζω να μαθαίνω και να εξελίσσομαι ως συγγραφέας, διαφορετικά όλα μου τα βιβλία θα δείχνουν τα ίδια και θα γίνω ένας ξινός και ηλικιωμένος συγγραφέας, το αντίθετο δηλαδή του φιλέρευνου και παμφάγου ηλικιωμένου συγγραφέα, και έτσι οι αναγνώστες με το δίκιο τους δεν θα θέλουν να με διαβάζουν. Η εναλλαγή είδους από βιβλίο σε βιβλίο με ενθαρρύνει να μαθαίνω και να εξελίσσομαι. Δεν προσπαθώ συνειδητά να «υπερβώ ένα είδος» –δεν είμαι καν σίγουρος ότι γνωρίζω τι σημαίνει αυτό– όμως οπωσδήποτε προσπαθώ συνειδητά να αποφεύγω τα στερεότυπα, επειδή αυτά είναι η χοληστερίνη της αφήγησης. Υπάρχει ένα παράδοξο εδώ: ένα είδος θεωρείται είδος εξαιτίας των στερεότυπων, όμως τα παράδοξα είναι ευχάριστα, έτσι δεν είναι; Απολαμβάνω την πρόκληση να παραμένω στα όρια ενός είδους και συγχρόνως να ανατρέπω τα στερεότυπα, να τα υπονομεύω ή να τα αποδομώ. (...)
Ο αναγνώστης, 21.12.2014
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ.
Παρουσίαση στο popaganda.gr από τον Νίκο Κουρμουλή
Είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από την φουτουριστική Εδέμ, «Cloud Atlas», και το σαρκικό μαρτύριο με τίτλο «Μαύρος Κύκνος». Δύο χαρακτηριστικά δείγματα του τι σημαίνει αφηγηματική δεινότητα σήμερα. Ο Ιρλανδός Ντέιβιντ Μίτσελ με την μυθοπλαστική tour de force που διαθέτει, έχει αλλάξει το συγγραφικό τοπίο. Στο τελευταίο του βιβλίο το «θέμα» του είναι ο έλεγχος. Ο έλεγχος ως άσκηση εξουσίας, είτε στον δημόσιο βίο, είτε στην επιθυμία και την συνείδηση. Στην υπερσυντηριτική Ιαπωνία του 18ου αιώνα, εμφανίζεται μια…ρωγμή. Απογείωση.
popaganda.gr 25.12.15
Παρουσίαση του βιβλίου στην Καθημερινή από τη Μαργαρίτα Ζαχαριάδου
Ο Βρετανός Ντέιβιντ Μίτσελ είναι από εκείνους τους συγγραφείς που κάνουν τις λέξεις να εκρήγνυνται. Το γράψιμό του είναι πληθωρικό, ασυγκράτητο, λαμπερό, καμιά φορά εκτυφλωτικό. Το σύμπαν της έμπνευσής του μοιάζει απέραντο, κι εκείνος έχει δείξει επανειλημμένως πως διαθέτει τα μέσα για να το εξερευνήσει εξαντλητικά, δοκιμάζοντας κάθε φορά διαφορετικές φόρμες αφήγησης.
Το καινούργιο του βιβλίο που κυκλοφόρησε στα ελληνικά, Τα χίλια φθινόπωρα του Γιάκομπ ντε Ζουτ, φέρει αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά, που το καθιστούν ανάγνωσμα ωραίο – και απαιτητικό. Οχι μόνον επειδή είναι πολυσέλιδο και πολυπρόσωπο, ούτε και επειδή τοποθετείται σε χώρο (Ιαπωνία) και χρόνο (τέλος του 18ου-αρχές του 19ου αιώνα) μη οικείο για τον μέσο αναγνώστη, αλλά γιατί ο Μίτσελ δεν φαίνεται διατεθειμένος να κάνει καμία έκπτωση στην έμπνευσή του. (...)
Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, Καθημερινή, 1.2.2015
Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ.
Παρουσίαση στο Book Bar
Στη χώρα των χιλίων φθινοπώρων
(...) Οι συνεχείς εκπλήξεις και οι ανατροπές μέσα από μια δυνατή πρόζα, συνοδεύουν τον αναγνώστη από τις πρώτες σελίδες, ενώ ολόκληρο το μυθιστόρημα διαποτίζεται από την βαθιά γνώση του πολιτισμού και της νοοτροπίας των Ιαπώνων, την οποία ο Ντέιβιντ Μίτσελ έχει αποκομίσει από την πολύχρονη διαμονή του στην Χιροσίμα ως καθηγητής αγγλικών. Αυτόν τον πολιτισμό, τον οποίο εμείς ελάχιστα γνωρίζουμε, αντιπαραβάλλει με επιτυχία με τον δυτικό, ενώ η έξοχη, ρωμαλέα μετάφραση της συγγραφέως Μαρίας Ξυλούρη συμπλέει με την προσωπικότητα του μυθιστορήματος, και προσδίδει στο κείμενο την ζωντάνια που του αξίζει.
Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ
Γράφει η Δάφνη-Μαρία Βουβάλη, Book Bar, Σεπτέμβριος 2015
Διαβάστε στον οδηγό ανάγνωσης το πρώτο κεφάλαιο του μυθιστορήματος και τη συνεντευξή του Ν. Μίτσελ στο Βήμα. Διαβάστε επίσης εδώ στα αγγλικά την κριτική του μυθιστορήματος στην εφημ. New York Times από τον γνωστό Αμερικανό συγγραφέα Ντέιβ Έγκερς και εδώ μια εκ βαθέων συνέντευξη του Ντέιβιντ Μίτσελ στο περιοδικό The Paris Review. Επίσης, μπορείτε να ακούσετε εδώ το πεντάλεπτο των εκδόσεων Τόπος σχετικά με το βιβλίο στον ραδιοσταθμό "Στο κόκκινο 105,5" και εδώ την πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή "Διαβάζοντας", του amagiradio.com, όπου η μεταφράστρια του βιβλίου και συγγραφέας Μαρία Ξυλούρη συνομιλεί με την Κατερίνα Μαλακατέ για τον άθλο της μετάφρασης ενός μυθιστορήματος όπως τα "Χίλια φθινόπωρα". Τέλος, διαβάστε εδώ την βιβλιοκριτική του Γιάννη Παπαγιάννη στην Αυγή (Αυγή, Αναγώσεις 30.08.15), εδώ την παρουσίαση της Κ. Μαλακατέ στο blog διαβάζοντας, εδώ μια βιβλιοπαρουσίαση στο blog Librofilo, εδώ την βιβλιοκριτική της Αγγέλας Μάντζιου στο thessaloniki-portal.gr, εδώ την παρουσίαση του βιβλίου στο Fractal.gr από τη Βιβή Γεωργαντοπούλου (ΠΡΟΣΟΧΗ, αποκαλύπτει σημαντικά στοιχεία της πλοκής) και εδώ μια παρουσίαση του Δ. Μαρίνου στο diavasame.gr.
Διατυπώστε τη γνώμη σας για το βιβλίο εδώ
|