…Κάποιες φορές, καθώς σκύβει να βγάλει τα παπούτσια, νιώθει πως το κεφάλι της φουσκώνει και γεμίζει όλο το δωμάτιο. Τότε βλέπει το πανικόβλητο φάσμα του εαυτού της να βγαίνει στην πόλη. Ψάχνει πυορροούσες φουσκάλες στις άκρες των δρόμων, σε στοές. Ψηλαφεί διαβρωτικά έλκη στις εσοχές κτιρίων, χαμηλά στην Ερμού. Αποφεύγει, όμως, να διασχίζει πλατείες με εκτεταμένο έρπητα …
Tρεις γυναίκες από τη δεκαετία του εξήντα μέχρι σήμερα, κινούνται από το Μεταξουργείο μέχρι του Γκύζη, από την Πλάκα μέχρι τη Νεάπολη. Η αστυνομία ζητά πληροφορίες από την Άννα σχετικά με τον Αστρίτ, που θεωρείται εξαφανισμένος, αυτός όμως φιλοξενείται από την ανέραστη Φανή, παλιά γνώριμη της Άννας. Η Ελένη έχει μόλις αποφυλακιστεί και σκοντάφτει πάνω στο μαύρο κουτί του παρελθόντος.
Το υποβαθμισμένο κέντρο της πόλης συγκροτεί την αφηγηματική σκηνή. Ανέστιοι, απάτριδες, κλονισμένοι, οργισμένοι, ματαιωμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν το σκοτεινό ασανσέρ της μνήμης, της μοναξιάς, της βίας, της ωμής πραγματικότητας.
Συνέντευξη στον Κώστα Αγοραστό, για την Bookpress «Η πρωτοτυπία βρίσκεται στην κατασκευή»
Η Κατερίνα Παπαντωνίου στο πρώτο της μυθιστόρημα Σκοτεινό ασανσέρ (εκδ. Τόπος) εντάσσει τους ήρωές της και τις διαδρομές τους στο κέντρο της Αθήνας. Ένας καταζητούμενος άνδρας και τρεις γυναίκες γίνονται η αφορμή για να δείξει η πόλη το σκληρό της πρόσωπο. Αγωνίες, άγχοι, υφέρπων ερωτισμός μαζί με λόγια κι αισθήματα που δεν γίνονται ποτέ ξεκάθαρα.
(...) Τι απαντάτε σε όσους θα πουν ακόμα ένας συγγραφέας; Τι το καινούργιο φέρνει;
Όλες οι ιστορίες έχουν ειπωθεί. Η τυχόν πρωτοτυπία βρίσκεται στην κατασκευή, στα υλικά που διαλέγεις για να αφηγηθείς μια περιπλάνηση στην πόλη και στην απωθημένη μνήμη, στον τρόπο που λες όσα επιλέγεις να πεις και όσα επιλέγεις να αποσιωπήσεις, στις λέξεις που διαλέγεις και τη σειρά με την οποία τις στοιβάζεις. Στο Σκοτεινό Ασανσέρ, οι θρυμματισμένες αισθησιακές και πολεοδομικές μνήμες του κέντρου της Αθήνας έχουν γραφτεί με τα υλικά που βρήκα επί τόπου: τσιμέντο, σίδερο, πακτωμένη βρομιά, κομμάτια ουρανού. Αυτά συνθέτουν τη δική μου γλώσσα στην οποία αποτυπώνεται η ιδιωτική μου μυθολογία και η σχέση μου με τη κοινωνία.
Διαβάστε όλη την συνέντευξη εδώ
Κώστας Αγοραστός, Bookpress (18.10.16)
Παρουσίαση στο diastixo.gr από τον Χρίστο Παπαγεωργίου
Το πρώτο βιβλίο της Κατερίνας Παπαντωνίου είναι μια εξαιρετική νουβέλα που περιλαμβάνει τρεις ψυχοφθόρες ιστορίες, δομημένες η μία πίσω από την άλλη, και έχοντας υποστεί ένα εξαντλητικό (όπως στο σινεμά) και επώδυνο μοντάζ.
Ποια η διαφορά ανάμεσα σε ένα ελλειπτικό μυθιστόρημα και σε μια νουβέλα, θα αναρωτηθεί αμέσως μόλις κλείσει το βιβλίο ο υποψιασμένος αναγνώστης, γνωρίζοντας πως το πρώτο είδος αφορά σε μια πρωταρχική μυθική αναπαράσταση με μινιμαλιστικό τρόπο, ενώ το δεύτερο μπορεί να περικλείει εφαπτόμενες ιστορίες με κοινό κώδικα και ενιαίο ύφος. Έτσι τείνουμε να αποδεχθούμε την άποψη πως το Σκοτεινό ασανσέρ είναι μια σπονδυλωτή νουβέλα, που αποτελείται από τρεις μονομερώς δουλεμένες υποθέσεις, κοινό χαρακτηριστικό των οποίων αποτελεί αυτό το μέσο με το οποίο κινούμαστε ανάμεσα στους ορόφους των πολυκατοικιών.
Και τείνουμε να δεχθούμε πως το συγκεκριμένο λογοτέχνημα (ή πεζό;) αποτελεί ένα είδος νουβέλας, όχι τόσο συνηθισμένης στην πεζογραφία μας (παρά το γεγονός ότι οι πρωτοεμφανιζόμενοι στις μέρες μας κάνουν την είσοδό τους στο χώρο με τέτοια μέθοδο), και για έναν ακόμη λόγο, που έχει να κάνει με το τυπικό του πράγματος, με την τεχνική με την οποία δομείται, με την εικόνα όπως παρουσιάζεται, με τη δραματική ατμόσφαιρα που επιλέγεται, μια που τα γεγονότα είναι δραματικά, τέλος με την πυκνότητα της γλώσσας, η οποία –όντως πολυφωνική– στέλνει αλλεπάλληλα μηνύματα και φωνές, αναλύει κάθε βαθιά προσωπική παράμετρο, κάθε ενοχή που πηγάζει από την παιδική ηλικία, κάθε φοβική συμπεριφορά που απορρέει από εφηβικά τραύματα, κάθε ξενοφοβική συνισταμένη η οποία εμφανίζεται ακόμη και στην εξωτερική πλευρά και εμφάνιση του μετανάστη, κάθε πράξη αξιόποινη η οποία δεν συγχωρείται, ακόμη και αν είναι θεμιτή, και κάθε ντροπή που μπορεί ένα άτομο να αισθάνεται, βγαίνοντας από τη φυλακή και αντικρίζοντας και πάλι οικείους ανθρώπους.
Το πρώτο βιβλίο, λοιπόν, της Κατερίνας Παπαντωνίου είναι μια εξαιρετική νουβέλα που περιλαμβάνει τρεις ψυχοφθόρες ιστορίες, δομημένες η μία πίσω από την άλλη, και έχοντας υποστεί ένα εξαντλητικό (όπως στο σινεμά) και επώδυνο μοντάζ. (...)
Η Παπαντωνίου με το πρώτο της βιβλίο θέτει γερές βάσεις, έχει όλα τα εφόδια, γράφει πραγματική λογοτεχνία. Θα περιμένουμε με πολύ ενδιαφέρον τα επόμενα βήματά της.
Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ
Χρίστος Παπαγεωργίου, diastixo.gr (02.12.16)
Παρουσίαση στην εφημ Πριν
Η νουβέλα αυτή είναι το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως η οποία αφηγείται τρεις ιστορίες που διαδραματίζονται στην καρδιά της Αθήνας. Ιστορίες πολυκατοικιών, ιστορίες ανθρώπων ενώ το «σκοτεινό ασανσέρ» ανεβοκατεβαίνει στα εντόσθια της πόλης, στα έγκατα της ψυχής και της μνήμης. Τα κεντρικά πρόσωπα είναι τρεις γυναίκες και ένας νεαρός μετανάστης ενώ ο τόπος είναι αυτό που λέμε υποβαθμισμένο κέντρο. Σκοτεινές ιστορίες, όμως σκοτεινή είναι η πραγματικότητα που υπάρχει πλάι μας και συνήθως την προσπερνάμε βιαστικά ζητώντας κάποιο ατομικό ξέφωτο. Ένα δυνατό βιβλίο, ένα δυνατό ξεκίνημα που προοιωνίζεται μια δημιουργική συνέχεια.
Αφιέρωμα στην εφημ. Πριν (19.12.16)
Επιμέλεια αφιερώματος: Γ. Λαουτάρης, Θ. Σκαμνάκης, Μ. Τζιαντζή
Συνέντευξη της Κατερίνας Παπαντωνίου στον Γ. Κιούση για το presspublica.gr
Το Σκοτεινό Ασανσέρ, μια ανθρωπογεωγραφία της πόλης;
Το χαμένο, υποβαθμισμένο κέντρο της πόλης συγκροτεί την ανθρωπογεωγραφία της πόλης, την αφηγηματική σκηνή του μυθιστορήματος. Tρεις γυναίκες από τη δεκαετία του εξήντα μέχρι σήμερα, κινούνται από το Μεταξουργείο μέχρι του Γκύζη, από την Πλάκα μέχρι τη Νεάπολη και την Κυψέλη. Ακολουθώντας τις διαδρομές τους στην κλειστοφοβική πόλη, ο πολεοδομικός χώρος, βαθμιαία, γίνεται χώρος κοινωνικής φθοράς, ερωτικού άγχους, ενδοσκοπικού τρόμου. Η Άννα, συνταξιούχος θυρωρός και ένοικος επαγγελματικής πολυκατοικίας στην Ομόνοια, «ανακρίνεται» από την αστυνομία σχετικά με τον Αστρίτ που θεωρείται εξαφανισμένος, εκείνη όμως προτιμά να μιλά για παλιούς επαγγελματίες της αγοράς και μαραμένες γλάστρες. Η μεσήλικη Φανή, κόρη παλιών βιοτεχνών στην πολυκατοικία όπου κατοικεί η θυρωρός, φιλοξενεί τον Αστρίτ και κατακρεουργεί την παιδική της ηλικίας. Η Ελένη, ανιψιά της Άννας, έχει μόλις αποφυλακιστεί και ψηλαφεί όσα έχει ξεχάσει αλλά έχουν καταχωρηθεί στο «μαύρο κουτί» του παρελθόντος. Μέσα από αυτούς τους χαρακτήρες, τη λαϊκή και μικροαστική τάξη, τη ραχοκοκαλιά της Αθήνας, η πόλη σαρκώνεται και πρωταγωνιστεί.
Η δική σας ματιά για τους ανέστιους και απάτριδες;
Πώς να αντικρίσεις τους εξαναγκασμένους πλάνητες, τους οικείους χωρίς έρμα που σέρνουν τα πόδια πάνω στο τσιμέντο και ψάχνουν για παρέα στα παγκάκια ή την τηλεόραση; Πώς να αντικρίσεις τους ξένους χωρίς εστία και διαβατήριο που κουβαλούν τον θάνατο κατάσαρκα; Αποφεύγω να τους κοιτώ στα μάτια, ντρέπομαι.
Ξορκίζει η συγγραφή τη θλίψη της εποχής;
Η θλίψη δεν έχει εποχή και η γραφή εκκινείται μόνο από τα αποθέματα θλίψης. Έγραψα το Σκοτεινό Ασανσέρ για να ανασυστήσω την πατρίδα μου, το κέντρο της Αθήνας. Το χωριό μου έχει αλλάξει από τότε που μάτωνα τα γόνατα παίζοντας είτε στο Πεδίον του Άρεως είτε στα Παναθήναια, από τότε που ξέφευγα από τη γιαγιά μου για να σκαρφαλώσω στο βουνό μου, τον λόφο του Στρέφη, από τότε που ανέμελη περίμενα τους γονείς μου να επιστρέψουν από το μεροκάματο ή τις διαδηλώσεις.
Διαβάστε όλη την συνέντευξη εδώ
Γ. Κιούσης presspublica.gr (23.11.16)
Συνέντευξη στην Άντα Παναγοπούλου για το plusmag.gr
Ένα βιβλίο γεμάτο σκοτεινές ιστορίες. Τέσσερις ήρωες, άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας που ο καθένας του κουβαλά μυστικά και μας φανερώνει τις πιο κρυφές του σκέψεις. Οι χαρακτήρες της Κατερίνας Ι. Παπαντωνίου, μετακινούνται με ένα «Σκοτεινό Ασανσέρ», σε μια υποβαθμισμένη Αθήνα, στο κέντρο αυτής, όπου εγκλωβίζονται και ελευθερώνονται, μεταφέροντάς μας στο παρελθόν τους ενώ ζουν το δικό τους παρόν. Η Κατερίνα Ι. Παπαντωνίου μας παρουσιάζει ψυχοφθόρες ιστορίες στην Αθήνα του σήμερα, γραμμένες με κινηματογραφικό τρόπο, παρασύροντάς μας στις ζωές των «καταραμμένων» και «απόκληρων» ηρώων της.
Διαβάζοντας το «Σκοτεινό Ασανσέρ» ο αναγνώστης έχει την εντύπωση πως παρακολουθεί ταινίες μικρού μήκους με πολύ δυνατό μοντάζ. Η αφήγηση είναι σφικτή και τα καρέ «αυστηρά» και «τσεκουράτα». Την ρωτάω κατά πόσο και αν την έχει επηρεάσει η Έβδομη Τέχνη και η ίδια μου απαντά πως ίσως ασυνείδητα το έχει κάνει. «Συχνά «προβάλλονται» μπροστά μου καρέ από την ταινία «Δύο τρία πράγματα που ξέρω για αυτήν» του Ζ. Λ. Γκοντάρ, για τις ζωές συνηθισμένων ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν στο Παρίσι της δεκαετίας του ’60. Πρόκειται για έναν εν κινήσει κυβιστικό πίνακα μιας κοινωνίας ανισόρροπης και εκπορνευμένης. Εξίσου συχνά «προβάλλεται» και η ταινία «Πέρυσι στο Μάριενμπατ» του Α. Ρενέ, όπου το καλό και το κακό, η εξαπάτηση και η αλήθεια παίζουν κρυφτό και συνθέτουν ένα ψυχαναλυτικό παζλ που λατρεύω να μην καταλαβαίνω». (...)
Η συγγραφέας, η δημιουργός των ηρώων, ενώ μας παρουσιάζει τις πιο σκοτεινές και μύχιες σκέψεις τους, φαίνεται να κρατά μια απόσταση από αυτούς, χωρίς να δείχνει κάποια «επιείκεια» για τους ίδιους. «Ήταν αναγκαίο» μου απαντά όταν την ρωτώ. «’Ενίοτε η σωστή απόσταση είναι η ακραία απομάκρυνση’» λέει χαρακτηριστικά και συμπληρώνει: «Πρέπει να πας πολύ μακριά για να δεις καθαρά και να καταλάβεις. Παραμένοντας ψύχραιμος ο αφηγητής, αδιάφορος στις κλάψες, ο χαρακτήρας εξομολογείται, ξεγυμνώνεται χωρίς να φοβάται και εντέλει αποκαλύπτει την αλήθεια του. Εξάλλου, η «επιείκεια», το έλεος δηλώνει ανωτερότητα, σημαίνει ότι ο άλλος είναι ένοχος και αλλά επειδή εσύ είσαι -δήθεν- φιλεύσπλαχνος, τον συγχωρείς υποδυόμενος τον καλό γονέα. Οι χαρακτήρες όμως του Σκοτεινού Ασανσέρ είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, της διπλανής θέσης στο λεωφορείο, σκουντάνε τον αφηγητή στον δρόμο».
Διαβάστε όλη την συνέντευξη εδώ
Άντα Παναγοπούλου για το plusmag.gr
Παρουσίαση στην Εφημ. των Συντακτών από τον Αριστοτέλη Σαΐνη
Σχεδόν σήμερα. Κάπου στο υποβαθμισμένο κέντρο της πόλης: από το Μεταξουργείο στου Γκύζη και από την Πλάκα στη Νεάπολη και την Κυψέλη, ελίσσεται κινηματογραφικά η θρυμματισμένη αφήγηση της Κατερίνας Παπαντωνίου (1965). Διασχίζοντας πλατείες με «εκτεταμένο έρπητα» και δρόμους με «πυορροούσες φουσκάλες», εισέρχεται σε κτίρια με «διαβρωτικά έλκη» και αφουγκράζεται τις ιστορίες τους…
Η ιστορία της Αννας, «αφεντικού», δηλαδή φύλακα-θυρωρού του μεγάρου επί της Σωκράτους 37 για 40 χρόνια, η ιστορία της Φανής Τακοπούλου, κόρης ραφτάδων που επιστρέφει στο διαμέρισμα με τις εγκαταλειμμένες μηχανές της οικογενειακής επιχείρησης, και η ιστορία της Ελένης που έχει μόλις αποφυλακιστεί μετά την καταδίκη της για τον φόνο του δυνάστη συζύγου της, μπλέκονται μεταξύ τους με αφορμή την εξαφάνιση του Αλβανού Αριστίντ Μπεντό που αναζητά η αστυνομία.
Και καθώς η φθορά του πολεοδομικού ιστού γίνεται μεταφορά της οικονομικής παρακμής και της κοινωνικής φθοράς, πραγματικός πρωταγωνιστής αναδεικνύεται ο αθηναϊκός χώρος και, κυρίως, η πολυώροφη αστική πολυκατοικία του ήδη παρηκμασμένου και χειμαζόμενου πλέον από την κρίση κέντρου της πόλης, με τους στενούς διαδρόμους και τις επικίνδυνες ατραπούς της. Στο σκοτεινό της βάθος, ο παλιός ανελκυστήρας του τίτλου κρύβει μυστικά.
Εγκλωβισμένοι στον ίδιο περίκλειστο και κλειστοφοβικό χώρο, κι ανάμεσα σε τσιμεντένιους όγκους, «κατοικίδια, συσκευές πεταμένες, ξεθωριασμένα δέντρα, επίμονα δέντρα, σωληνώσεις υπόγειες κι εξωτερικές, περίπτερα, τροχοφόρα, πουλιά, όνειρα και κλουβιά» λαθροβιούν, «κρατώντας την ανάσα τους», οι ήρωες της Παπαντωνίου. Μια ανάσα χωρίζει, εξάλλου, τους ζωντανούς από τους πεθαμένους: «όλα τ’ άλλα είναι δευτερεύοντα, θηλυκό αρσενικό, πλούσιος πένης, ευφυής ανόητος, όμορφος άσχημος, οικείος ξένος».
Γειωμένη πάνω στον αναγνωρίσιμο πολεοδομικό ιστό, η ευαίσθητη στους κραδασμούς της πόλης αφήγηση της Παπαντωνίου (εξαιρετική η εστίαση στον καταπιεσμένο γυναικείο ερωτισμό και τον μικροαστικό ψυχισμό) διαπλέκει τεχνηέντως, με εξαιρετικό μοντάζ και αλλαγές φωνής και εστίασης, τη ρεαλιστική αφήγηση με ξεφτίδια αναμνήσεων και εμμονικές λεπτομερείς περιγραφές με σπαράγματα ντοκουμέντων σε ασθματική διαδοχή, λύνοντας μεμιάς πολλά από τα προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική πεζογραφία. Γλώσσα, δομή, αλλά και θέμα. Εκεί που στα χέρια κάποιου άλλου ή άλλης το θέμα μπορεί να εξέπιπτε στο επίπεδο της αστικής ηθογραφίας των τηλεοπτικά κατευθυνόμενων ημερών μας, η ακριβής πένα της Παπαντωνίου καταφέρνει να το απογειώσει.
Εφημερίδα των Συντακτών
Γράφει ο Αριστοτέλης Σαΐνης (14.01.17)
Παρουσίαση στην Bookpress από τον Mάνο Μπονάνο
Στο Σκοτεινό Ασανσέρ της Κατερίνας Παπαντωνίου αληθινός πρωταγωνιστής αναδεικνύεται ο αστικός χώρος, η Αθήνα, τα κτίρια, οι δρόμοι της, οι τσιμεντένιοι σκελετοί και οι τούβλινοι τοίχοι, τα δέντρα και τα λουλούδια της. Όλα μαζί συναπαρτίζουν μια κάποτε ροδαλή, σφριγηλή αστή Μάνα, που τώρα επιβιώνει αποστεωμένη, ισχνή.
Το ασανσέρ του ελλειπτικού μυθιστορήματος της Παπαντωνίου κινεί κατακόρυφα τους ήρωες, τους μεταφέρει σε ορόφους-άχρονους κόσμους της ιδιωτικότητας και της περιχαρακωμένης αστικής νοοτροπίας, σε μια κίνηση που εφορμεί από τα ψηλά για να καταλήξει στα χαμηλά, στα υπόγεια, θαμμένα, απωθημένα της ύπαρξης.
Ενιαία αφήγηση, εύκολες διέξοδοι και απροβλημάτιστες νοηματοδοτήσεις απουσιάζουν από το σύμπαν του βιβλίου. Η εστίαση είναι αεικίνητη, εναλλάσσεται φωτίζοντας τη γυναικεία ψυχοσύνθεση των τριών ηρωίδων μέσα από τα μάτια των οποίων εκτυλίσσεται αυτό το ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο, την αποσπασματική μνήμη που αναδύεται μέσα από συνειρμούς, εκμυστηρεύσεις σε αγνώστους, αποκόμματα εφημερίδων ή σωματοποιείται σε νεύματα του κεφαλιού. Μια μάλλον συλλογική, επηρεασμένη από την ίδια την πόλη ψυχοσύνθεση που βρίσκει έκφραση σε πράξεις άλογες, μοιραίες, κραυγές σιωπηλές σε άδεια δωμάτια.
Η γραφή έχει αποτινάξει εδώ καθετί περιττό για να εστιάσει στο ουσιώδες, ακόμα κι όταν φτάνει να χρησιμοποιήσει έμμονα εκτεταμένες και λεπτομερείς περιγραφές για να το επιτύχει. Το βιβλίο προσφέρει μια ιδιότυπη, ειλικρινή και συνάμα υποκειμενικά διαστρεβλωμένη ματιά στη σχεδόν στοιχειωμένη Αθήνα της εγκατάλειψης, των μεταναστών και των αστέγων, μιας παράλληλης πραγματικότητας που επιβιώνει ακόμα ποτισμένη στα υλικά, τη χλωρίδα και την πανίδα της πόλης.
Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ
γράφει ο Μάνος Μπονάνος, Bookpress22.04.17
Συνέντευξη στον Χαρίλαο Τρουβά για το ΑΣΣΟΔΥΟ
Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος το «Σκοτεινό Ασανσέρ» της πρωτοεμφανιζόμενης Κατερίνας Παπαντωνίου. Είναι ένα πεζό, από τα πιο αθηναϊκά των τελευταίων ετών, που προσέχτηκε αμέσως από τους κριτικούς και διαβάστηκε πολύ από το κοινό. Κατά τη γνώμη μου, το μυστικό της επιτυχίας του δεν ήταν ούτε το καλό γράψιμο, ούτε η συναρπαστική του ιστορία, ούτε ο συνδυασμός αυτών των δύο. Η μεγάλη του δύναμη είναι η αθηναϊκότητά του. Έχοντας αυτά στα μυαλό μου συνάντησα τη συγγραφέα ένα απόγευμα στην πλατεία Αμερικής και με αφορμή το βιβλίο της συζητήσαμε για την Αθήνα. Ή, μάλλον, για τις Αθήνες.
Διαβάστε την συνέντευξη εδώ
Χαρίλαος Τρουβάς ΑΣΣΟΔΥΟ, 12/06/17
Συνέντευξη της Κατερίνας Παπαντωνίου στην Κρίστυ Κουνινιώτη εφημ. Πελοπόννησος Στα χνάρια της κλειστοφοβικής πόλης
Δυο τρία χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τον πομφόλυγα που διαλύθηκε εκκωφαντικά πάνω από την Αθήνα, συνειδητοποίησα ότι ο τόπος που γεννήθηκα και μεγάλωσα, το χωριό μου, καταστρέφεται με υπόκωφες δρασκελιές μέσα κι έξω, αλλοιώνεται η μορφή του, η μυρωδιά του, η ιδιοσυστασία του. Για να μην χάσω κι εγώ τη μνήμη μου, κατέγραψα στους δικούς μου ληξιαρχικούς καταλόγους την ανθρωπογεωγραφία της πόλης.
Διαβάστε όλη την συνέντευξη εδώ
Εφημ. Πελοπόννησος 04/05/18
Διαβάστε εδώ την προδημοσίευση του βιβλίου στην Βookpress και εδώ μια αυτοπαρουσίαση της Κατερίνας Παπαντωνίου για το πρώτο της βιβλίο από τη στήλη «Το πρώτο βήμα» στην Εφημ. Συντακτών (επιμ. Μ. Φάις, 09.10.16) .
Aκούστε εδώ ένα απόσπασμα του βιβλίου από τον Κωνσταντίνο Τζούμα (Εν Λευκώ87,7 20.10.16), εδώ την συνέντευξη της Κατερίνας Παπαντωνίου στην Ράνια Παπαδοπούλου (εκπομπή Άνευ Ορίων Ράδιο Ιστιαία 100.4, 09.01.17) και εδώ μια συνέντευξη στο Δημήτρη Φύσσα στην εκπομπή Αθήνα το φελέκι σου (Αθήνα 9.84 04.02.17, ακούστε μετά το 1:22:55).
Επίσης, ακούστε εδώ μια ραδιοφωνική συζήτηση της Κατερίνας Παπαντωνίου με την δημοσιογράφο Βίκυ Καποτά, εκπομπή Δρώμενα και αναφορές ΕΡΤ Βόλου (28.02.17). Διαβάστε εδώ μια συνέντευξη στη Χρύσα Φάντη για το περιοδικό fractal.gr (15.6.21).
Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου στο βιβλιοπωλείο ''Επί Λέξει'' (21.02.17). Για το βιβλίο μίλησαν οι: Γιάννης Ξανθούλης και η συγγραφέας. Αποσπάσματα του βιβλίου διάβασε ο συγγραφέας Θάνος Σταθόπουλος.