1η έκδοση: Φεβρουάριος 2017
Οπισθόφυλλο: Αρσενικό-Θηλυκό. Οι δύο μεγάλες κατασκευές της Φύσης. Το σταθερό δίπολο δημιουργίας. Δύο πλάσματα προορισμένα το ένα για το άλλο που είναι σε συνεχή διαμάχη μεταξύ τους. Ιδίως αν ζευγαρώσουν.
Περιγραφή: Μια διαβολική ματιά στα ερωτικά μας. Ένα απροσδόκητο εγκόλπιο των ερωτικών σχέσεων βγαλμένο όχι από θεωρίες, αλλά την ανθρώπινη παρατήρηση. Περιγράφει και φωτίζει ωμά και απροκάλυπτα όσα μας βασανίζουν ή μας κάνουν να ονειρευόμαστε. Από την επιλογή συντρόφου ως τον ερωτικό παράδεισο και τον χωρισμό. Τις διαφορετικές απαιτήσεις κάθε φύλου. Τη συμβίωση, τη ζήλια, την απιστία, την υποκρισία των φύλων, τους συμβιβασμούς. Τίποτα δεν μένει κρυφό από την οξεία ματιά του συγγραφέα.
Ο έρωτας είναι το Άγιο Δισκοπότηρο της Φύσης.
Κανείς άντρας δεν είναι «άντρας» αν δεν τον επιβεβαιώσει τουλάχιστον μία γυναίκα.
Ο αυνανισμός είναι κράκερ.
Το δοκιμαστήριο του έρωτα είναι η συμβίωση.
Άντρας μονογαμικός δεν υπάρχει· είναι αφύσικο. Ούτε γυναίκα.
Ζωή εκ του ασφαλούς δεν υπάρχει· ούτε έρωτας.
Η απιστία δεν είναι για σκότωμα.
Ο χωρισμός είναι ακρωτηριασμός.
Παρουσίαση στην Εφημ. των Συντακτών από τον Γιώργο Σταματόπουλο
Για τις σχέσεις ανδρών - γυναικών
Διάβασα (απνευστί) το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου «Σχέσεις - πόθου, πάθους, πόνου», πριν από τις 14 Φεβρουάριου (του Αγίου Βαλεντίνου, εάν ενθυμείσθε). Περίμενα να περάσουν τα ταρατατζούμ και δημοσιεύω μικρό απόσπασμα (εκδόσεις «Τόπος»).
Πρόκειται για σχεδόν μικρούς αφορισμούς, οξυνούστατους, ειλικρινείς, βιοτρυφερούς -βγαλμένους από την εμπειρία του και τα μύχια του ταυτόχρονα. Εξαιρετική γλώσσα -βαθιά λαϊκή και ανθρώπινη- και πόσο πνευματώδης. Να και με τι καταπιάνεται (περιεχόμενα): Φύλα, Επιλογή, Ομορφιά, Οχεία, Ψυχισμός, Συναλλαγή, Ερωτας, Ζευγάρι, Ζήλια, Απιστία, Χωρισμός. Γραμμένο χωρίς αναστολές, χωρίς φιοριτούρες και δήθεν, αλλά με μεγάλη αγάπη για τα δύο φύλα -από τον πρωτάνθρωπο ώς το τέλος: «Επί 6.000 χρόνια όλες οι κοινωνίες του δυτικού κόσμου φέρθηκαν εξαιρετικά βίαια, άδικα και ηλίθια στις γυναίκες· τις ανάγκασαν να διαβιούν σε ένα ερωτικό Νταχάου. (...)
»Η δυσθεώρητη ανισότητα επέδρασε εντελώς αρνητικά στις μεταξύ τους σχέσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις, κατάντησαν τον άντρα ένα εγωπαθές, βίαιο και εξουσιαστικό ον και τη γυναίκα ένα οπισθόβουλο, στρεψόδικο πλάσμα που αγωνίζεται να περάσει το δικό της
»Πριν 100 περίπου χρόνια άρχισε η ανατροπή.
»Το γυναικείο κίνημα χειραφέτησης ξέσπασε στη Δύση ασυγκράτητο. Εκτός από δίκαιο, ήταν τόσο δυναμικό, μαζικό και επίμονο, που ανέτρεφε δοξασίες και πεποιθήσεις χιλιετιών και έδωσε στις γυναίκες μια νέα ταυτότητα ισότιμη με τους άντρες.
»Τα κορίτσια έκαναν θαύματα. Αποκατέστησαν σε μεγάλο βαθμό τη νομική και κοινωνική θέση της γυναίκας, της ξανάδωσαν την οντότητα και τη χαμένη αυτοπεποίθηση. Κι αν κάποιες έξαλλες ομάδες του λεγάμενου “πρωτόγονου” φεμινισμού ξέφυγαν σε παρατράγουδα, όταν ξυπνάνε οι σκλάβοι ας μην περιμένουμε αβρότητες.
»Καμιά ιδεολογία, καμιά κοινωνική-πολιτική επανάσταση δεν επηρέασε την ανθρώπινη ζωή, όσο οι θρησκευτικές επαναστάσεις. Στον δυτικό κόσμο ο Χριστιανισμός, σε όλες τις εκδοχές του και κυρίως τον Προτεσταντισμό, άλλαξε κυριολεκτικά τη μορφή, τους νόμους και τους κανόνες του κόσμου.
»Ομως κάπου οτο βάθος, οτα θεμέλια οποιουδήποτε πολιτικο-κοινωνικο-θρησκευτικού εποικοδομήματος υπάρχει ζώοα και ακατάβλητη η ανθρώπινη φύση· ικανή πάντα να ανατρέψει κάθε είδους αφύσικες επιταγές και καταναγκασμούς.
»Ολα τα Chanel, Gucci, Yves Saint Laurent, Van Cleef, Armani, Louis Vuitton, Calvin Klein, Donna Karan να βάλεις πάνω σου, η φύση μέσα σου δεν αλλάζει. Παραμένει ιοχυρή και αναλλοίωτη. Τα δύο φύλα θα αγωνίζονται κατά βάθος για την αθανασία των γονιδίων τους.
»Με τον ίδιο πανάρχαιο τρόπο.
»Το θηλυκό θα επιζητά τη θέωση φέρνοντας τη νέα ζωή και το αρσενικό θα επιδιώκει να διασπείρει το σπέρμα του ως συλλέκτης ερωτικών ενάρξεων.Το αίσθημα μητρότητας των γυναικών είναι τόσο επιτακτικό, όσο η σεξουαλική επιθυμία των αντρών».
Γράφει ο Γ. Σταματόπουλος
Εφημερίδα των Συντακτών (22.02.17)
Παρουσίαση στο Fractal από τον Διονύση Μαρίνο
(...) Ο Διονύσης Χαριτόπουλος ανοίγει την πόρτα και εισέρχεται στο μεγάλο δωμάτιο των σχέσεων. Δεν παρατηρεί, δεν λειτουργεί ως μακρινός επισκέπτης. Είναι, άλλωστε, από τους πλέον εμπειρικούς συγγραφείς. Γράφει για ό,τι έχει ζήσει, βιώσει, αισθανθεί στο πετσί του. Ως κλασικός «σχεσάκιας» πραγματοποιεί μια κατακόρυφη βουτιά σε αυτό που συνθέτει το ευρύ φάσμα των ερωτικών σχέσεων.
Σαν να λέμε: των πιο απρόβλεπτων, εκρηκτικών και απείρως εκθαμβωτικών στιγμών στη ζωή ενός ανθρώπου. Τις οικογενειακές σχέσεις μπορείς να τις παρακάμψεις, τις συγγενικές να τις απορρίψεις, τις φιλικές να τις αποζητήσεις σε στιγμές αιχμής. Τις ερωτικές, όμως, δεν μπορείς να τις περάσεις με συμπαθητική μελάνη. Εγγράφονται μέσα σου και πάνω σου.
(...) Από την κυριαρχία της γυναίκας στον προϊστορικό κόσμο, στην επικυριαρχία (με όρους εκδίκησης) του άνδρα, έως την έκρηξη του φεμινισμού και την απαίτηση της γυναίκας να παίξει με τους ίδιους όρους το παιχνίδι της κοινωνικής ζωής. Ο Χαριτόπουλος αντιμετωπίζει αυτές τις αλλαγές με αντικειμενικό τρόπο. Δεν αφίσταται της ανδρικής του σκοπιάς, αλλά δεν κατεβάζει τις κεραίες της προβληματικής του όταν καλείται να μιλήσει για την πλευρά της γυναίκας. Χωρισμένο σε υποενότητες, το βιβλίο εξετάζει όλες τις πτυχές μιας σχέσης: επιλογή, ομορφιά, οχεία, ψυχισμός, συναλλαγή, έρωτας, ζευγάρι, ζήλια, απιστία, χωρισμός. Η φαινομενική γραμμικότητα δεν είναι κι τόσο… φαινομενική (τελικά), ούτε και η σειρά «εμφάνισης». Ο έρωτας, επειδή ακριβώς είναι το πλέον απογειωτικό συναίσθημα που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος, αλλά και το πλέον αποθεωτικό της ανθρωπινότητάς του, είναι καταδικασμένο να διαρκέσει σε πεπερασμένο χρόνο. Είναι μια κατάσταση που ζητάει αρκετό ζωτικό χώρο, μόνο που ο κοινός άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα (από την κατασκευή του) να τον διαθέσει. Γι’ αυτό και κάποια στιγμή, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα, διαλύεται και σκορπιέται. Μέχρι να συμβεί όμως αυτό έχει μετατρέψει τους ερωτευμένους με μαχητές του ωραίου. (...)
Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ
Διονύσης Μαρίνος, Fractalart.gr (01.03.17)
Συνέντευξη του συγγραφέα στην Τζίνα Δαβιλά για το ραδιόφ. Παλμός της Ρόδου
Ακτινογράφος των συμπεριφορών και ψυχογράφος δεκαετιών, τούτος ο απόμακρος, εύστροφος, επιλεκτικός, ευγενής Πειραιώτης παραμένει στην δεκάδα των πιο στιβαρών και ολοκληρωμένων Ελλήνων συγγραφέων που σου δίνει απλόχερα έναν οδηγό ζωής, μεστό, ολιγόλογο, οικείο. Σε 104 σελίδες ξετυλίγεται αυτό που μας απασχολεί από την νηπιακή μας ηλικία, την πρώτη φορά που καταλάβαμε τον εαυτό μας μέχρι τη "δύση" μας. Αυτό που καθορίζει φανερά ή λάθρα την ύπαρξή μας: τον Έρωτα και τις Σχέσεις μας.
Ακούστε τη συνέντευξη εδώ
Συνέντευξη στην Τζίνα Δαβιλά
ραδιόφωνο Παλμός της Ρόδου (99.5)
εκπομπή Πρόσωπα και Τραγούδια (13.02.17)
Συνέντευξη στη Μαρία Λούκα για το vice.com (29/3/2017)
(...) Αφορμή γι' αυτήν τη συζήτηση ήταν το καινούργιο του βιβλίο Σχέσεις πόθου, πάθους, πόνου (εκδ. Τόπος), ως κειμενικός αντικατοπτρισμός μιας ταραγμένης ζωής με έρωτες και πάθος, χωρισμούς και απώλειες που τον κάνει ήρωα και συγγραφέα μαζί. Το βιβλίο μπορεί να λειτουργήσει ως ιδιότυπο καλειδοσκόπιο του ερωτικού σύμπαντος, απογυμνωμένο από καθωσπρεπισμούς και συμβάσεις, που ακροβατεί διαρκώς ανάμεσα στην προκλητική συντριβή του political correct και τη σκοτεινή ποιητικότητα. Μοιάζει με βιωματική καθίζηση του συγγραφέα στο καθηλωτικό συμβάν του έρωτα, ιδωμένη από μια αυστηρά ανδρική ματιά που δεν παραβλέπει την έμφυλη ασυμμετρία και τα απωθημένα των κοινωνικών καταναγκασμών, ενσωματώνοντας, ωστόσο, συχνά-πυκνά τα στερεότυπα για την «αρρενωπότητα» και τη «θηλυκότητα» και την πατριαρχική σκιά τους.
Μια αντίθεση μάλλον εφάμιλλη της προσωπικότητάς του. Οι αντιθέσεις ταιριάζουν στον Χαριτόπουλο. Τις παράγει και τις έλκει ταυτόχρονα. Είναι sui generis. Δε μπορείς να τον κατηγοριοποιήσεις συγγραφικά, πολιτικά, κοινωνικά. Ξεγλιστράει εύκολα από τις ταμπέλες. Σε μπερδεύει. Μπορείς να συμφωνήσεις και να διαφωνήσεις, να σηκώνεις με ένταση το φρύδι και να χαμογελάς με ανακούφιση στην κάθε πρόταση που αρθρώνει. Την αρθρώνει όμως πάντα με ευθύτητα και ευγένεια, απροσχημάτιστα, αλλά νηφάλια, με λαϊκότητα και πνευματικότητα. Αυτό, τον κάνει έναν διαχρονικά ενδιαφέροντα και πληθωρικό συνομιλητή, που άλλοτε ζωντανεύει την παρατημένη στις σκονισμένες ιστορικές αγκυλώσεις φυσιογνωμία του Άρη Βελουχιώτη, άλλοτε αναμοχλεύει με πεισματική τρυφερότητα τα συλλογικά τραύματα του παρελθόντος και άλλοτε φτιάχνει με πρώτη ύλη τις προσωπικές του μνήμες μια πυξίδα γνωριμίας και νοσταλγίας για τον Πειραιά και τον Ολυμπιακό. Δεν πλάθει ιστορίες. Ο λόγος του είναι σπαρακτικός, αυθεντικός, non fiction, ακόμη και αν είναι μυθιστορηματικός. Μιλάει και γράφει για τις εμμονές του, αφήνοντας ένα αιχμηρό αποτύπωμα στο πέρασμά του. Μ' αυτόν τον τρόπο μίλησε στο VICE σε μια χορταστική, αφοριστική, εφ' όλης της ύλης συνέντευξη για την πολιτική, τον έρωτα, τον Βελουχιώτη, τον Ολυμπιακό.
Μαρία Λούκα, vice.com, 29/3/2017
Διαβάστε τη συνέντευξη εδώ
|