Η μάνα μου με γέννησε για πρώτη φορά στις 2 Νοέμβρη του 1958, τα ξημερώματα, σε μαιευτήριο στο Αγρίνιο, όπου πήγε από τον Αστακό για μεγαλύτερη ασφάλεια.
Η μάνα μου με ξαναγέννησε για δεύτερη φορά στις 22 Απριλίου του 1999, στο Λαϊκό Νοσοκομείο στην Αθήνα, όταν μου δώρισε για μεταμόσχευση τον έναν της νεφρό.
Για τρίτη φορά ξαναγεννήθηκα στις 3 Νοέμβρη του 2011, στο δημόσιο πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Νανσύ στη Γαλλία, όταν η μάνα μιας νέας γυναίκας δώρισε για μεταμόσχευση το νεφρό κι άλλα όργανα της νεκρής κόρης της, δίνοντας ζωή σ’ εμένα κι άλλους επτά σοβαρά ασθενείς συνανθρώπους μας.
Οι τρεις αυτές γεννήσεις μού έδωσαν τη δυνατότητα να ζήσω και να ξαναζήσω μια πολυτάραχη αλλά τελικά ωραία και συναρπαστική ζωή…
O Δημήτρης Στρατούλης στέλνει ένα μήνυμα σε όσους και όσες πάσχουν από σοβαρές ασθένειες, στις οικογένειες και στους φίλους τους: «όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα» και «όσο υπάρχει αγώνας, υπάρχει ζωή». Πιστεύει πως αυτά δεν είναι μόνο «ωραία» και «μεγάλα» λόγια… Όταν βρίσκουμε μπροστά μας το θηρίο της αρρώστιας, δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω, αλλά να δίνουμε τη μάχη για «να γυρίσουμε το παιχνίδι» και «να φάμε το θηρίο, πριν μας φάει αυτό».
Ένα βιβλίο για τη χρησιμότητα της δωρεάς οργάνων ως πολύτιμου δώρου ζωής.
Παρουσίαση από τον Δημήτρη Μανιάτη στα Νέα
(...) Το βιβλίο δεν είναι μια δακρύβρεχτη κατάθεση. Δεν είναι ένα βιωματικό χρονικό που απλώς φιλοδοξεί να εκβάλει σε μια θάλασσα λυρισμού. Ο Στρατούλης κάνει κάτι σπουδαίο: μας παραδίδει ένα συνταρακτικό χρονικό ελπίδας και πίστης, δεδομένου πως ήταν νεφροπαθής τελευταίου σταδίου – και ενδιάμεσα στις δύο μεταμοσχεύσεις να έχει υποστεί και έμφραγμα. Μας υπενθυμίζει σημαντικά και δραματικά δεδομένα. Πως η χώρα μας είναι η τελευταία σε δωρεά οργάνων σε όλη την Ευρώπη. Με 3,5 δότες ανά ένα εκατομμύριο πολίτες. Οταν την ίδια στιγμή, η Ισπανία έχει 44 ανά εκατομμύριο και η Πορτογαλία 37 ανά εκατομμύριο (τα στοιχεία είναι της τελευταίας πενταετίας). Μας υπενθυμίζει πως απαιτείται μια συνεχής καμπάνια για ενίσχυση των δημόσιων πολιτικών, των πέντε μεταμοσχευτικών κέντρων που διαθέτουμε και των ΜΕΘ (Μονάδων Εντατικής Θεραπείας), που είναι εξάλλου η πηγή των μοσχευμάτων.
Ο Στρατούλης με τον αγώνα και το βιβλίο του μας αναγκάζει να σκεφτούμε και κάτι ακόμη, ίσως βαθύτερο. Πως παρά όλες τις αντιξοότητες, πάντα υπάρχει κάτι που μπορεί να μας κρατήσει όρθιους-ες στη στροφή της ζωής. Η πίστη στο καλύτερο, η πίστη στη ζωή. Καμία μάχη, λέει τώρα ο Στρατούλης σε όσους μοιράζεται την περιπέτειά του, δεν πάει χαμένη. Και μετά το βιβλίο και τη θαρραλέα του εξομολόγηση καταλαβαίνουμε πως αυτό πια ισχύει και συλλογικά και ατομικά. Εξάλλου, η πίστη του στη ζωή αντλήθηκε και από την κοινωνική και πολιτική του στάση όλα αυτά τα χρόνια. Για σκεφτείτε το! Μέχρι υπουργός υπήρξε ακούραστος. Στο δικό του παράδειγμα τέμνεται η συλλογική πίστη για κοινωνική μεταβολή με το προσωπικό πείσμα. Ε, του το χρωστάμε.
Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ
Δημήτρης Μανιάτης, Τα Νέα (06.12.19)
Παρουσίαση στο Βήμα
Το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς δεν συνοψίζει κάποιου είδους χρονολόγιο της πολυετούς του δράσης. Δεν γράφει καν ένα μανιφέστο ιδεολογικό. Ούτε πρόκειται για κάποια προσωποπαγή κατάθεσή του από την πρώτη διακυβέρνηση Τσίπρα. Εδώ μιλάμε για ένα βιωματικό και συγκινητικό «ημερολόγιο» που αφορά την αθέατη μα οριακή περιπέτεια του Στρατούλη…
Εκανε δύο μεταμοσχεύσεις νεφρού σε διάστημα 20 ετών. Η πρώτη έγινε το 1999 και είχε δότη τη μητέρα του. Η δεύτερη έγινε το 2011 στη Νανσί της Γαλλίας. Δότης μια νεαρή Γαλλίδα που έπειτα από αιφνίδιο θάνατο η οικογένειά της δώρισε τα όργανά της – δίνοντας ζωή σε οκτώ ανθρώπους. Εδώ θέλω να σημειώσω και τούτο: Το βιβλίο δεν είναι μια δακρύβρεχτη κατάθεση. Δεν είναι ένα βιωματικό χρονικό που απλώς φιλοδοξεί να εκβάλει σε μια θάλασσα λυρισμού. Ο Στρατούλης παραδίδει ένα συνταρακτικό χρονικό ελπίδας και πίστης δεδομένου πως ήταν νεφροπαθής τελευταίου σταδίου – και ενδιάμεσα στις δύο μεταμοσχεύσεις είχε υποστεί και έμφραγμα. Μας θυμίζει σημαντικά και δραματικά δεδομένα. Οτι, φέρ’ ειπείν, η χώρα μας είναι η τελευταία στη δωρεά οργάνων σε όλη την Ευρώπη.
ΒΗΜΑ (08.12.19)
Παρουσίαση σε in.gr από Παναγιώτη Σωτήρη
Ένας μαχητής της ζωής γράφει για τη δωρεά οργάνων
Ο Δημήτρης Στρατούλης γράφει για την προσωπική του διαδρομή
και για τη σημασία της δωρεάν οργάνων, σε ένα βιβλίο που είναι ένας ύμνος στη ζωή ως αγώνα
Όσες και όσοι έχουμε γνωρίσει τον Δημήτρη Στρατούλη, πάντα εκπλησσόμαστε με τη ζωτικότητά του. Αεικίνητος και εργατικός και συνάμα προσηνής και χαμογελαστός. Δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι όλα αυτά τα χρόνια δίνει και μια μάχη για τη ζωή του. Ο Στρατούλης είναι στη ζωή χάρη σε δύο μεταμοσχεύσεις νεφρού, μία από τη μητέρα του και μία από δότη στη Γαλλία. Στο βιβλίο του περιγράφει αυτή τη μάχη που έχει δώσει.
Όχι δεν είναι ένα βιβλίο για μια ατομική ιστορία και ας μοιάζει με ατομικό ημερολόγιο. Ο Στρατούλης γράφει αυτό το βιβλίο για να αναδείξει ένα θέμα: τη σημασία της δωρεάς οργάνων και την ανάγκη να υπάρχουν δημόσια συστήματα υγείας που να μπορούν να υποστηρίξουν τη δωρεά οργάνων, τις μεταμοσχεύσεις και την ιατρική επιστημονική έρευνα.
Στα μάτια του Στρατούλη η δωρεά δεν είναι απλώς μια ατομική πράξη που βοηθάει κάποιον συνάνθρωπο. Συμπυκνώνει μια στάση ζωής και ένα όραμα κοινωνικό που πατάει πάνω στην αλληλεγγύη και στην ανθρωπιά. Παραπέμπει σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι δεν είναι απρόσωπες μονάδες, ούτε ατομικοί καταναλωτές, αλλά αγωνίζονται συλλογικά και σκέφτονται ως τμήμα ενός κοινωνικού συνόλου που προσπαθεί από κοινού.
Την ίδια ώρα ο Στρατούλης δίνει ένα παράδειγμα του τι σημαίνει αγωνιστική στάση ζωής. Δεν μιλά απλώς για τη μία ή την άλλη πολιτική τοποθέτηση, αλλά για την ανάγκη κάθε στιγμή ο άνθρωπος να αγωνίζεται για κάτι καλύτερο, είτε για τον ίδιο είτε για το κοινωνικό σύνολο.
Είναι συγκινητικός ο τρόπος με τον οποίο παραθέτει αναλυτικά τα όσα έκανε την περίοδο από τη διάγνωση βαριάς νεφρικής ανεπάρκειας και την πρώτη μεταμόσχευση και μετά. Τους αγώνες που έδωσε, το διδακτορικό που τελείωσε, την καθημερινή του πολιτική δράση, τις διαδηλώσεις στις οποίες πήγε. Όχι για να περηφανευτεί, γνωστή άλλωστε η σεμνότητά του, αλλά για να δείξει ότι το δώρο της ζωής που του (ξανά)δόθηκε το τιμά όσο καλύτερα μπορεί.
Ύμνος στη ζωή και στον αγώνα και συνάμα προβολή της ανάγκης η δωρεά οργάνων να γίνει βίωμα, συνείδηση και αυτονόητο χρέος για όλους μας, το βιβλίο του Στρατούλη δεν πρέπει απλώς να διαβαστεί, αλλά να πιάσει τόπο.
Παναγιώτης Σωτήρης, in.gr (17.12.19)
Διαβάστε στον Οδηγό Ανάγνωσης τον πρόλογο του βιβλίου και την συνέντευξη του συγγραφέα στον Δ. Μανιάτη για την εφημέριδα ΤΑ ΝΕΑ (20.01.2020).
Διαβάστε εδώ την προδημοσίευση του βιβλίου στην Εφημερίδα των Συντακτών (02.12.19) και εδώ το άρθρο του Κωνσταντίνου Νικολόπουλου στη Real News (08.12.19).
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του συγγραφέα στην Μ. Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη για το bookia.gr (26.03.2022).
Παρακάτω η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου στον κινηματογράφο ''Τριανόν'' (18 Δεκεμβρίου 2019).
Για το βιβλίο μίλησαν οι: Γιάννης Μπολέτης (Καθηγητής Παθολογίας – Νεφρολογίας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, Διευθυντής της Κλινικής Νεφρολογίας και Μεταμόσχευσης Νεφρού του Λαϊκού Νοσοκομείου, Πρόεδρος Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου.), Ελένη Πριοβόλου (Συγγραφέας), Χρήστος Σβάρνας (Πρόεδρος Πανελληνίου Συλλόγου Μεταμοσχευθέντων εκ Νεφρού), Γρηγόρης Λεοντόπουλος (Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Νεφροπαθών, Αντιπρόεδρος Εθνικής Συνομοσπονδίας ΑμεΑ, μέλος του ΔΣ του ΕΟΠΥΥ ως εκπρόσωπος των ΑμεΑ.)
Αποσπάσματα του βιβλίου διάβασε η Μάνια Παπαδημητρίου (ηθοποιός και σκηνοθέτις, πρώην Βουλευτής).
Την συζήτηση συντόνισε ο Κώστας Ήσυχος (πρώην Βουλευτής και Υπουργός).