Ο Ξενοφώντας Μπρουντζάκης για To κινέζικο Δωμάτιο
Το πιο εντυπωσιακό στην περίπτωση της συγγραφέως και του έργου της είναι ότι εκπροσωπούν μια λογοτεχνία δίχως σύνορα, δηλαδή ένα βιβλίο που θεωρητικά τουλάχιστον θα μπορούσε να διαβαστεί σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, δίχως καμιά δυσκολία, αφού έχει για θέμα του τον σύγχρονο κόσμο όπως αυτός εκφράζεται πλέον μέσα από το Διαδίκτυο. Αυτή η «παγκοσμιοποιημένη» άνεση είναι εκτός από άκρως ενδιαφέρουσα και εξαιρετικά ουσιαστική γιατί ανοίγει την πόρτα για τη βαθύτερη προσέγγιση των λαών που υπήρξε ποτέ στην Ιστορία. Ωστόσο, ας αφήσουμε τη… γενική Ιστορία για να πάμε στη δικιά μας, αυτή που εξελίσσεται στις σελίδες του βιβλίου της Χρυσανθοπούλου.
Ο χοντρούλης και αντικοινωνικός Χάρης μέσα από την τεχνολογία των υπολογιστών καταφέρνει να δώσει τη δική του απάντηση στον πραγματικό κόσμο: να του γυρίσει την πλάτη και να στηθεί με ιερή προσήλωση μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του, προκειμένου να ξεκινήσει μια νέα ζωή την οποία θα ενσαρκώνει η Σίμπα, μια ψηφιακή ακαταμάχητη ύπαρξη. Η νέα αυτή συνθήκη ζωής θα αποσπάσει κυριολεκτικά το ενδιαφέρον του Χάρη, το οποίο θα φτάσει στα όριά του μέσα από την επικοινωνία που θα αποκτήσει μέσω των τσατ ρουμς με μια φοιτήτρια που κάνει το μεταπτυχιακό της στη Φιλοσοφία στη Βοστόνη. Αυτή η επαφή θα κάνει τον δυσκίνητο» Χάηρηνα σηκωθεί από την καρέκλα του και να ταξιδέψει ως τη Βοστόνη! Μέσα από τη συνάντηση του Χάρη με τη Σίρλεϊ, κατά την οποία συντελείται και η ανατροπή στο μυθιστόρημα , η συγγραφέας ανοίγει ένα μεγάλο προβληματισμό γύρω από τη νέα εποχή, τις εφαρμογές, τα θετικά και τους κινδύνους που ενέχει η αλόγιστη χρήση της τεχνολογίας.
Ξενοφών Μπρουντζάκης, Ποντίκι art, 27.11.08
Το κινέζικο δωμάτιο στο blog "Μαθηματικά + Λογοτεχνία"
[…] Με όλην αυτήν την προϊστορία, λοιπόν και την προηγούμενη γοητεία που είχε ασκήσει πάνω μου η μυθιστορηματική αξιοποίηση της τεχνολογίας, της τεχνητής νοημοσύνης και του κυβερνοχώρου ήμουν σχεδόν πεπεισμένη πως "το κινέζικο δωμάτιο", της Κατερίνας Χρυσανθοπούλου, από τις εκδόσεις Τόπος, δε θα έχει τίποτε καινούριο να μου προσδώσει. Έπεσα έξω στις προβλέψεις μου. Στο κινέζικο δωμάτιο γνώρισα κάτι τελείως καινούριο, γνώρισα τον Χάρη, έναν νέο τύπο ανθρώπου, που διαμορφώνεται σιγά σιγά στην κοινωνία μας, και γέμισα ανησυχία κι αγωνία. […]
Δεν γνωρίζω αν η Κατερίνα Χρυσανθοπούλου επινόησε τον Χάρη, επειδή είχε πρόθεση απλά να μας παρουσιάσει τη Σίρλεϊ ή την Ελίζα. (Την Ελίζα τη γνώριζα ήδη από το βιβλίο του Martin Davis, "Μηχανές της λογικής", ο δρόμος από τον Leibniz ως τον Τuring, όπου ο συγγραφέας μας παρουσιάζει εκτενώς και με μεγάλη επιτυχία τη συνεισφορά των μαθηματικών στην ανάπτυξη των υπολογιστών)
Όμως αυτό που παρουσίασε σε μένα τουλάχιστον, κι ομολογώ πως το ένιωσα σα γροθιά στο στομάχι, ήταν ένα νέο είδος ανθρώπου, ένα homo atolmous ή homo perithorious ονόματι Χάρης.
Απεύχομαι η συγγραφέας να αποδειχτεί μια άλλη Κασσάνδρα και το μοντέλο του ήρωα της να γίνει ξαφνικά η πλειοψηφία των επερχόμενων γενεών αν και, τώρα που το ξανασκέφτομαι, νομίζω πως δυστυχώς γνωρίζω ήδη μερικούς (εκκολαπτόμενους) Χάρηδες
Δείτε όλο το κείμενο του blog Μαθηματικά + Λογοτεχνία
εδώ.
Μια κριτική στο περιοδικό (δε)κατα
Tο Κινέζικο δωμάτιο αποτελεί ένα έργο που εντάσσεται στη σύγχρονη ρεαλιστική, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, λογοτεχνία της αναζήτησης ταυτότητας, της αναζήτησης του "εγώ" μέσα σε μιαν αφιλόξενη ζωή, όπου κυριαρχεί το "άλλο"· ένα "άλλο" που δεν είναι τίποτα παρά τα γνωστά σε όλους μας κατακερματισμένα "εσύ". Κι αυτό η Χρυσανθοπούλου μοιάζει να το ξέρει καλά.
Δείτε όλο το κείμενο της κριτικής
εδώ.
Δείτε επίσης εδώ τι έγραψε για Το κινέζικο δωμάτιο η annabooklover στο blog της "Βιβλία και ξερό ψωμί"
Το κινέζικο δωμάτιο στο περιοδικό Διαβάζω
Μία βασική ανησυχία του αναγνώστη, όταν παίρνει στα χέρια του να διαβάσει ένα βιβλίο που μπαινοβγαίνει στα όρια της επιστημονικής φαντασίας, είναι αν ο συγγραφέας μπορεί να γράψει αξιοπρεπή ελληνικά και να μην βλέπει τη γλώσσα ως το αναγκαίο περιτύλιγμα της υπόθεσης. Κι ίσως αυτό είναι το κριτήριο για το αν τέτοιου είδους μυθιστορήματα καταφέρνουν να υπερβούν το χαντάκι της παραλογοτεχνίας και να αναγάγουν την εμπνευσμένη τους σύλληψη σε ποιοτική γραφή.
Η Κατερίνα Χρυσανθοπούλου καταφέρνει να περάσει το σκόπελο με επιτυχία, καθώς η γλώσσα της δεν διακρίνεται από τα συνήθη για το είδος υφολογικά λάθη, αλλά αντίθετα κυλάει αβίαστα και ενίοτε «επιβάλλει» την υπολογιστική ιδιόλεκτο ως μία νέα λογοτεχνική γλώσσα. Παράλληλα, η πλοκή –άλλο σημείο στο οποίο χωλαίνουν συχνά τέτοια βιβλία που έχουν στόχο να μεταφέρουν ειδικές γνώσεις στο ευρύτερο κοινό– είναι στηριγμένη σε μια γερή λογική, όπου τα αλλεπάλληλα επίπεδα συνδέονται και εναλλάσσονται με συγκεκριμένες αναλογίες και επιμελώς κατασκευασμένους δεσμούς.
Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, Διαβάζω, τεύχος 498, Ιουλ.-Αύγ. 2009
Διαβάστε όλη την κριτική του Γ.Ν. Περαντωνάκη
εδώ
Διαβάστε στον
Οδηγό Ανάγνωσης τις πρώτες σελίδες του βιβλίου καθως και μια συνέντευξη της Κ. Χρυσανθοπούλου στον
Κόσμο του Επενδυτή,
όπου μιλάει για τις νέες τεχνολογίες και τον ρόλο τους, το ζήτημα της ταυτότητας του ανθρώπου και τον ανταγωνισμό μεταξύ ανθρώπου και μηχανής. καθώς και τις απαντήσεις της στις ερωτήσεις της
Athens Voice στο πλαίσιο του αφιερώματος στην Επιστημονική Φαντασία. Δείτε επίσης ένα κείμενο της Κατερίνας Χρυσανθοπούλου όπου αναλύει το νοητικό πείραμα του "κινέζικου δωματίου", μαζί με άλλα σημαντικά νοητικά πειράματα (όπως αυτό της "γάτας του Schrοedinger"), καθώς και τους πιο σημαντικούς όρους που θα συναντήσει ο αναγνώστης στο μυθιστόρημα (Φιλοσοφία του Νου, Νοητικό Πείραμα, Γνωσιακή Επιστήμη, Τεχνητή Νοημοσύνη). Οι σημειώσεις αυτές συνοδεύονται από σχετική αναλυτική βιβλιογραφία.
––––––––––––––––––
Ο αναγνώστης που θέλει να γνωρίσει τον κόσμο των άβαταρ μπορεί να επισκεφτεί δύο από τα δημοφιλέστερα σάιτ:
http://www.there.com/
http://secondlife.com/