Είναι η Ελένη, η Μαρία, η Άννα, η Γεωργία.
Είναι τα κορίτσια που µάτωσαν αναζητώντας τον έρωτα και τον εαυτό τους. Είναι οι γυναίκες που θα γνωρίσουν τη βία και τον προσωπικό όλεθρο στα χέρια του άντρα που εµπιστεύονται, αγαπάνε, επιλέγουν.
Είναι πια πρωταγωνίστριες σε ρεπορτάζ, πυροδοτούν συζητήσεις στα social media. Άγιες και καταραµένες, οικείες και ξένες, δίπλα µας και παραπέρα, µέσα µας και µακριά.
Ντυµένες µε τα ρούχα του παρόντος, έρχονται από το παρελθόν. Υπήρχαν πάντα – κι ο κίνδυνος εκεί: στο σπίτι, στον δρόµο, στη δουλειά, στις παρέες τους, ακόµα και στο σώµα που αγκαλιάζουν.
Όχι, δεν διάβασαν Φρόιντ και κανείς δεν τις προειδοποίησε ότι το µοιραίο ερώτηµα της ανθρωπότητας παραµένει το ίδιο: Σε ποιο βαθµό θα καταφέρει η πολιτισµική εξέλιξη να προφυλάξει τη συµβίωση των ανθρώπων από την ορµή της επιθετικότητας και της αυτοκαταστροφής;
Αλλά ακόµα κι αν είχαν διαβάσει Φρόιντ, τα ίδια θα έκαναν, ακολουθώντας ένα εσωτερικό τραγούδι που ξεκινάει χαρούµενα και τελειώνει λυπηµένα. Είναι η αδελφή σου, η κόρη σου, η συνάδελφος, η γειτόνισσα, η σερβιτόρα, η καλύτερή σου φίλη.
Γι’ αυτές γράφτηκε αυτό το βιβλίο.
*Το απόσπασµα του Σίγκµουντ Φρόιντ στο οπισθόφυλλο, σε ελεύθερη απόδοση, προέρχεται από τη γνωστή µελέτη Das Unbehagen in der Kultur (1930), που κυκλοφορεί ως «Ο πολιτισµός πηγή δυστυχίας» και «Η δυσφορία µέσα στον πολιτισµό».
Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο. Διαβάστε εδώ μια συνέντευξη στο tvxs.gr (16/7/2022) και εδώ μια παρουσίαση στο freesunday.gr (15/7/2022).
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της Α. Σπανού στην Κατερίνα Κατσαβού για τον Ελεύθερο Τύπο (24/07/2022) και εδώ για τη σελίδα aftodioikisi.gr (30.07.2022) και εδώ για τον Νεολόγο Πατρών (18/10/2022).
Παρουσίαση στο tvxs, γράφει η Αγγελική Κολοκοτσά
(...) Η Αγγελική Σπανού στο τελευταίο της βιβλίο ("Η καλύτερή μου φίλη", εκδ. Τόπος) αφηγείται όνειρα προσπαθώντας να φτάσει στο ασυνείδητο της κοπέλας που αναζητώντας τον παράδεισο του έρωτα, γδύθηκε από όλες της τις άμυνες και βρέθηκε στην κόλαση. Και δεν είναι αυτή η μοναδική επιρροή της από την ψυχανάλυση. Συνδέει την καταγωγή με την εξέλιξη του ψυχισμού με έναν τρόπο που μόνο κάποιος που έχει κάνει ψυχοθεραπεία και έχει αναμετρηθεί με το δικό του παρελθόν μπορεί να το πετύχει.
Είναι φεμινιστικό το διάβημα της Αγγελικής; Δεν το αισθάνθηκα έτσι. Δεν υπάρχει τίποτα διακηρυκτικό ή διδακτικό, ούτε ίχνος ιδεολογικού μανιφέστου ή κατήχησης. Είναι εμπνευσμένο από τις γυναικοκτονίες που μας έχουν συγκλονίσει τα τελευταία χρόνια; "Είναι βγαλμένο από τα κόκκαλα της πραγματικής ζωής" όπως γράφει η στιχουργός Ελεάνα Βραχάλη στο επίμετρό της. Αλλά είναι μυθοπλασία και με αυτή την έννοια δεν συνδέεται με το συγκεκριμένο και ίσως γι αυτό δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομα της κοπέλας που ακολουθούμε για να μάθουμε πού θα φτάσει τελικά.
Στο βάθος του σκηνικού υπάρχουν η πλήξη της επαρχίας, οι κρύπτες των οικογενειών, η μιζέρια του μικροαστισμού, η γύρω ρευστότητα που εσωτερικεύεται από τη νέα γενιά, η απουσία μεγάλων αφηγήσεων που οδηγεί στην ιδεολογικοποίηση του ατομισμού, η αλλοτρίωση που φέρνει ο εύκολος πλουτισμός από την τουριστική έκρηξη, οι παρενέργειες της διάρρηξης κάθε ηθικού κώδικα στο όνομα της ευημερίας, η συνάρθρωση της επιτυχίας με την αρπακτικότητα και της ευτυχίας με την ικανοποίηση ακατέργαστων ενορμήσεων.
Το πιο ενδιαφέρον για μένα στοιχείο του βιβλίου είναι ότι θα μπορούσε να είναι το ίδιο συναρπαστικό ακόμη και αν το θύμα δεν ήταν γυναίκα αλλά άντρας. Η Αγγελική δεν κάνει την ανατομία της τοξικής αρρενωπότητας αλλά της ανθρώπινης καταστροφικότητας όπως μπορεί να εκδηλωθεί όταν πέφτουν τα φώτα και το θύμα είναι ανυποψίαστο. (...).
Διαβάστε το άρθρο εδώ
της Α. Κολοκοτσά, tvxs.gr (09.07.2022)
Συνέντευξη στη Μαρία Σαουλίδου για το thetoc.gr
-Διαβάζοντας το βιβλίο σοκαρίστηκα με τη φυσικότητα με την οποία προκύπτουν τόσο ακραίες καταστάσεις όσο αυτές που περιγράφεις με απόλυτη ωμότητα…
Σήμερα ο βιαστής δεν είναι ο δράκος του παλιού καιρού. Είναι, συνήθως, ένα πρόσωπο οικείο και η συνθήκη δεν είναι μια ενέδρα σε ένα σκοτεινό δασάκι, είναι μια συνάντηση που προκύπτει συναινετικά. Η φρίκη έρχεται εκεί όπου όλα δείχνουν "κανονικά”. Κι αυτό κάνει πολύ δύσκολη τη συνέχεια: Πώς θα επεξεργαστεί τη ντροπή και την ενοχή που μπορεί να αισθανθεί το θύμα, πώς θα πείσει ότι λέει αλήθεια, πώς θα αποδείξει τι πραγματικά συνέβη, πώς θα βρει το δίκιο του, πώς θα αποφύγει την καχυποψία των ξένων αλλά και των δικών του ανθρώπων, πώς θα επουλώσει το τραύμα του. (...)
-Ποιο ήταν το κίνητρο σου για να γράψεις μια ιστορία σεξουαλικής βίας;
Με απασχολεί πολύ τα τελευταία χρόνια η σκοτεινή όψη των συνηθισμένων ανθρώπων, η ακρότητα του μέσου όρου, η επικινδυνότητα των "κανονικών”. Η σεξουαλική βία σήμερα είναι, νομίζω, μια εκδοχή της επιθετικότητας που εκδηλώνεται όλο και πιο απροκάλυπτα σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Είναι μια έκφραση του κακού που θεριεύει. Όπου και να κοιτάξεις, η αγριότητα και η αθλιότητα θριαμβεύουν. Στη Βουλή, στα social media, στα τηλεοπτικά πάνελ, στα σχολεία, στα γήπεδα, στις γειτονιές. Το βλέπεις ακόμη και στους δρόμους οδηγώντας. Κανείς δεν κάνει πίσω, όλοι θέλουν να κυριαρχήσουν, να εκφοβίσουν, να παραβιάσουν. Αυτός που σε βρίζει χυδαία στο twitter, εύκολα θα σε χαστούκιζε από κοντά, και ποιος ξέρει τι άλλο θα έκανε αν δεν φοβόταν τις νομικές συνέπειες. Οι πιτσιρικάδες που απειλώντας με μαχαίρι κλέβουν κινητά από συνομιλήκους τους, όλο και συχνότερα, δεν νομίζω ότι θα σεβαστούν το "όχι” της κοπέλας τους στο κρεβάτι.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ thetoc.gr (23.07.2022)
Παρακολουθήστε την εκδήλωση για το βιβλίο στο θέατρο "Επί Κολωνώ" (8/12/2022), όπου τρεις γυναίκες από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, η Όλγα Κεφαλογιάννη, η Έφη Αχτσιόγλου και η Ζέφη Δημαδάμα επιχείρησαν να δώσουν μια πολιτική απάντηση στην αντιμετώπιση της έμφυλης βίας, πέρα από τη συνθηματολογία και τα στερεότυπα.