Οι αναγνώστες που επέλεξαν αυτό το βιβλίο επέλεξαν επίσης το: Σχολικός Εκφοβισμός, του Ken Rigby.
«Τίποτα δεν είναι ευκολότερο από το να καταδικάσεις τον κακοποιό, αλλά τίποτα δεν είναι δυσκολότερο από το να τον καταλάβεις».
Ντοστογιέφσκι
«Η Λουίζ Ρίτσαρντσον επιτέλους μας προσφέρει το πολυαναμενόμενο θεμελιώδες αλφαβητάρι για την Τρομοκρατία και πώς να τη διαχειριστούμε. Το Τι θέλουν οι Τρομοκράτες είναι το βιβλίο που περιμένουν πολλοί…»
The New York Times Book Review
«Εάν κάποιος έχει χρόνο μόνο για ένα βιβλίο για την τρομοκρατία, Το Τι θέλουν οι Τρομοκράτες είναι το βιβλίο. Βαθιά ιστορική γνώση, προσωπικές επαφές, θεμελιώδεις αναλυτικές δεξιότητες και ένα ιδανικό μείγμα σαφήνειας και διαύγειας, κάνει το έργο αυτό την πιο ικανοποιητική ανατομία των κινήτρων και στόχων των τρομοκρατών».
Στάνλεϊ Χόφμαν, Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ
«Εγχειρίδιο και ανατροπέας μύθων…Η Ρίτσαρντσον καλεί για τίποτα λιγότερο από μια συνολική αναθεώρηση του τι θεωρούμε και πως αντιδρούμε στην τρομοκρατία…Το Τι θέλουν οι Τρομοκράτες πρέπει να είναι στα ράφια κάθε κυβερνητικής υπηρεσίας. Σίγουρα, είναι απαραίτητο σε κάθε φοιτητή του τομέα Διεθνών Σχέσεων».
The Atlantic Affairs
Τον Σεπτέμβριο του 2001, το αφανές πανεπιστημιακό πεδίο όπου μοχθούσα αθόρυβα για πολλά χρόνια, τα τρομοκρατικά κινήματα, εκτινάχθηκε στο προσκήνιο και η μόνιμη ερώτηση που δεχόμουν ήταν: «Ποιο είναι το ένα και μοναδικό βιβλίο που πρέπει να διαβάσω για να καταλάβω την τρομοκρατία;» Έγραψα το Τι θέλουν οι Τρομοκράτες προσπαθώντας να καλύψω αυτό το κενό.
Λουίζ Ρίτσαρντσον
Αντλώντας από την πολυετή έρευνα για την εξέλιξη των τρομοκρατικών κινημάτων και των αντιτρομοκρατικών στρατηγικών ανά τον κόσμο, η Λουίζ Ρίτσαρντσον, στο βιβλίο της Τι θέλουν οι τρομοκράτες, διερευνά τον χαρακτήρα της τρομοκρατικής απειλής που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Εξετάζει το πλαίσιο και τα αίτια που υπάρχουν πίσω από τους τρομοκράτες, καθώς και τι τους παρακινεί στις ενέργειές τους.
Γέννημα-θρέμμα της Ιρλανδίας, μιας δημοκρατίας που προσπάθησε και απέτυχε να εγκαθιδρυθεί με τη δύναμη των όπλων και είδε τους συνυπογράφοντες τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της να εκτελούνται ως τρομοκράτες, η Ρίτσαρντσον, ευθύς εξαρχής, τοποθετεί τους τρομοκράτες στην παράταξη των εχθρών, και παράλληλα εκφράζει την απαισιοδοξία της για την έκβαση του οικουμενικού κατά της τρομοκρατίας πολέμου, και ερμηνεύει τους λόγους για το μάταιο της προσπάθειας των Αντιτρομοκρατών.
Ανατρέποντας την έως τώρα φιλολογία της τρομοκρατίας, που παρουσιάζει τους τρομοκράτες ως ψυχοπαθείς αμοραλιστές, οι οποίοι εκκινούν από την ανάγκη για εκδίκηση και δόξα μόνο, και μιλώντας προσωπικά με όποιους από αυτούς μπόρεσε, τουλάχιστον πριν από την 11η Σεπτεμβρίου 2001, η Ρίτσαρντσον προσεγγίζει με κατανόηση την ανάγκη τους για μία διαφορετική ζωή, αντιδιαστέλλοντάς τους ωστόσο σαφώς, εξαιτίας των μεθόδων δράσης τους, από τους ιδεαλιστές επαναστάτες. Από την άλλη, απορρίπτει και όλους εκείνους που τους αντιμετωπίζουν με αισθήματα συμπάθειας. Η ίδια θεωρεί ότι προϋπόθεση για την αναχαίτιση της τρομοκρατίας είναι η κατανόηση της έλξης που ασκεί ώστε να δημιουργηθεί η βάση για αποτελεσματική αντιτρομοκρατική στρατηγική.
Εν κατακλείδι, ο κεντρικός άξονας του Τι θέλουν οι τρομοκράτες είναι η ίδια η άποψη της συγγραφέως, καρπός της μακράς μελέτης και ενασχόλησής της με το θέμα: μία διαφορετική προσέγγιση για την αναχαίτιση της τρομοκρατίας, μία προσέγγιση που να βασίζεται στην εκτίμηση των παραγόντων που υποκινούν τους τρομοκράτες και αποσκοπεί στο να τους στερήσει ό,τι επιδιώκουν.
"Η τρομοκρατία πέρα από τα στερεότυπα"
Ένα καλό που έχουν οι στερεότυπες αναλύσεις είναι ότι ξεμπερδεύεις γρήγορα και εύκολα. Για παράδειγμα, η τρομοκρατία είναι κάτι που κάνουν τα κακόβουλα κτήνη. Οι τρομοκράτες είναι νέοι, φανατικά θρησκευόμενοι, πολέμιοι της παγκοσμιοποίησης, εξαθλιωμένοι από τη φτώχεια, εξαχρειωμένοι ηθικά, ψυχοπαθείς που δεν διστάζουν ακόμη και να θυσιάσουν τη ζωή τους προκειμένου να εκδηλώσουν την οργή τους. Στη βάση αυτής της αντίληψης μπορείς ακόμη και να κηρύξεις οικουμενικούς πολέμους ενάντια «σε όσους περιφρονούν την ελευθερία και τον τρόπο ζωής μας».
Το κακό με τα στερεότυπα είναι ότι συνήθως δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ο κανόνας αυτός επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά από τη μελέτη της καθηγήτριας στο Χάρβαρντ Λουίζ Ρίτσαρντσον. Το βιβλίο αυτό παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για δύο κυρίως λόγους. Γεννημένη στην Ιρλανδία, η Ρίτσαρντσον μεγάλωσε μισώντας τους Βρετανούς. Εζησε τη σφαγή της Ματωμένης Κυριακής του 1969. Πολλοί φίλοι της στρατολογήθηκαν από τον IRA, ενώ και η ίδια παραδέχεται ότι στην εφηβεία σκεφτόταν να γίνει μέλος του.
Δημήτρης Μαρίτσας, Ελεύθερος Τύπος. 18.01.09
Διαβάστε τη συνέχεια της παρουσίασης του Δημήτρη Μαρίτσα εδώ
"Στο μυαλό του τρομοκράτη"
Στο Τι θέλουν οι τρομοκράτες [η Λουίζ Ρίτσαρτσον] επιχείρησε να κάνει ακριβώς αυτό: Να εξετάσει τις συνθήκες μέσα από τις οποίες δημιουργούνται πυρήνες της τρομοκρατίας, την έλξη που αυτοί ασκούν σε ένα κομμάτι του πληθυσμού από το οποίο στρατολογούν και τα μέλη τους και τους όρους με τους οποίους ένα υποκείμενο υιοθετεί την πρακτική της βίας, έστω και αν αυτή πλήττει άμαχους ή προϋποθέτει και την απώλεια της δικής τους ζωής. Οι μακροχρόνιες έρευνες της στο ζήτημα αλλά και οι προσωπικές της εμπειρίες στην Ιρλανδία, όπου έζησε τη «Ματωμένη Κυριακή» και είδε πολλούς φίλους της να γίνονται μέλη του ΙΡΑ, έπεισαν τη Ρίτσαρντσον πως η αντίληψη που σκιαγραφεί τους τρομοκράτες ως ψυχοπαθείς ή ακόμη χειρότερα ως εκπρόσωπους του «Κακού» στον κόσμο είναι εύκολη και βολική, αλλά τελείως λανθασμένη. Κατά την άποψή της μόνο η κατανόηση των κινήτρων και των στόχων των τρομοκρατών θα οδηγήσει στη σωστή διαχείριση του φαινομένου της τρομοκρατίας και θα προτείνει τρόπους για την αντιμετώπισή του.
Η Λουίζ Ρίτσαρτσον δεν δέχεται τη βασική αιτίαση των αντιτρομοκρατικών δυνάμεων που παρουσιάζουν τους τρομοκράτες ως ψυχοπαθητικές προσωπικότητες, δίχως ηθική υπόσταση κ.τ.λ. Το βιβλίο αντιτίθεται σε κάθε μορφή άσκησης τρομοκρατίας και προτείνει έναν τρόπο δράσης για την καταπολέμησή της, μέσα από τη σωστή κατανόηση των αιτιών που τη γεννούν. Κοντολογίς, στέκεται με κατανόηση στην παρόρμησή τους να αλλάξουν τον κόσμο ή την κακή τους μοίρα, επισημαίνοντας βεβαίως τη διαφωνία της με τον τρόπο και τις μεθόδους τους.
Ξενοφώντας Μπρουντζάκης, Ποντίκι art, 26.02.09
Διαβάστε επίσης στον Οδηγό Ανάγνωσης την εισαγωγή του βιβλίου καθώς και μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα όπως τα επέλεξε ο Ηλίας Μαγκλίνης στην εφημερίδα Καθημερινή (23.11.08).