Ο Νεοκλής Γαλανόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972. Ασκεί «μαχόμενη» δικηγορία, κυρίως σε υποθέσεις εργατικού δικαίου, στις οποίες είχε ιδιαίτερη κλίση ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια, στις περισσότερες με αντίδικο τον «μεγάλο εργοδότη», το Δημόσιο. Τα προηγούμενα βιβλία του, Η παραλλαγή του Γιώργου Δαρσινού (Τόπος 2007) και το Θάνατος από το πουθενά (Τόπος 2008) έχουν λάβει επαινετικές κριτικές από όλους τους έγκυρους κριτικούς του είδους. Ο συγγραφέας έχει επίσης μεταφράσει τα κλασικά αστυνομικά μυθιστορήματα του Τζον Ντίξον Καρ: Ο ασώματος άνθρωπος (The Hollow Man) (Τόπος 2008) και Το παραθυράκι του Ιούδα (The Judas Window) (Τόπος 2015). Είναι μέλος της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (Ε.Λ.Σ.Α.Λ.). Τελευταίο του βιβλίο: Οικογενειακά εγκλήματα (Τόπος 2011). Διηγήματά του έχουν μεταδοθεί από τη ραδιοφωνική εκπομπή Κλέφτες και Αστυνόμοι στον ραδιοφωνικό σταθμό 902. Έχει συμμετάσχει στους συλλογικούς τόμους διηγημάτων Οικοεγκλήματα (Κέδρος 2008), Το τελευταίο ταξίδι - Έντεκα νουάρ ιστορίες (Μεταίχμιο 2009), Είσοδος Κινδύνου (Μεταίχμιο 2011), Η επιστροφή του αστυνόμου Μπέκα (Καστανιώτης 2012), Κλέφτες και Αστυνόμοι (Ψυχογιός 2013), Ο τόπος πρόδωσε τον ένοχο (Τόπος 2014) και 15 βγαίνουν με κόκκινο(Τόπος 2014)
Aπό συνέντευξη του συγγραφέα στο Free Press Metropolis
Συνέντευξη στην Αλεξάνδρα Παναγοπούλου για το Plusmag.gr
Δικηγόρος, συγγραφέας, μεταφραστής. Ο Νεοκλής Γαλανόπουλος, λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας, την οποία «υπηρετεί» και με τα βιβλία του και με τις μεταφράσεις του. Οπότε όπως καταλαβαίνει κανείς η κουβέντα μας δεν θα μπορούσε να είχε άλλο θέμα! Σε μια σύντομη «ανάκριση», ο Νεοκλής Γαλανόπουλος καλείται να απαντήσει σε ερωτήματα για τον ρόλο του ντετέκτιβ, για την αστυνομική λογοτεχνία στην Ελλάδα και πολλά άλλα.
Από τη δικηγορία στην συγγραφή και από εκεί στην μετάφραση. Είναι μια ενδιαφέρουσα «διαδρομή». Πώς ξεκίνησε και εξελίχθηκε;
Η «διαδρομή» αυτή είναι πολυπερπατημένη – και απατηλή συνάμα. Και αν έχει ωθήσει η δικηγορία κόσμο προς τη συγγραφή (ευτυχώς ή δυστυχώς για τους αναγνώστες, αδιάφορο)! Πόσοι συνάδελφοι θεμιστοπόλοι δεν ένιωσαν να ασφυκτιούν μέσα στα στενά όρια της αυστηρής Νομικής Επιστήμης, πόσοι δεν αναζήτησαν μία δημιουργική διέξοδο στη μαγική χώρα της Λογοτεχνίας, κουρασμένοι (για να μην πω απηυδισμένοι) από τα μονότονα δικόγραφα και τις τυπικές προτάσεις, και δυναμωμένοι (στ’ αλήθεια ή κατά φαντασίαν) από την καθημερινή τριβή με τον γραπτό λόγο! Το σοβαρό, πλην άχαρο, κοστούμι και τη σφιχτή γραβάτα της δικηγορίας δεν τα αντέχουν όλοι. Ούτε όμως και να φθάσουν στην απέναντι όχθη δύνανται όλοι. Στην πραγματικότητα, το μόνο που καταφέρνουμε οι περισσότεροι (κι εγώ σ’ αυτούς ανήκω) είναι να βρέχουμε τα πόδια μας στον Ρουβίκωνα και από μακριά, μέσ’ από τα καλάμια, να αγναντεύουμε εκείνους τους ελάχιστους που βρήκαν μπροστά τους το τοξωτό γεφύρι. Καμία απόφαση δεν υποκαθιστά το ταλέντο.
Γιατί επιλέξατε την αστυνομική λογοτεχνία;
Γιατί ως αναγνώστης μυθιστορημάτων μυστηρίου, είχα διαπιστώσει ότι σε ορισμένα από αυτά, τη στιγμή της αποκάλυψης αισθανόμουν ένα είδος διανοητικής ευφορίας που, εκ των πραγμάτων, μόνον η αστυνομική λογοτεχνία είναι δυνατόν να προσφέρει. Γεννήθηκε λοιπόν μέσα μου η επιθυμία να βρεθώ κι εγώ στην ευχάριστη και τιμητική θέση να γράψω κάτι με ανάλογη, ενδεχομένως, επίδραση στον αναγνώστη. Ή να μοιρασθώ με άλλους αυτό το αίσθημα ευφορίας, εξ ου και οι μεταφράσεις.
Η αστυνομική λογοτεχνία είναι ένα είδος το οποίο στο εξωτερικό τιμάται ιδιαίτερα, ενώ στην Ελλάδα, μέχρι και πριν λίγα χρόνια – πλην ορισμένων εξαιρέσεων – δεν είχε γνωρίσει τόσο μεγάλη άνθηση. Τι άλλαξε τα τελευταία χρόνια;
Άλλαξαν οι κοινωνικές συνθήκες, οι αναγνωστικές συνήθειες, και πάνω απ’ όλα το είδος και το εύρος του (αληθινού) εγκλήματος… Παλαιότερα η αστυνομική λογοτεχνία, διεθνώς, ασχολούνταν κυρίως με «ιδιωτικά» εγκλήματα, τα οποία ήταν στην Ελλάδα σχετικώς σπάνια. Γι’ αυτόν τον λόγο, το «αστυνομικό» έμοιαζε (και εν πολλοίς ήταν) ξένο σώμα στην ελληνική λογοτεχνία, μία ομολογημένα «εξωτική» πινελιά, όπως το έδειχνε άλλωστε και η θεματολογία, το ύφος της γραφής κ.λπ. Τα τελευταία 25 χρόνια όμως, ή μάλλον ήδη από τη δεκαετία του ’70, η αστυνομική λογοτεχνία, διεθνώς, έχει εστιάσει το ενδιαφέρον της στη δημόσια σφαίρα, στα εγκλήματα που συνδέονται με την πολιτική και στο οργανωμένο έγκλημα – φαινόμενα παγκοσμιοποιημένα πλέον. Η «άνθηση» της παγκόσμιας (άρα και της ελληνικής) αστυνομικής λογοτεχνίας ακολουθεί την «άνθηση» της πρώτης ύλης της. Ωστόσο, η πρόσφατη «αποκατάσταση» ή «αναγνώριση» της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας δεν σημαίνει, δυστυχώς, ότι αυτή έχει ξεπεράσει (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι οποίες υπήρχαν και τα χρόνια της «ανυποληψίας») το επίπεδο της μίμησης ξένων προτύπων, απ’ όπου ξεκίνησε πριν από 100 περίπου χρόνια.
Διαβάστε όλη την συνέντευξη εδώ
Άντα Παναγοπούλου, plusmag.gr (21.10.15)
Δείτε εδώ τη συνέντευξη του Ν. Γαλανόπουλου με τίτλο "Το τέλος του υπερήρωα στα αστυνομικά" στην εφημερίδα Πριν (22-2-2009).
|