Ο Θανάσης Σκρουμπέλος, εκτός από συγγραφέας, είναι γνωστός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Σπούδασε Καλές Τέχνες (χαρακτική και αγιογραφία) στην Αθήνα και κινηματογράφο στο Λονδίνο (στο London Film School), με υποτροφία της Διεθνούς Αμνηστίας, ως διωκόμενος από τη δικτατορία. Έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος σε αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά, ενώ έχει γράψει σενάρια για την τηλεόραση (Τα παιδιά της Νιόβης του Κώστα Κουτσομύτη) και τον κινηματογράφο (Το πέρασμα, Η Αριάδνη μένει στη Λέρο, Καλή πατρίδα σύντροφε κ.ά). Έχει σκηνοθετήσει ταινίες μεγάλου μήκους (Αλιόσσα, Χαβάη, Ο Τζώνης Κελν, κυρία μου, την ομαδική Νέος Παρθενώνας, και τη σπονδυλωτή Η αυλή με τα σκουπίδια κ.ά.). Ασχολείται επίσης με τη συγγραφή και τη μετάφραση θεατρικών έργων (Χαβάη, Μυστικές φωνές, Γέρμα, Γέλιο στο σκοτάδι κ.ά.).

Έχει εκλεγεί αρκετές φορές μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος.

Πιο γνωστά βιβλία του: Ο Αϊ-Γιώργης των Γραικών, Οι κόκκινοι φίλοι μου, Τα φίδια στον Κολωνό (1981, Τόπος 2016), Bella Ciao (Τόπος 2012), Μπλε καστόρινα παπούτσια (Τόπος 2007, ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ 2016),  Ο μπαλτάς και άλλες ιστορίες (Τόπος 2009),  Mαύρος Μακεδών (Τόπος 2010),  Οι κόκκινοι βαρκάρηδες (Τόπος 2011) , Kατίνα Μπέλο (Τόπος 2021) και οι νουβέλες Η ιστορία της Βέλβετ Παλμ (Τόπος 2012) και Η κόρη του Οιδίποδα (Τόπος 2015). Επίσης, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Τόπος το βιβλίο Σενάριο: από τη θεωρία στην πράξη (2014) και στη σειρά ballpen/ βιβλία με θέμα τον αθλητισμό το Του Μπούκοβι την ομαδάρα... (Τόπος 2018) και 1969: Το μπαράζ / Καλλθέα, αγάπη μου (2022).
Το 2018 κυκλοφόρησε το Ο Γάτος μου ο κλόουν ο Μαλόουν, το πρώτο παιδικό βιβλίο που έγραψε και εικονογράφησε ο ίδιος και το 2022 το δεύτερο παιδικό βιβλίο του, Η Κατερίνα και το φεγγάρι. 

Το μυθιστόρημα Μπλε καστόρινα παπούτσια ανέβηκε με επιτυχία στο θέατρο το 2023, σε σκηνοθεσία Θανάση Ζερίτη.

Τον Νοέμβριο 2023 κυκλοφόρησε το "Σα μαγεμένο το μυαλό μου" που περιλαμβάνει ιστορίες εμπνευσμένες από ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια, εικονογραφημένα από τον ίδιο. 

Τον Σεπτέμβριο του 2024 κυκλοφόρησε επίσης το βιβλίο του Αρχίζει το ματς και το 2025 το μυθιστόρημα Τα κόκκινα χρόνια.

Δείτε εδώ την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Θανάση Σκρουμπέλου στο BarouakNet και εδώ τις απαντήσεις του στο "ερωτηματολόγιο του Προυστ" για το Lifo.gr (Δεκέμβριος 2012). Διαβάστε εδώ το άρθρο Θανάσης Σκρουμπέλος ''Στις αλάνες της αμφισβήτησης'' από τον Νίκο Κουρμουλή (stokokkino.gr, 05.12.15)

Συνέντευξη του συγγραφέα στον M.Hulot για τη Lifo

Είμαι παιδί της Κατοχής και των αρχών του Εμφυλίου. Γεννήθηκα στον Κολωνό το 1944, Νοέμβρη, έναν μήνα πριν από τα Δεκεμβριανά. Η οικογένειά μου ήταν μετανάστες. Ο παππούς μου είχε καταγωγή από το Γεωργίτσι Λακωνίας και το 1890 μετανάστευσε στην Αμερική. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν και το 1937 ο παππούς μου έφερε την οικογένειά του στην Αθήνα, αγόρασε ένα μεγάλο οίκημα στο Μεταξουργείο, το έκανε μάντρα και πουλούσε κάρβουνα, κοκ και ξύλα για τις σόμπες. Εκεί έζησε ο πατέρας μου, εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα κι εγώ, στον Κολωνό και στο Μεταξουργείο.

• Γειτονιά μου ήταν περισσότερο ο Κολωνός γιατί εκεί παίζαμε μπάλα, στις χωματερές, σε ένα μέρος γεμάτο σαρκοφάγους και αρχαία κολονάκια που τα κάναμε τέρματα. Εκεί ήταν και το δημοτικό που πήγα. Γυμνάσιο πήγα στην πλατεία Κουμουνδούρου, στο 9ο, οπότε έγραψε μέσα μου ο Κολωνός, γιατί οι αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων είναι πολύ ευτυχισμένες.

• Ο Κολωνός σήμερα δεν έχει καμία σχέση μ’ εκείνον που θυμάμαι, έχει αλλάξει η σύνθεση του κόσμου· τότε είχε κυρίως μικροαστούς, ανθρώπους της εργατικής τάξη, πολύ λίγοι ήταν της μεσοαστικής και αστικής τάξης. Γύρω-γύρω ήταν τα περιβόλια, η Κολοκυνθού, ο Βοτανικός, που είχε τότε τη μεγάλη αγορά των μανάβηδων, και με τα λεφτά της Φρειδερίκης είχε χτιστεί και ένας συνοικισμός δίπλα στον Εσταυρωμένο για τους πρόσφυγες που είχαν έρθει από τη Μικρά Ασία. Κάποιο διάστημα, επίσης, είχε φέρει και ο Λαναράς κόσμο από την Έδεσσα και τη Νάουσα στην Κολοκυνθού για την υφαντουργία του και είχε φτιάξει παράγκες για να μείνουν. Οπότε αυτό το πολυπολιτισμικό μείγμα ήταν ωραίο. Ο Κολωνός χτίστηκε όταν έγινε εκεί ο σταθμός του τρένου από υπαλλήλους που δούλευαν σε αυτό και αχθοφόρους. Τότε άρχισε να ξαναγεννιέται η γειτονιά, που μέχρι τότε λεγόταν ενορία Ελεούσας, λόγω της εκκλησίας (...).

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Μ. Hulot, Lifo (16/01/2025)