1η έκδοση: Φεβρουάριος 2025

Εξώφυλλο & Δελτίο τύπου

ΣΕΙΡΑ: ΤΑ ΑΕΙΘΑΛΗ

Η σειρά Τα αειθαλή περιλαμβάνει μικρά σε έκταση αλλά μεγάλα ως προς το εκτόπισμά τους κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας που περιέπεσαν σε κατάσταση λήθης. Κείμενα κλασικά που η αειθαλής αξία τους επιτάσσει το ξαναδιάβασμά τους υπό το φως της εποχής μας.

Ο παρών τόμος περιλαμβάνει δέκα από τα δώδεκα διηγήματα που συνόδευαν την πρώτη έκδοση της νουβέλας του Γιάννη Σκαρίμπα με τίτλο Το θείο τραγί (1933), η οποία κυκλοφόρησε αυτοτελώς το 1971 από τις εκδόσεις Κείμενα.

Τα διηγήματα αυτά που επανέρχονται στο φως σχεδόν έναν αιώνα μετά την πρώτη τους κυκλοφορία, δεν είναι υποδεέστερα των διηγημάτων του της ίδιας εποχής ως προς την αισθητική τους ποιότητα, ενώ συμπληρώνουν την εικόνα μας για το έργο και κυρίως για την εξέλιξη της ποιητικής και της γλώσσας του συγγραφέα. Ο τίτλος της συλλογής επιλέχθηκε από το πρωτοποριακό για την εποχή του και ιδιότυπο ομότιτλο διήγημα.

Τα διηγήματα του τόμου με τη σειρά που εμφανίζονται:

«Το κρασί της αγάπης», «Η χρυσόμυγα της βρόμας», «Ένας αρχάγγελος στο περιγιάλι», «Η ιστορία ενός ασήμαντου», «Ο Αυτοκράτωρ της Κίνας»,  «Λουλούδι της Μονεμπασιάς», «Ο φίλος μου!», «Ο Ούζος», «Κλάρα Χαντά – Πειραιεύς» και «Δυο ψυχές κι ένα αστέρι».

[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «Ο ΟΥΖΟΣ»]

Θεέ µου! Ψαλίδι γοργοφτέρουγο η γλώσσα του, γλυκολαρύγγιζε ψιλούς καηµούς, αψά µεράκια. Τον Μάη – τον Μάη µε τα λουλούδια του γαλιάντριζε. Φούσκωνε µέσα του –ένας πόταµος– ο οίστρος του, άπλωνε της ζωής του ο ουρανός κι εγέλα.

Ο Ταρσανάς!....

Λιγνή γοργόνα να σκαλίζεις πά’ στην πλώρη.

Να κάνεις χτένι τα φτερούγια της, να κάνεις φίδια το µαλλί της· χλέπι προς χλέπι να κεντάς χυτό κορµάκι.

Έτσι περδικοστήθα, αγοροπρόσωπη, µε τον λαιµό χυτό –σαν τ’ αϊτού–, µε χέρια σαν φτερούγες απλωµένα. Σαν τον χυµιό του σαϊνιού, να ορµάει η οµορφιά της κατ’ το κύµα!

Ο Ταρσανάς!

Τρυπάνι και σκαρπέλο! Η µυρουδιά του κατραµιού να σου κεντρίζει το µεράκι.

Να ’ναι στις σκάρες των ψυχούλες νιόβγαλτες τα µπρίκια –µε δίχως νύχια και φτερό αϊτοί: οι γολέτες– και να ’ν’ τα όκια τους γλαρά, έτσι νοσταλγικά, σαν να βαθιοί καηµοί, θαλασσινά µεράκια τα συµπήραν.