1η έκδοση: Απρίλιος 2025

Εξώφυλλο & Δελτίο τύπου

Ένα φρούτο ερωτεύεται ένα αμφίβιο. Λίγο πριν από τις διακοπές, ο έφηβος Ίθαν μεταμορφώνεται σε τρωκτικό. Στον δρόμο για τη Νέα Ορλεάνη, ο Γούλφι συναντάει τους τρίδυμους και τη σερβιτόρα φίλη τους. O Τζακ Τένρεκ ξυπνάει άγρια χαράματα και βρίσκει τον δεινόσαυρό του νεκρό στο κλουβί του. Ο κύριος Λόβετ Βολφ δολοφονεί τη δύστυχη κυρία Σμιθ και τα επτά παιδιά της. Ο Τιμωρός και ο Βοηθός του αναλαμβάνουν αποστολή στον Πρώτο Τομέα. Ένας άντρας σταματάει σε κάποιο εγκαταλειμμένο βενζινάδικο. Ανώνυμος εκτελεστής της μαφίας αναλαμβάνει δράση. Ο Αλί και ο Κασίμ ανακαλύπτουν μια σπηλιά που τη φυλάνε εχθρικοί ερπετόμορφοι γίγαντες.
Εννιά ιστορίες που μιλούν για ανθρώπους, για ζώα, για ανθρωπόμορφα ζώα, ζωόμορφους ανθρώπους και πλάσματα ανάμεσα στα είδη. 
Ο κόσμος τους είναι ο κόσμος των παραμυθιών, των βιντεογκέιμ, των φιλμ νουάρ, των ντοκιμαντέρ true crime.

«Όλα τα πράγματα της φαντασίας υπάρχουν εκεί έξω»
Συνέντευξη στη Bookpress  (4/6/2025)

Με ποια λόγια θα συστήνατε το βιβλίο σας σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτε για εσάς;

Το βιβλίο μου ονομάζεται «Η γυναίκα-αχλάδι, ο άντρας-βάτραχος και άλλες ιστορίες». Συχνά με ρωτάνε αν η «γυναίκα-αχλάδι» του τίτλου (επίσης τίτλος του πρώτου διηγήματος) είναι συμβολισμός. (Περιέργως, δεν με ρωτάνε για τον άντρα-βάτραχο). Είναι κυριολεξία: πρόκειται για μια γυναίκα-αχλάδι, ένα φρούτο/άνθρωπο, ένα πλάσμα ανάμεσα στα είδη. Καθετί στον κόσμο του βιβλίου είναι κυριολεκτικό. Ωστόσο, ο αναγνώστης μπορεί να δει σύμβολα ή μεταφορές που παραπέμπουν εκεί έξω, στον πραγματικό κόσμο, ανεξαρτήτως της πρόθεσης του συγγραφέα. Ο συγγραφέας έχει τον έλεγχο μόνο του μυθοπλαστικού κόσμου τον οποίον έχει φτιάξει.

Πλάσματα ανάμεσα στα είδη υπάρχουν σε όλες σχεδόν τις ιστορίες του βιβλίου. Ειδολογικά, οι ιστορίες φέρουν κάτι το υβριδικό, παραδείγματος χάριν, η ιστορία του «Ποντικού» είναι ανάμεσα στο μυθοπλαστικό είδος τρόμου και στο μη-μυθοπλαστικό true crime. Αυτό το μοτίβο υπάρχει και σε πολλούς από τους τόπους των ιστοριών: εγκαταλελειμμένα βενζινάδικα, παλιά συνεργεία, φαγάδικα σε μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό. Πρόκειται για τόπους που έχουν χάσει την προηγούμενη χρήση τους χωρίς να έχουν περάσει ολότελα σε μια άλλη. Είναι τόποι που βρίσκονται «στο κατώφλι».

(...)

Έχουν επηρεάσει άλλες τέχνες –κινηματογράφος, εικαστικά, κόμικς, μουσική κ.ά.– τη συγγραφική σας δουλειά; Αν ναι, με ποιους τρόπους;

Κάθε ιστορία που γράφεις, φέρει μέσα της προηγούμενες ιστορίες που είδες/άκουσες/διάβασες. Σίγουρα έχω δεχθεί μεγάλη επίδραση από τον κινηματογράφο. Λέγοντας «κινηματογράφο» αναφέρομαι γενικότερα στον τρόπο να λες ιστορίες με οπτικό/ηχητικό τρόπο. Στο διήγημα με τίτλο «Οι Τρίδυμοι» εμφανίζεται ένα σαρκοβόρο φυτό. Αυτό το φυτό το δανείστηκα από την ταινία «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι», διασκευή του ομώνυμου θεατρικού έργου του Τένεσι Ουίλιαμς. Στην ιστορία του έφηβου Ίθαν («Ο ποντικός») υπάρχουν στοιχεία από «βίντεο ανακρίσεων» που έβλεπα στο YouTube (πρόκειται για υποείδος των ντοκιμαντέρ True Crime).

Μαθαίνεις επίσης να λες ιστορίες από τον τρόπο που τις λένε οι άλλοι. Στις ταινίες παραδείγματος χάριν, ένας γενικός κανόνας, όχι καθολικός αλλά σίγουρα πολύ διαδεδομένος, το «εναρκτήριο γεγονός», o «καταλύτης» που ξεκινάει την περιπέτεια του ήρωα, (μια γυναίκα προσλαμβάνει τον ντεντέκτιβ-πρωταγωνιστή της ιστορίας να παρακολουθήσει τον άνδρα της), συμβαίνει νωρίς στην ιστορία, συνήθως στο 10%-15% της συνολικής διάρκειας της ταινίας. Δεν μεταφέρω τον κανόνα αυτούσιο στις δικές μου ιστορίες, δεν λέω, πχ «Α, σελίδα 5, πρέπει κάτι να συμβεί», αλλά το γεγονός ότι ο Γούλφι στους «Τρίδυμους» αποφασίζει να περάσει το βράδυ του σε μια πόλη που του έχουν πει επ’ ουδενί να μην διανυκτερεύσει, στο τάδε σημείο της ιστορίας και όχι σε κάποιο άλλο, σχετίζεται με τον τρόπο που λένε ιστορίες οι ταινίες που έχω δει. Ή στη «Σπηλιά», μεταφερόμαστε μπρος/πίσω μεταξύ τόπων/χαρακτήρων, μεταξύ γεγονότων που συμβαίνουν παράλληλα ή ταυτόχρονα. Αυτή την τεχνική του intercutting τη συναντάμε συχνά σε ταινίες.

Από την άλλη, το σαρκοβόρο φυτό στην ταινία «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» είναι μία οπτική μεταφορά (ο πρωταγωνιστής στην ταινία παγιδεύεται, όπως η μύγα μέσα στο φυτό) και τέτοιες μεταφορές συναντάμε συχνά στα βιβλία. Το «εναρκτήριο γεγονός» προφανώς δεν είναι κινηματογραφική επινόηση και ενδεχομένως το πού συμβαίνει σε μια ιστορία να σχετίζεται γενικότερα με το πώς οι άνθρωποι τείνουν να αφηγούνται ιστορίες. Η τεχνική του intercutting είναι πολύ παλιά: Συναντάμε παρόμοια στην Ιλιάδα του Ομήρου. Υπάρχει μια διαρκής αλληλεπίδραση μεταξύ των αφηγηματικών μέσων, ένα διαρκές αλισβερίσι.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη για τη στήλη ΝΕΟ ΒΗΜΑ της Bookpress εδώ

Διαβάστε εδώ την προδημοσίευση του βιβλίου στην Bookpress και εδώ μια σύντομη αναφορά για το βιβλίο στη Bookpress  (01/06/2025), σε άρθρο με θέμα "Έξι βιβλία πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων που ξεχωρίζουν".