1η έκδοση: Δεκέμβριος 2021

Τα πράγµατα πάντως είχαν όντως αλλάξει. Άλλαζαν καθηµερινά µε ταχύτατους ρυθµούς. Το πιο σηµαντικό για µένα ήταν ότι στα εξήντα-εξήντα ένα µου ήµουν πλέον «ελεύθερος χρεών», όπως µου άρεσε να λέω. ∆εν χρωστούσα σε κανένα πούστη και δεν είχα καµιά διάθεση να ξοδέψω αυτήν την πολυτέλεια.

Τι δουλειά έχουν µια παρέα εβδοµηντάρηδες, κάποιοι τυχοδιώκτες δηµοσιογράφοι και δυο πανίσχυροι επιχειρηµατίες σε µια συνάντηση σε ένα χωριό των Μεθάνων, πενήντα χρόνια µετά την εξέγερση της Νοµικής; 

Τι γυρεύουν τρεις «περπατηµένες» γυναίκες επιχειρηµατίες της νύχτας σε ένα διπλανό χωριουδάκι; Τι είδους µαγαζί πάνε να ανοίξουν;  

Μάρτιος του 2023. Μετά το χάος στο οποίο η οικονοµική κρίση βύθισε την Αττική, στα νησιά του Σαρωνικού και στα Μέθανα κάποιοι προσπαθούν να ξανασταθούν στα πόδια τους και κάποιοι σχεδιάζουν την «επόµενη µέρα», µετά την επιστροφή σε µια νέα κανονικότητα. 

Παρουσίαση από τον Κ. Μπαλαχούτη
Σέρτικο αστυνομικό μυθιστόρημα με νουάρ κλίμα, «αιχμές»,
σασπένς, πολύ αλκοόλ και «φουλ» του Πειραιά.

Μάρτιος του 2023. Μετά το χάος στο οποίο η οικονομική κρίση βύθισε την Αττική, στα νησιά του Σαρωνικού και στα Μέθανα κάποιοι προσπαθούν να ξανασταθούν στα πόδια τους και κάποιοι σχεδιάζουν την "επόμενη μέρα", μετά την επιστροφή σε μια νέα κανονικότητα».
Ο Ανανιάδης καδράρει ξάστερα το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της ρεμούλας που έφερε όσα έφερε και φυσικά και το νέο σκηνικό, όπου «παίκτες» είναι οι ίδιοι παλιοί λύκοι καμουφλαρισμένοι με αρνίσια προσωπεία, που στο όνομα της καινούρια καθαρής μέρας, ακονίζουν κάτω απ’ το τραπέζι τα βρώμικα μαχαίρια τους.
Μέσα σε αυτό το φόντο η εκτυλίσσονται προσωπικές ιστορίες, παλιές και νέες αγάπες και βέβαια το μυστήριο ενός εγκλήματος και μιας εξαφάνισης.
Μου άρεσε πολύ ο αλκοολικός δημοσιογράφος του, αντιήρωας, σημερινός «καταραμένος», πρώην ονειροπόλος, συμβιβασμένος με τα λάθη και τα πάθη του. Πικρή η ματιά του, σαρκαστική, με φεγγοβολήματα, «καμένα» μεν, του υγιούς παρελθόντος του δε. Το ίδιο και ο «αντίποδάς» του, ο νεαρός αστυνομικός διευθυντής…
Γραφή στέρεα, «σβέλτη», χαρακτήρες καλοδομημένοι, εικόνες «ζωντανές», αγωνία ζυγισμένη, τόσο όσο, ροή γάργαρη. Το σουρεαλιστικό στοιχεία της «χρονικής μεταφοράς» και των γεγονότων της «ολικής καταστροφής» δεν ξενίζουν ούτε στιγμή, καθώς γίνονται εξ’ αρχής πειστικότατα.
Πέρασα όμορφα κατά την «απνευστί» ανάγνωσή του μυθιστορήματος. Δεν αντιστάθηκα βέβαια να βρέξω το λαρύγγι μου… όχι φυσικά όσο ο δημοσιογράφος της «Καμένης Χώρας».

Δείτε το άρθρο εδώ
Γράφει ο Κ. Μπαλαχούτης, 07.02.2022