Ύμνος στον Χαριτόπουλο
της Νίκης Κόλλια
Πιστεύω και τιμώ ένα προς ένα τα βιβλία του Διονύση Χαριτόπουλου. Πρώτα για χάρη κάποιων απ’ τους ήρωές του, που γρατζουνάνε πάλι και πάλι την καρδιά μου. Στη Δανεικιά Γραβάτα (1976) ο Ντάρλιγκ, ένας πλανόδιος φιλόσοφος, με όλα του τα σύνεργα -χάρτες, πυξίδα, λάμπες θυέλλης και κόλπα του δρόμου- μαθαίνει σ’ ένα παιδί, πώς να φέρνει βόλτα με το μυαλό ολόκληρο τον κόσμο. Παρακάτω η Δέσποινα (1984), κοπέλα μιας ανελέητης επαρχίας, μαζεύει κουράγιο για να φύγει μακριά, ενώ ο άξιος Γιάννης στηρίζει δίχως ανταπόδοση ένα-ένα τα χαμένα Παιδιά της Χελιδόνας (1983).
Ύστερα είναι η γραφή του. Αφτιασίδωτη και ευθύβολη κρύβει πάντα δυο αναγνώσεις. Χορταστική ιστορική βιογραφία και μαζί το πρώτο ολοκληρωμένο μνημόσυνο για την ψυχή του Άρη ο Αρχηγός των Ατάκτων (1997-2001, 2003), δωρικό μυθιστόρημα και ταυτόχρονα σιωπηρός θρήνος τα Παιδιά της Χελιδόνας (1983) για μια διαλυμένη οικογένεια και έναν καμένο κόσμο μετά τον Εμφύλιο· δύσκολος αποχαιρετισμός και μαζί προσφορά Ο άνεμος κουβάρι (2005), πρώτη καταγραφή η Δανεικιά Γραβάτα, τα πλαγιαστά αποσπάσματα του Από δω πέρασε ο Κιλροϊ (1992) και παράλληλα προοικονομία του τελευταίου του βιβλίου για τον Πειραιά (2012). (...)
2/02/2013, www.protagon.gr
Δείτε όλη την παρουσίαση εδώ.
|