Topos Books

Η γεννηµένη προ πεντηκονταετίας Μεταπολίτευση φαντάζει γρίφος. ∆ηµοσιολόγοι διαφωνούν για το πότε εξέπνευσε, αλλά και για το πόσο ζωντανά παραµένουν τα «καταπιστεύµατά» της. Πολιτικοί των δύο κοµµάτων (ΠΑΣΟΚ, Ν∆) τα οποία γεννήθηκαν µαζί της και κυριάρχησαν σε όλη –ή σχεδόν– τη διάρκειά της τη στηλιτεύουν, ως συνολικά επιζήµια περίοδο. Κάποτε αυτό το έκανε µόνον η Ακροδεξιά.

Στην πραγµατικότητα αφορίζουν τον ριζοσπαστισµό που αναπτύχθηκε στην κοινωνία κατά τη Μεταπολίτευση (κυρίως την πρώιµη) κι άσκησε πολλαπλές επιδράσεις. Ο αφορισµός αυτός λειτουργεί και ως φύλλο συκής, πίσω από το οποίο πασχίζουν να κρυφτούν οι συνέπειες των επιλογών της οικονοµικής ελίτ και τα αδιέξοδα του παραγωγικού µοντέλου της χώρας.

Ο ∆ιονύσης Ελευθεράτος ακτινογραφεί τις σηµαντικότερες πολιτικές -κοινωνικές συγκρούσεις της Μεταπολίτευσης, κυρίως από την πρώτη και ζωηρότερη περίοδό της. ∆ιαπιστώνει πώς επηρέασε ο ριζοσπαστισµός της τις ιδέες και την ψυχαγωγία. Εξετάζει τις κυκλοφορίες των εφηµερίδων παράλληλα µε τις πολιτικές εξελίξεις. Προσδιορίζει τη θέση που έδωσε το κλίµα της εποχής στο ποδόσφαιρο, το µπάσκετ, τη ροκ µουσική, το σινεµά. Τέλος, εστιάζει σε µερικά κλασικά κατηγορητήρια, σε βάρος της Μεταπολίτευσης, για την οικονοµία και τα εργασιακά.

Το βιβλίο τρυπώνει σε δικαστικές αίθουσες, πολιτικές συνεδριάσεις, «κονκλάβια», διαδηλώσεις, απεργίες, πεδία αστυνοµικών εφόδων· σε γήπεδα, κινηµατογράφους και χώρους συναυλιών. Οι «ήχοι» του είναι –και αυτοί– πολλαπλοί. Ακούγονται τα συνθήµατα των συλλαλητηρίων, τα επινίκια γέλια των απεργών της ΛΑΡΚΟ, τα soundtrack του Ζ και της Κατάστασης πολιορκίας, τα «σόλο» του Ρόρι Γκάλαχερ στη Νέα Φιλαδέλφεια και του Τζο Στράµερ στο Καλλιµάρµαρο.

Δημήτρης Κούλαλης, News 24/7
ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Στο νέο του βιβλίο που τιτλοφορείται: «Μεταπολίτευση: Ένα βολικό ‘’τέρας’’» και αποσπάσματα του οποίου προδημοσιεύει σήμερα το NEWS 24/7, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Διονύσης Ελευθεράτος θυμίζει πως «μόνο η Ακροδεξιά προσέδιδε στον όρο ‘’Μεταπολίτευση του 1974’’ αρνητική χροιά, κι αυτό ήταν πέρα για πέρα φυσιολογικό». Ο ίδιος εξηγεί ότι «η χολερική θεώρηση της Μεταπολίτευσης λειτουργούσε και λειτουργεί ως αντανακλαστική υπεράσπιση του πρότερου κύκλου. Εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες, όµως, έχουν πυκνώσει οι ανάλογης επιθετικότητας αναφορές που προέρχονται από πολιτικούς της Ν∆ και του ΠΑΣΟΚ (π.χ. ο Ανδρέας Λοβέρδος έχει διακριθεί για τον ζήλο του), καθώς και από δηµοσιολόγους προσκείµενους στα δύο κόµµατα. ∆εν αναφερόµαστε φυσικά σε επιµέρους, συγκεκριµένες κριτικές για πεπραγµένα, φαινόµενα και αντιλήψεις, αλλά για ρητορική που ουσιαστικά ανάγει τη Μεταπολίτευση σε προβληματικό, επιβλαβή ιστορικό κύκλο.
Εδώ το οξύµωρο κραυγάζει… Πρόκειται για τα κόµµατα που ιδρύθηκαν το φθινόπωρο του 1974 και καθόρισαν τις τύχες της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας στο συντριπτικά µεγαλύτερο χρονικό διάστηµα του µεταπολιτευτικού κύκλου, οποτεδήποτε κι αν θεωρηθεί ότι αυτός ολοκληρώθηκε. Μπορεί και σε ολόκληρο τον κύκλο, για όσους θεωρούν ότι έκλεισε προτού σχηµατιστεί η κυβέρνηση Τζαννετάκη. Ποιον ακριβώς κατηγορούν, λοιπόν, η Ν∆ και το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ (υποθέτουµε ότι ο προσδιοριστικός όρος έχει παραµείνει από την εποχή Σηµίτη);»

Διαβάστε αποσπάσματα του βιβλίου εδώ
News 24/7, Δ. Κούλαλης (16/05/2024)

Συνέντευξη στον Γιάννη Κιμπουρόπουλο για την Εφημερίδα των Συντακτών
«Ο ριζοσπαστισμός είναι ο αληθινός πρωταγωνιστής της Μεταπολίτευσης»

Από το 1990 και μετά, με μικρά διαλείμματα, αίρονται ασταμάτητα σταθερές και κοινωνικά κεκτημένα της Μεταπολίτευσης. Τελικά αυτό το «μεταρρυθμιστικό» ξερίζωμα μας προσφέρει καλύτερη ζωή; Πόσοι το πιστεύουν;

Ενα πολύ φιλόδοξο εγχείρημα ανέλαβε ο δημοσιογράφος Διονύσης Ελευθεράτος με το 4ο κατά σειρά βιβλίο του, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Τόπος». Το «Μεταπολίτευση - Ενα βολικό "τέρας"» είναι ένα πανόραμα 460 σελίδων στο οποίο ακτινογραφούνται ο ριζοσπαστισμός, οι κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις, οι ιδέες και τα ιδεολογήματα, οι οικονομικές τάσεις, η κουλτούρα, τα μίντια, το σινεμά, τα αθλητικά θεάματα, ακόμη και το «σάουντρακ» της Μεταπολίτευσης από το 1974 μέχρι και το 1990 περίπου.

Ενας πραγματικά τεράστιος όγκος υλικού, που περιλαμβάνει από δημοσιεύματα και τοποθετήσεις πολιτικών προσώπων ή επιχειρηματικών παραγόντων μέχρι στατιστικά στοιχεία και... προγράμματα κινηματογράφου, ταξινομείται σε πέντε μέρη, 18 κεφάλαια και δεκάδες κείμενα, ψηφίδες ενός μεγάλου παζλ για μερικές πλευρές του οποίου ο συγγραφέας μιλάει στην «Εφ.Συν.».

● Ποιο είναι το «τέρας» που αναφέρεις στον υπότιτλο του βιβλίου; Για ποιους είναι «τέρας» ή «κακιά πεθερά» η Μεταπολίτευση;
«Τέρας» χαρακτήρισε τη Μεταπολίτευση και τα «καταπιστεύματά» της το 2008 ο νυν πρόεδρος της Βουλής, Κώστας Τασούλας. Επιπλέον την παραλλήλισε με «Μινώταυρο», κάτι που ενέπνευσε τον Soloup όταν σκεφτόταν πώς να φιλοτεχνήσει το εξώφυλλο του βιβλίου. Οπως είδες, στον πρόλογο σταχυολογούνται παραπλήσιοι αφορισμοί. Πρωτοστατούν αρθρογράφοι και πολιτικοί που ανήκουν -ή ανήκαν μέχρι πρότινος- στα δύο κόμματα, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, τα οποία ιδρύθηκαν στη χαραυγή της Μεταπολίτευσης και έκτοτε κυβέρνησαν επί δεκαετίες. Οξύμωρο μεν, αλλά εξηγείται: δεν κάνουν «χαρακίρι», στηλιτεύουν κατά βάση τον ριζοσπαστισμό που αναπτύχθηκε στην ελληνική κοινωνία, στην πρώιμη Μεταπολίτευση.

● Τελικά «πέθανε» η Μεταπολίτευση κι αν ναι, πότε; Εσύ επιλέγεις να ασχοληθείς με την περίοδο μέχρι και το 1990. Εκεί κλείνει τελικά ο κύκλος της;
Αυτή είναι μία από τις δύο ή τρεις επικρατέστερες εκδοχές. Αλλο... μεγάλο «φαβορί» είναι το 1985 λόγω της εφαρμογής του «σταθεροποιητικού» οικονομικού προγράμματος εκ μέρους της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Την έννοια «Μεταπολίτευση» τη διαμορφώνουν πολλές παράμετροι. Κάποιες αφορούν κυβερνητικές επιλογές, άλλες κοινωνικές και πολιτικές δράσεις. Ορισμένες παραπέμπουν σε «ιδεολογικές ηγεμονίες». Με τόση ποικιλία αλληλένδετων στοιχείων φυσικό είναι να πρυτανεύουν διαφορετικά κριτήρια όταν πρέπει να προσδιοριστεί πότε έκλεισε ο κύκλος. Δεν μπορεί ν' αμφισβητηθεί ότι έχει κλείσει, αλλά διαρκούν ενδιαφέρουσες συζητήσεις για το πόσο ζωντανά παραμένουν τα μεταπολιτευτικά «κληροδοτήματα». Και πόσο θελκτικά φαντάζουν ή όχι τα «ασημικά» της «κακιάς πεθεράς», για ν' αναφερθώ σ' ένα συμπλήρωμα του χαρακτηρισμού που θύμισες. Κατά τ' άλλα, ναι, το βιβλίο επικεντρώνεται στα χρόνια έως το 1990, αλλά σε κάποια σημεία προχωρά κι άλλο. Ιδίως στο τελευταίο μέρος του όπου εξετάζονται ορισμένα διαχρονικά κατηγορητήρια σε βάρος του μεταπολιτευτικού «λαϊκισμού».(...)

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ..
Γ. Κιμπουρόπουλος, Εφ. Συν. 18/05/24

Γράφει ο Θανάσης Καραμπάτσος για το Documento
H μεταπολίτευση και τα «τέρατα»

Στο νέο του βιβλίο με τίτλο «Μεταπολίτευση: Ενα βολικό “τέρας”» ο δημοσιογράφος Διονύσης Ελευθεράτος γράφει για τη συκοφάντηση των συνδικαλιστικών αγώνων μέσα από την περίπτωση της ΛΑΡΚΟ.«Είχαν κακομάθει. Θέλανε να πληρώνονται πολύ χωρίς να εργάζονται αντιστοίχως» έχει πει ο αδίστακτος επιχειρηματίας Μιχαήλ Σκαλιστήρης για τους απεργούς εργαζόμενους στα ανθρωποφάγα μεταλλεία του, οι οποίοι αμείβονταν στο ύψος του κατώτατου ημερομισθίου. Τους κέρδισε.

Οι νικητές γράφουν την ιστορία και το αφήγημα που έχει διαπεράσει μεγάλο μέρος του κοινωνικού σώματος με τη χορηγία των ΜΜΕ συνίσταται όχι απλώς στο άσκοπο των συνδικαλιστικών αγώνων αλλά και στα δεινά που αυτοί προκάλεσαν. Στο νέο του βιβλίο ο δημοσιογράφος Διονύσης Ελευθεράτος κάνει βουτιά στον κόσμο της μεταπολίτευσης, αποδομεί τις «τερατολογίες» που τη συνοδεύουν και ταξινομεί τα πραγματικά δεδομένα της κατασυκοφαντημένης για τον ριζοσπαστισμό της περιόδου.

Για παράδειγμα, στη ΛΑΡΚΟ του Μποδοσάκη είχε ξεσπάσει το 1977 μια μεγάλη απεργία για καλύτερες αμοιβές και συνθήκες εργασίας. Αστυνομικοί βοηθούσαν τον ιδιοκτήτη να περάσει απεργοσπάστες για να δουλέψει η παραγωγή, το κύμα αλληλεγγύης ήταν τεράστιο (οικονομική ενίσχυση έδωσαν μέχρι και μαθητές της Καισαριανής) και ως είδηση απασχόλησε διεθνή μέσα ενημέρωσης. Υστερα από 110 μέρες η εργοδοσία αποδέχτηκε αυξήσεις 17% έναντι 20% που ζητούσαν οι απεργοί, επαναπρόσληψη απολυμένων και μορατόριουμ εργασιακής ειρήνης.

Υπολογίζοντας τις τελικές υποχωρήσεις, που κόστισαν δεκαπλάσια, η εργοδοσία θα είχε γλιτώσει χρόνο, χρήμα και φήμη αν αποδεχόταν τις αρχικές απαιτήσεις. Οι ατίθασες απεργίες όπως στη ΛΑΡΚΟ άνοιξαν την πόρτα στις μισθολογικές αυξήσεις.

Αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται να μην προσφέρουν άμεσα οφέλη στη συντριπτική πλειονότητα όσων απήργησαν εκείνη την περίοδο, εντούτοις και μόνο το άκουσμα της κήρυξης απεργίας –αποτελούσε μέσο πίεσης κι όχι υπέρτατη σύγκρουση– έφερνε τις δύο πλευρές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με αποτέλεσμα τη συνολική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Οι αντεργατικές κυβερνήσεις της ΝΔ (απεργοκτόνος ν. 330/1976) υπέκυψαν στις εισοδηματικές αυξήσεις λόγω του απεργιακού κύματος κι έτσι μόνο το 1978 αυξήθηκαν το κατώτατο ημερομίσθιο κατά 22,5% και ο μέσος πραγματικός μισθός κατά 69,4%, ενώ αρκετά σωματεία είχαν πετύχει να εργάζονται πενθήμερο.

Τότε άρχισαν να μειώνονται οι εισοδηματικές ανισότητες και να βγαίνουν κερδισμένοι οι εργαζόμενοι, αλλά τρεις δεκαετίες μετά οι εργοδότες πήραν τη ρεβάνς με τα μνημόνια και το κλάδεμα εργασιακών κατακτήσεων.

Θ. Καραμπάτσος, Documento (04/06/2024)

Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη για την Αυγή
Η Μεταπολίτευση και ο ριζοσπαστισμός της ενοχοποιήθηκαν από... ενόχους

Διονύσης Ελευθεράτος πάντα καταπιάνεται με τα δύσκολα. Από τα «Λαμόγια στο χακί», τη «Λοξή ματιά στην Ιστορία. 200 χρόνια νεοελληνικού κλαυσίγελου» αλλά και το «Εξουσία, τι μπάλα παίζεις;» ακτινογραφεί εμβληματικές στιγμές της ελληνικής Ιστορίας. Ουσιαστικά ανασκάπτει επίμονα, πολλές φορές ανατρεπτικά, το παρελθόν, μακρινό ή πιο πρόσφατο. Αυτή τη φορά τα έβαλε με το «τέρας» της Μεταπολίτευσης, ερευνώντας για περισσότερα από τριάμισι χρόνια όλα εκείνα που συνέθεσαν τον πολιτικό, οικονομικό αλλά και πολιτισμικό καμβά της τελευταίας ελληνικής 50ετίας. Στο καινούργιο βιβλίο του «Μεταπολίτευση. Ένα βολικό “τέρας”» (εκδ. Τόπος) θυμίζει πολλά. Γεγονότα, πρόσωπα, πολιτικές αποφάσεις και επιλογές οικονομικών και πολιτικών ελίτ, ιδέες, τραγούδια, γήπεδα, κινηματογράφοι, απεργίες και άλλα πολλά περνούν από τις σελίδες του βιβλίου του. Αλλά και ψέματα, διαψεύσεις, αναθεωρήσεις, βολικές κατηγορίες και εκκρεμότητες που δεν τελεύτησαν. «Από τη μάχη για την αποχουντοποίηση μέχρι τους μισθούς και τα εργασιακά, τα κρίσιμα πεδία ήταν πολλά και σημαντικά» λέει, προσθέτοντας με νόημα ότι σε αυτή τη χιλιοκατηγορημένη Μεταπολίτευση «η κοινωνία κέρδισε περισσότερα από όσα οι “πάνω” ήταν διατεθειμένοι να παραχωρήσουν». Γράφει πολλά για τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό των πρώτων χρόνων της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας και βάζει στο μικροσκόπιο κάθε έκφανση της κοινωνικής, πολιτικής, πολιτιστικής, αθλητικής δραστηριότητας. Σε αυτό το βιβλίο δίνει ένα επαρκές πορτρέτο της Μεταπολίτευσης αλλά και μπόλικες εξηγήσεις για την ενοχοποίησή της. Ορίζει τους κύκλους της, χωρίς ούτε εκείνος να μπορεί να μιλήσει με σιγουριά για το τέλος της. Σε κάθε περίπτωση, καθώς δέχεται να ξεφυλλίσουμε μαζί το πολυσέλιδο βιβλίο του, που όμως διαβάζεται απνευστί, ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός στον ραδιοσταθμό 105,5 Στο Κόκκινο, κάνει φύλλο και φτερό τα μεταπολιτευτικά χρόνια και συμβάντα και επισημαίνει κάτι που δεν μπορεί να ξεχνάμε όσοι ζούμε τα τελευταία 50 χρόνια σε αυτή τη χώρα, ότι «η Μεταπολίτευση και ο ριζοσπαστισμός της ενοχοποιήθηκαν από... ενόχους».

Πώς από τα «Λαμόγια στο χακί» έφτασες να ερευνάς τη Μεταπολίτευση; Τι επιδίωξες με την έρευνά σου; Τι θέλησες να φωτίσεις και τι να αναδείξεις;

Τρεις ήταν οι βασικές επιδιώξεις μου. Πρώτη, να εξετάσω βασικές πολιτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές συγκρούσεις της εποχής. Δεύτερη, να ακτινογραφήσω το όλο κλίμα της, συμπεριλαμβανόμενων των πολιτιστικών παραμέτρων και της ψυχαγωγίας. Τρίτη, να δω αν και κατά πόσο ευσταθούν ορισμένα διαδεδομένα «κατηγορητήρια» σε βάρος της Μεταπολίτευσης και του πολυθρύλητου, του... ευκόλως καταλογιζόμενου «λαϊκισμού» της. Διότι πιστεύω ότι οι αιτιάσεις αυτές, οι οποίες μάλιστα αποδεικνύονται ιδιαίτερα επίμονες από την εποχή των Μνημονίων και εντεύθεν, απολήγουν σε ορισμένα «διά ταύτα» που σχετίζονται με το παρόν και το μέλλον, όχι με «ακαδημαϊκές» θεωρήσεις του παρελθόντος.

Εστίασα την προσοχή μου στα πρώτα 7-10 μεταπολιτευτικά χρόνια, αλλά όσες φορές έκρινα αναγκαίο να «ζουμάρω» και σε ορισμένα κατοπινά, το έκανα. Ιδίως στο τελευταίο μέρος του βιβλίου, αυτό για τα «κατηγορητήρια». (...)

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
της Π. Κρημνιώτη, Αυγή (09/06/2024)

Βιβλιοκριτική του Χρήστου Λάσκου στο alterthess.gr
Ο ∆ιονύσης Ελευθεράτος ακτινογραφεί τις σημαντικότερες πολιτικές-κοινωνικές συγκρούσεις της Μεταπολίτευσης, κυρίως από την πρώτη και ζωηρότερη περίοδό της.

(..) Το βιβλίο του Ελευθεράτου έρχεται μετά από μια σειρά δεξιών βιβλίων σχετικά με την Μεταπολίτευση. Δεδομένου, δε, ότι είναι σχεδόν δυο δεκαετίες τώρα που τα ΜΜΕ την καταγγέλλουν πρωί μεσημέρι βράδυ, αποτελεί μια εξαιρετικά πολύτιμη πολιτική παρέμβαση.

Τεκμηριώνει επαρκέστατα το γεγονός πως η καθεστωτική εχθροπάθεια προς τη Μεταπολίτευση είναι αποτέλεσμα της πρώτης ριζοσπαστικής της φάσης -όταν οι εργατικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις, αλλά και τα πρώτα από τα «νέα κοινωνικά κινήματα», πετυχαίνουν, μετά από πολύ καιρό, αποτελέσματα που «σπάνε τον γύψο», υλικό πολύ αγαπητό για το σύνολο της πολιτικής ελίτ και όχι μόνο για τον Γεώργιο Παπαδόπουλο.

Αυτό που τρελαίνει ακόμα τους κέρβερους του συστήματος δεν είναι ότι ηγεμόνευσε η Αριστερά, αλλά ότι απέκτησε πραγματικά μεγάλη επιρροή στα μυαλά και τις ψυχές των λαϊκών ανθρώπων. Το (φιλο)καπιταλιστικό μπλοκ δεν έχασε ποτέ την πρωτοκαθεδρία, αλλά ήταν υποχρεωμένο να ανέχεται τους συντριπτικά ηττημένους, μόλις πριν από 25 χρόνια, κατσαπλιάδες.

Το βιβλίο είναι, πέρα από μια εξαιρετική πραγματεία για το ζήτημα, και πραγματικά απολαυστικό. Διαβάζεται νεράκι. Είναι γραμμένο «δημοσιογραφικά». Βάζει στο πλάι της προδιαγραφές τύπου πέιπερ ή κακής, αλλά τόσο συνηθισμένης, «ακαδημαϊκότητας». Απευθύνεται έτσι σε όλον τον κόσμο και αυτό είναι που το κάνει μια πολύ σημαντική πολιτική παρέμβαση. Ιδίως σήμερα, που, μετά το φιάσκο των κυβερνήσεων Τσίπρα και την πρωτοφανή επικράτηση της Δεξιάς -ας μην χαιρόμαστε πολύ για τα ευρωεκλογικά αποτελέσματα, ο λαός της Δεξιάς θα είναι «εδώ», όποτε χρειαστεί- έχουμε μια πρωτοφανή συμπίεση της Αριστεράς.

Ο Ελευθεράτος διατρέχει την περίοδο -και ορθά δίνει το βάρος στην εποχή μέχρι το ’90, μετά δύσκολα μπορεί να αιτιολογηθεί η χρήση της λέξης «Μεταπολίτευση», νομίζω- παρουσιάζοντας ένα εντυπωσιακά ποικίλο σύνολο γεγονότων που έχουν συμβάλλει καθοριστικά στην εξέλιξη του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.

Μετά τη χούντα, πόση χούντα έμεινε;, αναρωτιέται ο συγγραφέας. Τι κατάφερε και τι όχι το κίνημα για την αποχουντοποίηση; Πώς εξελίχθηκε το μπρα ντε φερ με την κυβέρνηση, σε κάθε τομέα;

Στη συνέχεια, διερευνά τον «αριστεροχουντισμό», την καραμανλική, δηλαδή, εκδοχή της θεωρίας των δύο άκρων, την απεργιακή «ακρότητα» και την αντιμετώπισή της, τον άγριο αυταρχισμό των «σκυλιών» του Μπάλκου –“δώστε τον Μπάλκο στα σκυλιά του”-, αλλά και τη σοσιαλμανία, όπως εκδηλώθηκε, ιδίως, στην περίπτωση της κρατικοποίησης της τραπεζικής και βιομηχανικής αυτοκρατορίας του Ανδρεάδη.

Δίνει κατατοπιστικότατα στοιχεία για τις εφημερίδες, τα γήπεδα και τις «ηλεκτρικές κιθάρες». Παρακολουθεί το ποδόσφαιρο , το μπάσκετ και την κυκλοφορία των αθλητικών εφημερίδων. Μας θυμίζει τη δύσκολη συμβίωση του ροκ με την παραδοσιακή Αριστερά -η ξινίλα της Δαμανάκη ή του Έλληνα Σουσλόφ, του Φαράκου, είναι εξαιρετικά διασκεδαστική, αλλά είναι πολύ περισσότεροι όσοι ενεπλάκησαν στο θέμα.

Ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, η βιντεοκασέτα, αλλά και οι τσόντες και ο Γκουσγκούνης, ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος και η συζήτηση αναφορικά με την «κουλτούρα», γενικότερα.

Και χίλια άλλα αναπτύσσονται στις σελίδες του βιβλίου. Με τρόπο γλαφυρό και εμπεριστατωμένο. Όσο και, ευτυχώς, στρατευμένο. Γιατί χωρίς ένα είδος προκατάληψης, όπως καλά ξέρουν οι επιστημολόγοι, δουλειά δεν γίνεται.

Το καταληκτικό Ε μέρος του βιβλίου επιχειρεί -και καταφέρνει μια χαρά- να απαντήσει σε επτά κρίσιμα ερωτήματα:
Μας έκανε η Μεταπολίτευση οκνηρούς;
Γίναμε πολύ πιο απαιτητικοί από όσο επέτρεπε η παραγωγικότητά μας;
Έγιναν εδώ αδικαιολόγητα ή έστω ανεξήγητα απεργιακά ευρωπαϊκά ρεκόρ;
Ο «αδηφάγος» συνδικαλισμός έφερε την αποβιομηχάνιση;
Έφταιγαν οι εργαζόμενοι για το κλείσιμο του εργοστασίου της Pirelli στην Πάτρα;
Έπληξε τη βιομηχανία η κρατικοποίηση του ομίλου Ανδρεάδη;
Μας κυβέρνησε η γενιά του Πολυτεχνείου;

Ο Ελευθεράτος, με τη «Μεταπολίτευση» μας προσφέρει ένα ανεκτίμητο δώρο, αλλά κι ένα όπλο.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
γράφει ο Χ. Λάσκος, alterthess.gr 13/06/2024

Συνέντευξη στον Βασίλη Σκουρή για το Dnews.gr
Το βιβλίο (εκδόσεις Τόπος) που κυκλοφορεί 50 χρόνια ακριβώς από την πτώση της χούντας είναι πρώτο στα ευπώλητα και στην κατηγορία δοκίμια-ιστορικά

Τον επόμενο μήνα, λοιπόν, θα συμπληρωθεί μισός αιώνας από τη χαραυγή της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, δηλαδή της Μεταπολίτευσης, αλλά θα πλησιάζουν 51 χρόνια από τότε που ακούστηκε για πρώτη φορά από επίσημα χείλη ο όρος «Μεταπολίτευση». Πώς συμβαίνει αυτό; Απλούστατα, όπως έχει επισημάνει ο ιστορικός Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, τον όρο «Μεταπολίτευση» είχε χρησιμοποιήσει στις 20 Αυγούστου του 1973 ο… δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος, σε ραδιοτηλεοπτικό διάγγελμα, εννοώντας την κατάργηση της βασιλείας. Ένα χρόνο αργότερα, η λέξη Μεταπολίτευση σηματοδοτούσε αυτό που ξέρουμε…

Τη μικρή αυτή «περιπέτεια» του όρου θυμίζει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Διονύσης Ελευθεράτος, στον πρόλογο του νέου βιβλίου του «Μεταπολίτευση, ένα βολικό ‘τέρας’» (από τις εκδόσεις «Μοτίβο - Τόπος»). Πρόκειται για ένα πόνημα που κυκλοφορεί από τα μέσα Μαϊου και το οποίο έχουμε ήδη δει σε καταλόγους ευπώλητων, αρκετών βιβλιοπωλείων. Το βιβλίο του Δ. Ελευθεράτου δεν εξετάζει μόνον πολιτικές και οικονομικές παραμέτρους της εποχής (κυρίως της πρώτης μεταπολιτευτικής δεκαετίας, όχι όμως αποκλειστικά αυτής), αλλά επεκτείνεται και στη σφαίρα της ενημέρωσης, του Τύπου, της μουσικής, του κινηματογράφου.

Με αφορμή την έκδοση αυτή, συζητήσαμε με τον συνάδελφο και συγγραφέα.
Διαβάστε τη συνέντευξη εδώ

γράφει ο Β. Σκουρής (16/06/2024) dnews.gr

O Διονύσης Ελευθεράτος συνομιλεί με τον Πάρι Καρβουνόπουλο, στο militaire.gr

Η μεταπολίτευση έγινε 50 ετών…Το τι …κατηγορίες της έχουμε απαγγείλει όλα αυτά τα χρόνια είναι γνωστό. Έχουμε σβήσει από τη μνήμη μας τα όσα θετικά έφερε στη χώρα αυτή η πολιτική περίοδος και κάποιοι θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τι προηγήθηκε της μεταπολίτευσης. Η συζήτηση για τα άσχημα της μεταπολίτευσης συνδυάζεται από ορισμένους με τις γνωστές αμφισβητήσεις που έχουν να κάνουν με το Πολυτεχνείο και με την ολοκληρωτική μετάθεση της προδοσίας της Κύπρου από τους χουντικούς στην πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση. Η ιστορική ισοπέδωση είναι προφανής…
Ένα βιβλίο προσπαθεί να μας κάνει να σκεφτούμε λογικά. Το υπογράφει ο δημοσιογράφος Διονύσης Ελευθεράτος. Τίτλος του: «Μεταπολίτευση -Ένα βολικό τέρας». Ο Διονύσης Ελευθεράτος αντιμετωπίζει σθεναρά στο βιβλίο του …τα τέρατα που έχουν γραφτεί και ακουστεί για την μεταπολίτευση. Εξηγεί ότι ο αφορισμός της «λειτουργεί και ως φύλλο συκής, πίσω από το οποίο πασχίζουν να κρυφτούν οι συνέπειες των επιλογών της οικονομικής ελίτ και τα αδιέξοδα του παραγωγικού μοντέλου της χώρας».
Ο Διονύσης Ελευθεράτος ακτινογραφεί τις σημαντικότερες πολιτικές-κοινωνικές συγκρούσεις της Μεταπολίτευσης, κυρίως από την πρώτη και ζωηρότερη περίοδό της. Διαπιστώνει πώς επηρέασε ο ριζοσπαστισμός της τις ιδέες και την ψυχαγωγία. Εξετάζει τις κυκλοφορίες των εφημερίδων παράλληλα με τις πολιτικές εξελίξεις. Προσδιορίζει τη θέση που έδωσε το κλίμα της εποχής στο ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, τη ροκ μουσική, το σινεμά. Τέλος, εστιάζει σε μερικά κλασικά κατηγορητήρια, σε βάρος της Μεταπολίτευσης, για την οικονομία και τα εργασιακά.

Παρουσίαση του βιβλίου στην ΕΣΗΕΑ, Τετάρτη 19/06/2024.Για το βιβλίο μίλησαν οι: Χριστόφορος Ζαραλίκος (ηθοποιός), Βαγγέλης Καραμανωλάκης (ιστορικός, καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών), Θανάσης Σκαμνάκης (δημοσιογράφος) και ο συγγραφέας του βιβλίου. Την εκδήλωση συντόνισε η δημοσιογράφος Ναταλία Χατζηαντωνίου.