ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΠΟΣ TOPOS PUBLICATIONS ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΠΟΣ TOPOS PUBLICATIONS
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΠΟΣ
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ ΜΕΛΕΤΕΣ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΙΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΟΤΙΒΟ EBOOKS
Βιβλιοθήκη Ιδρύματος Γληνού
Γονείς και παιδί
Διαπολιτισμική εκπαίδευση
Διδακτική
Διδακτική των Επιστημών
Διεπιστημονικές προσεγγίσεις
Δίκαιο
Εγκληματολογία
Ειδική Αγωγή
Εκπαίδευση: Θεωρία και εφαρμογές
Επιστήμες & Τεχνολογία
Επιστημολογία
Ιστορία
Κλιματική Κρίση
Κοινωνικές επιστήμες
Κοινωνική Ανθρωπολογία
Κοινωνική Πολιτική
Κοινωνική Ψυχιατρική
Κοινωνιολογία
Κοινωνιολογία του Πολιτισμού
Λαογραφία
Λεξικό
Μαρξιστική θεωρία
Μαρτυρίες
Μέθοδοι έρευνας και Στατιστική
Μελέτες - Ερευνα
Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης
Οικολογία
Οικονομία
Παιδαγωγικά
Πολιτική
Πολιτική και Ιστορία
Πολιτισμική Ιστορία
Σειρά mέta / Κέντρο Μετακαπιταλιστικού Πολιτισμού
Σεξουαλικό Δίκαιο
Σημειολογία
Σύγχρονη Ριζοσπαστική Θεωρία
Φιλοσοφία
Φύλο – Σεξουαλικότητα
Ψυχιατρική
Ψυχική Υγεία
Ψυχοθεραπεία-Ψυχανάλυση
Ψυχολογία
Ψυχολογία & Δίκαιο
Αναζήτηση
Συγγραφείς
A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω
Τίτλοι
A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω
Περιοδικά
ΑΝΤΙΓΟΝΗ
ΚΡΙΣΗ
ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ
ΟΥΤΟΠΙΑ
ΣΥΝΑΨΙΣ
Πρακτορευόμενα
GRANT THORNTON
KOMMON
NEΔΑ
PUBLIC ISSUE
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΙΡΟΓΑ
ΙΔΡΥΜΑ ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
ΙΕΘΣ
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κύπρου
ΠΡΑΚΤΟΡΕΥΣΗ
ΣΥΝΑΨΕΙΣ
Links
Οδηγός Ανάγνωσης
Κατάλογοι
Τα νέα του Τόπου
Σάββατο 22 Φεβρουαρίου: ''Θάνατοι στη Χούντα'' παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Βεριώνη στο Δίστομο
Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου: ''Ένας Θρύλος με πολλά πρόσωπα'' παρουσίαση του βιβλίου του Σπύρου Αλεξίου στον Πειραιά
Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου: ''8 μήνες που συντάραξαν την Ελλάδα'' παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Στρατούλη στην Αθήνα
Τρίτη 18 Μαρτίου: ''Λαύριο αναλυόμενο'' παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Μπιθυμήτρη στην Αθήνα
Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου: ''Φαντάσματα του (αντι) κομμουνισμού'' παρουσίαση του βιβλίου του Κύρκου Δοξιάδη στον ΙΑΝΟ Αθήνας
Μια ξεχωριστή παρουσίαση του βιβλίου του Ρένου Παπαδόπουλου «Ακούσια Αποικεσία»
Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου: ''Ο ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης'' παρουσίαση του βιβλίου της Σούλας Μπόζη στη Νέα Σμύρνη
Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου: ''Ιστορίες ανάμεσα'' παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Οικονομίδη στα Χανιά
Περισσότερα »
Το Γράμμα του Τόπου
Γράμμα του Τόπου
Δελτίο παραγγελίας

Εδώ μπορείτε να κατεβάσετε σε excel το δελτίο παραγγελίας των βιβλίων του Τόπου.

Όροι χρήσης

Παρακαλούμε, πριν την παραγγελία σας να διαβάσετε την Πολιτική Απορρήτου, τους Όρους Χρήσης και πληροφορίες για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων.

ΜΕΛΕΤΕΣ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΙΑ » Ιστορία
Θάνατοι στη Χούντα

Θάνατοι στη Χούντα
Δολοφονίες, αντιδικτατορική δράση, ύποπτοι θάνατοι κατά την περίοδο 1967-1974

Βεριώνης Δημήτρης

Σελ.: 808
Σχήμα: 17 x 24
ISBN: 978-960-499-483-0
Τιμή: 30,00 €
Τιμή online: 27,27 €


  Προσθήκη στο καλάθι

ΚΩΔΙΚΟΣ ΕΥΔΟΞΟΥ: 133025927

1η έκδοση Μάρτιος 2024

Εξώφυλλο & Δελτίο Τύπου

50 χρόνια μετά την πτώση της χούντας για πρώτη φορά παρουσιάζονται λεπτομερώς όλες οι περιπτώσεις των θανάτων που συνδέθηκαν με το καθεστώς.

Θάνατοι λόγω αντιδικτατορικής δράσης, «αυτοκτονίες», «ατυχήματα», «ασθένειες», «εξαφανίσεις». Θάνατοι συνεπεία κακουχιών από τις εξορίες και πολυάριθμες ακόμα φημολογούμενες περιπτώσεις ανώνυμων και επώνυμων προσώπων παρουσιάζονται αναλυτικά σε αυτή την πολυετή, προσωποκεντρική έρευνα.

247 κατονομασμένες περιπτώσεις θανάτων για τους οποίους ευθυνόταν ή κατηγορήθηκε το καθεστώς και οι κύκλοι του. Πάνω από 250 συνεντεύξεις οικείων προσώπων, 290 φωτογραφίες, άγνωστα ή δημοσιευμένα αρχεία και μαρτυρίες αποτυπώνουν για πρώτη φορά τις ιστορίες των θυμάτων της χούντας, συνολικά και εξατομικευμένα.

Η ιστορική αλήθεια αναζητά τις πραγματικές της διαστάσεις μέσα στις ανείπωτες προσωπικές μαρτυρίες και βιώματα, στα «ψιλά γράμματα» και σε όσα αφέθηκαν στη σιωπή. Διερευνώνται υποθέσεις γνωστές ή κρυμμένες στην αφάνεια που περιμένουν να δικαιωθούν από την ιστορική μνήμη.

Με την έρευνα αυτή επιστρέφουμε στους ανθρώπους που τους χρωστάει η Ιστορία. Αυτή ήταν η ζωή τους και αυτός ο θάνατός τους.


Διαβάστε εδώ τα περιεχόμενα και εδώ τις πρώτες σελίδες του βιβλίου.

Διαβάστε εδώ την προδημοσίευση του βιβλίου στην Εφημερίδα των Συντακτών (02/03/2024).

Ακούστε εδώ μια συζήτηση του συγγραφέα με τις Ναταλί Χατζηαντωνίου & Μαρία Θανασούλια για το Πολιτιστικό Μαγκαζίνο στο Κόκκινο (29/03/2024) και εδώ την εκπομπή με τον Θανάση Λαζαρίδη με καλεσμένο τον συγγραφέα (21/04/2024).

Συνέντευξη του συγγραφέα στον Φώτη Παπούλια, εκπομπή Με τούτα και μ’ εκείνα ΕΡΤ-πρώτο (19/04/2024), ακούστε εδώ (μετά το 00:35:49).

O συγγραφέας καλεσμένος στην εκπομπή “καλημέρα” στον 9,58fm της ΕΡΤ3, επιμέλεια-παρουσίαση: Αναστασία Γρηγοριάδου. Ακούστε εδώ την εκπομπή 9,58FM (22/04/24).

Τελικά υπήρξαν θάνατοι και στο Πολυτεχνείο και στη χούντα; : O Δημήτρης Κανελλόπουλος συνομιλεί με τον Δημήτρη Βεριώνη, ακούστε το  podcast εδώ (Podcast της Εφημερίδας των Συντακτών 18/06/2024)

Ο συγγραφέας μιλάει στον Δημήτρη Μεϊδάνη Δεύτερο Πρόγραμμα Σε Πρώτο Πρόσωπο (21/06/2024) εδώ.

50 χρόνια Μεταπολίτευση: podcast στον Αθήνα 9.84. Μια συζήτηση του συγγραφέα με την Ελεωνόρα Ορφανίδου.Ακούστε το podcast εδώ (24/07/2024).

Μνήµες θυµάτων της Χούντας μέσα από το βιβλίο του Δ. Βεριώνη: Διαβάστε τη συνέντευξη του συγγραφέα στον Γιώργο Κώνστα για τα Χανιώτικα Νέα (26/08/2024).

Ο Δημήτρης Βεριώνης στην εκπομπή Το μεθυσμένο καράβι με τον Γιώργο Δάγλα Radio 2510(17/12/2024). Ακούστε την εκπομπή εδώ


Συνέντευξη στη Φωτεινή Λαμπρίδη για το tvxs

Άνθρωποι που είχαν αντιδικτατορική δράση, βρέθηκαν νεκροί μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και ο θάνατος τους αποδόθηκε σε αυτοκτονία, καρδιακή προσβολή και άλλα αίτια. Αργότερα αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για δολοφονίες.
Πόσοι είναι τελικά οι νεκροί της δικτατορίας; Πόσες οι δολοφονίες και οι ύποπτοι θάνατοι και εξαφανίσεις;
Οι συγγενείς έκαναν καταγγελίες αλλά «… η μεταπολίτευση υπήρξε απρόθυμη να τις διερευνήσει» λέει στο tvxs ο Δημήτρης Βεριώνης ο οποίος πραγματοποίησε πρόσφατα μια εκτενέστατη έρευνα που περιλαμβάνεται σε ένα πολυσέλιδο βιβλίο με τον τίτλο «Θάνατοι στη Χούντα» (εκδόσεις Τόπος).
Πέρα από τη συμβολή του στην έρευνα, ο Δ. Βεριώνης αποτίει με αυτή την εξαιρετική έκδοση, φόρο τιμής στους γνωστούς και άγνωστους νεκρούς της Δικτατορίας αφού παρουσιάζει 247 υποθέσεις με μαρτυρίες και φωτογραφικό υλικό.
Οι νεκροί αποκτούν πρόσωπο και οι βίοι τους έρχονται στην επιφάνεια. Το βιβλίο που συγκαταλέγεται ήδη στα ευπώλητα παρουσιάζεται στον ΣΦΕΑ στις 8/4, στις 12/4 στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Νέας Σμύρνης και στις 22/4 στο Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης.

Μπορείτε να σταχυολογήσετε κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις ύποπτων θανάτων κατά την περίοδο της Χούντας, από τις εκατοντάδες που καταγράφετε;
Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω καμία περίπτωση θα αναφερθώ με συντομία σε ορισμένες από τις λιγότερο γνωστές ή εντελώς άγνωστες. Ο Λάμπρος Τζιάνος, 20 ετών φοιτητής της Φαρμακευτικής, με ενεργή συμμετοχή στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του έναν μήνα αργότερα, με μια νάιλον σακούλα στο κεφάλι. Ο Γιάννης Καΐλης, 24 ετών φοιτητής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, βρέθηκε νεκρός σε διπλανό οικόπεδο από νεοανεγειρόμενη οικοδομή και αυτό –με δόλο- αποδόθηκε σε αυτοκτονία, για να αποδειχθεί αργότερα πως είχε βασανιστεί άγρια και δολοφονηθεί.

Ο Γιάννης Φουντουλάκης, 20 ετών, ήταν στρατιώτης και βρέθηκε νεκρός. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε καρδιακή προσβολή, αλλά κατά την εκταφή αποδείχτηκε ότι είχε δεχθεί σφαίρα. Ο Βασίλης Μπαλαφούτης, 19 ετών ναυτικός, χτυπήθηκε στο Πολυτεχνείο για να αποβιώσει συνεπεία του τραυματισμού του δύο μήνες αργότερα. Η αιτία του θανάτου του αλλοιώθηκε. Ο Παναγιώτης Στασινός, 17 ετών όταν τραυματίστηκε από σφαίρα στο Πολυτεχνείο και πέθανε λίγα χρόνια μετά από επώδυνες επιπλοκές στην υγεία του. Ο Ζήσης Αντωνίου, 22 ετών στρατιώτης, βρέθηκε απαγχονισμένος στη σκοπιά του αλλά η εικόνα που αντίκρυσαν οι οικείοι του δε συνάδει καθόλου με την επίσημη εκδοχή. Ο Γιώργος Παναγούλης, 29 ετών, αδελφός του Αλέκου και του Στάθη, διέφυγε στο εξωτερικό, συνελήφθη μετά από πολλές περιπέτειες και εξαφανίστηκε από το πλοίο να το οποίο επέστρεφε σιδηροδέσμιος χωρίς ποτέ να δοθεί η παραμικρή απάντηση. Ο Βλάσης Σωτηρόπουλος, 35 ετών, αστυνομικός που είχε υπηρετήσει ως αστυνομικός του Γ. Παπανδρέου, δολοφονήθηκε βάναυσα στη Θήβα όπου υπηρετούσε και ο θάνατός του αποδόθηκε σε αυτοκτονία. Ο Βασίλης Ράμμος 60 ετών, συνελήφθη, νοσηλεύθηκε και χτυπήθηκε μέχρι θανάτου στο νοσοκομείο. O Παναγιώτης Πετρόπουλος, 19 ετών, απεβίωσε στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε έχοντας -κατά την επίσημη εκδοχή- πέσει από την Ακρόπολη, αλλά το σώμα του δεν είχε ούτε αμυχή.
Αυτές είναι μόνο λίγες από τις 247 υποθέσεις που καταγράφονται στο βιβλίο, με πολλές λεπτομέρειες, μαρτυρίες αλλά και πολλές φωτογραφίες των προσώπων. Και στις περιπτώσεις αυτές βλέπουμε συγκάλυψη, σφραγισμένα φέρετρα στις κηδείες, απειλές, απόκρυψη. (...) 

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Συνέντευξη στη Φωτεινή Λαμπρίδη, tvxs (31/03/2024)

 

Συνέντευξη στην Λιάνα Μαλανδρενιώτη για την Εποχή
  Ενάντια στον φόβο για την ιστορική αλήθεια 

(...) Θα έλεγα πως έγραψα το βιβλίο που αναζητούσα να διαβάσω. Αυτό το ογκώδες βιβλίο τελικά σε τι μας πληροφορεί; Στο βιβλίο καταγράφονται λεπτομερώς 247 περιπτώσεις δολοφονιών, ύποπτων θανάτων, θανάτων συνεπεία αντιδικτατορικής δράσης, κακουχιών στην εξορία και εξαφανίσεων, για τις οποίες κατηγορήθηκε το τότε καθεστώς. Πρόκειται για πολίτες, φοιτητές, στρατιώτες, στρατιωτικούς, κληρικούς, αστυνομικούς, πολιτικούς κρατούμενους. Καταγράφονται επίσης οι νεκροί των πρώτων ημερών, του βασιλικού «αντιπραξικοπήματος», οι γνωστοί νεκροί του Πολυτεχνείου, οι άγνωστοι νεκροί μετά το Πολυτεχνείο, αλλά και πολυάριθμοι «ύποπτοι» θάνατοι για τους οποίους υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις ή καταγγελίες από τις οικογένειες των θανόντων. Όλα αυτά καταγράφονται με βιογραφικά στοιχεία, μαρτυρίες και φωτογραφίες, όταν αυτό ήταν δυνατό.

Είναι όλες οι περιπτώσεις δολοφονίες; Ποιο ήταν το ζητούμενο του ερευνητικού σας αντικειμένου;
Στην έρευνά μου δεν υποστηρίζω ότι όλες οι περιπτώσεις είναι δολοφονίες, αλλά σε κάθε περίπτωση παρουσιάζεται η επίσημη εκδοχή, τα σκοτεινά της σημεία και όσα υποστήριξαν οι οικείοι του θύματος. Εκτός από τις σχετικά γνωστές περιπτώσεις σκοπός ήταν να καταγραφούν με κάθε δυνατή λεπτομέρεια και όλες οι περιπτώσεις θανάτων για τις οποίες υπήρξε καταγγελία για δολοφονική δράση των οργάνων του καθεστώτος. Παράλληλα, έγινε προσπάθεια να διαχωριστούν και ορισμένες περιπτώσεις που έχουν αναφερθεί και δεν ισχύουν ή έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά. Επίσης, έγινε προσπάθεια να διερευνηθούν οι φημολογούμενες περιπτώσεις ονομάτων θυμάτων ή οι ανώνυμες περιπτώσεις της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Το ζητούμενό μου ήταν η όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη καταγραφή των περιπτώσεων, η απόδοση τιμής, αλλά και το άνοιγμα της συζήτησης για τα θύματα της χούντας. Αυτό πρέπει να συνεχιστεί και να γίνει με νηφαλιότητα αλλά και χωρίς απόκρυψη, όπως γινόταν έως σήμερα. Πρέπει να γίνει επίσημα και μέσω των θεσμικών οργάνων του κράτους. Δεν ξέρω για ποιον λόγο φοβόμαστε την ιστορική αλήθεια. Δεν ξέρω για ποιον λόγο επιμένουμε να την προσαρμόζουμε σε πολιτικές επιδιώξεις και ιδεολογικές κατασκευές.
Πόσο εφικτό ήταν αυτό, δεδομένου ότι είχε περάσει αρκετός χρόνος και ελάχιστα στοιχεία είχαν δημοσιευθεί.
Ήταν δύσκολο να εντοπιστούν συγγενείς ή γνωστοί των θανόντων μετά την πάροδο τόσων ετών, ειδικά εάν λάβουμε ως δεδομένο ότι τα διαθέσιμα στοιχεία ήταν ελλιπή ή μηδαμινά, ενίοτε και λανθασμένα - συχνά υπήρχε μόνο ένα ονοματεπώνυμο και μια πιθανή ημερομηνία θανάτου. Εκτιμώ ότι υπάρχουν πολλές ακόμα περιπτώσεις που δεν εντοπίστηκαν έως σήμερα. Επιπροσθέτως, υπάρχει μεγάλη έλλειψη καταγραφών για τη συγκεκριμένη περίοδο, αναφορές συχνά βασισμένες σε προφορικές μαρτυρίες ή ασάφειες. Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθούν και νομικές ή γραφειοκρατικές δυσκαμψίες. Δεν πρέπει ωστόσο, να ξεχνάμε πως σε ορισμένες περιπτώσεις και οι οικείοι θανόντων δεν θέλησαν να μιλήσουν, γεγονός προφανώς σεβαστό και που μπορεί να οφείλεται σε μια πληθώρα λόγων - αυτό, άλλωστε, αναλύεται και στο βιβλίο. Επίσης, ζητούμενο δεν ήταν να καταδείξουμε πιθανούς ενόχους, αλλά να μιλήσουμε για τα θύματα, τις ζωές τους, να κατανοήσουμε τι συνέβη. Στα κείμενα σας περιορίζεσθε αυστηρά στη λιτή περιγραφή και πληροφόρηση. Δεν είχα σκοπό να καταθέσω άλλη μιαν άποψη, ή ένα συμπέρασμα, πέρα προφανώς από τις περιπτώσεις που τεκμηριώνονται απόλυτα, αλλά να ανοίξει η συζήτηση και η έρευνα. Η μεγάλη ελπίδα της όλης προσπάθειας ήταν να τιμηθούν οι άνθρωποι, να μαθευτεί η αλήθεια και να δημοσιοποιηθούν και άλλες ανάλογες υποθέσεις. (...)

Διαβάστε όλη την συνέντευξη εδώ
Λιάνα Μαλανδρενιώτη, Εποχή, 07/04/2024

 

Παρουσίαση του βιβλίου στο slpress.gr από τον Μ. Ανδρονόπουλο

(...) Πάνω από 250 συνεντεύξεις οικείων προσώπων, 290 φωτογραφίες, άγνωστα ή δημοσιευμένα αρχεία και μαρτυρίες αποτυπώνουν για πρώτη φορά τις ιστορίες των θυμάτων της χούντας, συνολικά και εξατομικευμένα. Τι έκανε τον Βεριώνη όμως να αναλάβει αυτή την ευθύνη; Πως προέκυψε; Όπως έγινε γνωστό κατά την παρουσίαση του βιβλίου στον Σύνδεσμο Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (πρώην ΕΑΤ – ΕΣΑ), ο Βεριώνης είχε επισκεφθεί το χώρο που είναι γεμάτος με φωτογραφίες της εποχής, είδε το «κενό» δίπλα από μία φωτογραφία θύματος που είχε μόνο ένα όνομα.

Ο Βεριώνης θεώρησε καθήκον του να το γεμίσει μετατρέποντας τα άγνωστα θύματα της χούντας σε επώνυμους αποκαθιστώντας το χρέος της Ιστορίας απέναντί τους. Συνεπώς, η αντίδραση και η πράξη αυτού του ανθρώπου όχι μόνο κάλυψε το κενό του δημοκρατικού κράτους που όφειλε να έχει καλύψει αυτό το «κενό», αλλά κατέδειξε πως εν τέλει Ιστορία γράφουν οι μονάδες που υψώνουν ανάστημα στις κρίσιμες στιγμές, ανοίγοντας το δρόμο για τους πολλούς. Ο Βεριώνης όχι μόνο άνοιξε το δρόμο στους επαγγελματίες ιστορικούς, αλλά έδωσε και στους πολλούς με το παράδειγμά του την ελπίδα.

Στην παρουσίαση στην κατάμεστη αίθουσα του ΣΦΕΑ στο Πάρκο Ελευθερίας παραβρέθηκαν μέλη του Συνδέσμου και συγγενείς των θυμάτων της δικτατορίας. Μίλησαν ο γιατρός-ερευνητής Γιώργος Παυλάκης, ο ιστορικός ερευνητής Ιάσονας Χανδρινός και ο καθηγητής της Φιλοσοφικής του ΕΚΠΑ Γιώργος Βάρσος γιος του συνταγματάρχη Γιάννη Βάρσου (1921-1973) που “αυτοκτόνησε” και συμμαθητής μου, ο οποίος μου έκανε την τιμή να με προσκαλέσει στην παρουσίαση.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Μάκης Ανδρονόπουλος, slpress.gr (15/04/2024)

 

Παρουσίαση στο Πριν από τη Μαριάννα Τζιαντζή
«Επιστρέφουμε στον άνθρωπο»

(...) Το βιβλίο αυτό δεν είναι ένα λεξικό, μια ληξιαρχική καταγραφή, αλλά είναι το προϊόν μιας δεκάχρονης συστηματικής έρευνας, είναι το καταστάλαγμα της μάχης της μνήμης ενάντια στη λήθη, όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας.

Πασίγνωστη είναι η φράση «ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι τραγωδία, ο θάνατος ενός εκατομμυρίου ανθρώπων είναι στατιστική». Θα λέγαμε ότι τραγωδία θα ήταν να ξεχάσουμε και τους 247 ανθρώπους στους οποίους είναι αφιερωμένο το βιβλίο. Κάποια από τα θύματα της δικτατορίας αποτυπώθηκαν στη συλλογική μνήμη και τους περιβάλλει το φωτοστέφανο του ήρωα – και δικαίως. Άλλα όμως πέρασαν στην αφάνεια, τους κατάπιε η ανωνυμία της «στατιστικής». Κάποιοι συγγενείς των νεκρών έδωσαν μάχη για να φανεί η αλήθεια και να πληρώσουν οι ένοχοι. Άλλοι δεν μίλησαν από φόβο, ενώ κάποιοι διστάζουν να μιλήσουν ακόμα και σήμερα. Το πέπλο της σιωπής ανασηκώνει ο συγγραφέας και το κάνει με σεβασμό, επιμονή, μεθοδικότητα.

Το Θάνατοι στη χούντα είναι επικεντρωμένο στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι δεν είναι απλώς η πρώτη ύλη της Ιστορίας: είναι αυτοί που συνθέτουν το μεγάλο ψηφιδωτό, τη μεγάλη τοιχογραφία. Όπως γράφει στον πρόλογό του ο συγγραφέας: « Όμως, τα γεγονότα, αλλά και η ίδια η Ιστορία, δημιουργούνται από ανθρώπους και όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από το “ειδικό” χάριν του “γενικού”, τόσο πιο πολύ αποστερούμε την Ιστορία από σημαντικά δομικά της στοιχεία». (...)

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Γράφει η Μ. Τζιαντζή, Πριν, 21/04/2024

 

Αυγή Αναγνώσεις του Ιάσονα Χανδρινού
Χούντα: Ο μηχανισμός της βίας

(...) Με βάση τα παραπάνω, η μεγαλύτερη αξία του πονήματος από ιστορική σκοπιά έγκειται στο ότι λέει περισσότερα για τους θύτες παρά για τα θύματα. Διακηρυγμένος στόχος του συγγραφέα ήταν να παρουσιάσει αποκλειστικά και μόνο μια πλήρη ιστορία των αδικαίωτων νεκρών, κι αυτό δεν χάνεται ποτέ από την οπτική του. Ταυτόχρονα, όμως, μας χαρίζει μια βαθιά καταβύθιση στα έργα και τις ημέρες του καθεστώτος. Μας περιγράφει έναν κόσμο σκοτεινό, με μηχανισμούς που δρουν υπόγεια, συλλαμβάνουν, βασανίζουν, τρομοκρατούν, απειλούν συγγενείς. Η Χούντα δεν ήταν (και δεν θα μπορούσε να είναι) ένα εκτελεστικό απόσπασμα που έθυε στο φως της μέρας. Ήταν ένας σκοτεινός όγκος που αποσκοπούσε στην εκμηδένιση των ανθρώπων, τόσο ως φυσικών προσώπων όσο και ως κοινωνικών και πολιτικών υποκειμένων, μια συνθήκη αποσιώπησης και εξαφάνισης των ιχνών της φονικότητάς της. Τα κενά της έρευνας για τους νεκρούς της περιόδου δεν είναι μόνο μια πρόκληση για τον επίδοξο ερευνητή. Είναι, στην πραγματικότητα, η κληρονομιά της δικτατορίας που δηλητηρίασε την εποχή μετά το 1974 και ώς τις μέρες μας: Το σκοτάδι το οποίο επιχείρησε το ίδιο το καθεστώς να ρίξει στις πράξεις του είναι αυτό που επιτρέπει μέχρι σήμερα στους πολιτικούς του επιγόνους να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. Είναι ενδεικτικό πως οι νοσταλγοί του Παπαδόπουλου, του Παττακού και του Ιωαννίδη, που καταταλαιπωρούν τη δημόσια ζωή, δεν δίνουν τόση έμφαση στις γνωστές γραφικότητες περί οικονομικής ευμάρειας, ησυχίας, τάξης και ασφάλειας, αλλά επιδίδονται κυρίως στο να καλλιεργούν τη σύγχυση γύρω από το επίμαχο ζήτημα: πόσο βίαιη ήταν στην πραγματικότητα η επταετία. Το βιβλίο του Δημήτρη Βεριώνη είναι η τελειωτική απάντηση που περιμέναμε στο ερώτημα. Κι αυτό από μόνο του είναι ένα σπουδαίο επίτευγμα.

Διαβάστε την βιβλιοκριτική εδώ
 Αυγή Αναγνώσεις, Ιάσονας Χανδρινός (21/04/2024)

 

Συνέντευξη του συγγραφεά στον Δημήτρη Κανελλόπουλο για την Εφ. Συντακτών
«Η Ιστορία κάτι χρωστάει στα θύματα της χούντας και στις οικογένειές τους»

Είναι βιβλίο-ντοκουμέντο. Στις 800 τόσες σελίδες του παρουσιάζονται λεπτομερώς 247 κατονομασμένες περιπτώσεις θανάτων που με κάποιο τρόπο συνδέθηκαν με το καθεστώς της χούντας.
Για το καταπληκτικό βιβλίο του Δημήτρη Βεριώνη, το ογκώδες «Θάνατοι στη χούντα» (Εκδόσεις Τόπος), σας έχουμε πει κι άλλες φορές. Είναι βιβλίο-ντοκουμέντο. Στις 800 τόσες σελίδες του παρουσιάζονται λεπτομερώς 247 κατονομασμένες περιπτώσεις θανάτων που με κάποιο τρόπο συνδέθηκαν με το καθεστώς της χούντας. Θάνατοι λόγω αντιδικτατορικής δράσης, «αυτοκτονίες», «ατυχήματα», «ασθένειες», «εξαφανίσεις» και πολλά ακόμα. Αλλά καλύτερα και πιο αναλυτικά μας τα λέει ο ίδιος ο συγγραφέας, ο Δημήτρης Βεριώνης.

● Μιλάμε για θανάτους επί χούντας λόγω της χούντας;
Το βιβλίο περιέχει όλες τις περιπτώσεις θανάτων για τις οποίες ευθυνόταν ή κατηγορήθηκε η χούντα των συνταγματαρχών και οι κύκλοι της από το 1967 μέχρι την πτώση του καθεστώτος το καλοκαίρι του 1974, αλλά και κατά τους πρώτους μήνες της Μεταπολίτευσης. Περιέχει τους γνωστούς, επιβεβαιωμένους θανάτους του Πολυτεχνείου, θανάτους λόγω αντιδικτατορικής δράσης, τους νεκρούς των πρώτων ημερών της χούντας, τα θύματα του «αντικινήματος» του Κωνσταντίνου, τους θανάτους στην εξορία ή συνεπεία αυτής, τους ύποπτους θανάτους πολιτών, φοιτητών, στρατιωτών, στρατιωτικών, αστυνομικών, κληρικών, περιπτώσεις εξαφανίσεων πολιτών, ενώ έγινε και μια προσπάθεια προσέγγισης των φημολογούμενων επώνυμων ή ανώνυμων περιπτώσεων θανάτων από όλη την περίοδο αυτή. (...) 

Διαβάστε τη συνέντευξη εδώ
Εφ. Συντακτών, 20/04/2024

 

Συνέντευξη στην Π. Κρημνιώτη για την Εφημ. Αυγή
Ο Δημήτρης Βεριώνης μιλάει στην «Α» με αφορμή το βιβλίο του «Θάνατοι στη χούντα. Δολοφονίες. Αντιδικτατορική δράση. Ύποπτοι θάνατοι κατά την περίοδο 1967-1974»

«Εγραψα το βιβλίο που ήθελα να διαβάσω» λέει ο Δημήτρης Βεριώνης, για να εξηγήσει αμέσως ότι η επιδίωξή του ήταν «να τιμηθούν αυτοί οι νεκροί, να δικαιωθούν οι οικογένειές τους και να πέσει φως σε μια αθέατη μέχρι σήμερα πλευρά της Ιστορίας στην περίοδο της Χούντας». Στο βιβλίο του «Θάνατοι στη χούντα. Δολοφονίες. Αντιδικτατορική δράση. Ύποπτοι θάνατοι κατά την περίοδο 1967-1974» (εκδόσεις Τόπος) εγκιβωτίζει μία από τις πιο σκληρές σελίδες από το μαύρο βιβλίο που έγραψε το απριλιανό καθεστώς στη χώρα μας. Η σελίδα αυτή γράφεται με ονοματεπώνυμα, φωτογραφίες, στοιχεία από τη ζωή και τη δράση αυτών των ανθρώπων, αλλά και όσα στοιχεία μπόρεσε να αποδώσει η εντεκάχρονη έρευνα του συγγραφέα για τον θάνατό τους. Στο βιβλίο καταγράφονται 247 θάνατοι, διερευνώνται υποθέσεις γνωστές ή κρυμμένες στην αφάνεια. Πίσω από τις τραγικές ανθρώπινες ιστορίες κρύβονται μηχανισμοί, πρακτικές και ατιμωρησία. Πενήντα χρόνια μετά την πτώση της Χούντας η μνήμη αυτών των ανθρώπων επανέρχεται στο προσκήνιο ως τραγικό τεκμήριο των πεπραγμένων του επτάχρονου καθεστώτος. Καθώς συζητάμε για το βιβλίο του ο Δημήτρης Βεριώνης ξεδιπλώνει ανάγλυφα τα στοιχεία που εντόπισε η έρευνά του, μιλάει για ανθρώπους που «αυτοκτόνησαν», για εξόφθαλμα παραπλανητικές αιτίες θανάτων, για τη μνήμη και τα αναθεωρητικά αφηγήματα, για τους σκοπέλους που είχε να αντιμετωπίσει καθώς ερευνούσε όλες αυτές τις περιπτώσεις, μιλάει κυρίως για την ιστορική μνήμη. Καθώς η σημερινή επέτειος της τραγικής αυτής σελίδας στην πρόσφατη Ιστορία μας ανασύρει σκληρές μνήμες, ο συγγραφέας υπογραμμίζει ότι «σήμερα και πάντα πρέπει να τιμάμε τα θύματα και να μην τα καταδικάζουμε σε δεύτερο θάνατο, αυτόν της λήθης».

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Π. Κρημνιώτη, Αυγή 21/04/2024

 

Θάνατοι στη Χούντα: Πώς ο Δημήτρης Βεριώνης αποκάλυψε 247 επώνυμες περιπτώσεις
Μιλήσαμε με τον συγγραφέα του βιβλίου «Θάνατοι στη Χούντα» ανήμερα της συμπλήρωσης 57 ετών από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου και την επιβολή επταετούς δικτατορίας στην Ελλάδα.

Με κοίταζαν τα μάτια τους. Αν ο Δημήτρης Βεριώνης έγραφε ένα τραγούδι αφιερωμένο στη μνήμη των θυμάτων της επταετούς δικτατορίας, αυτός θα ήταν ο τίτλος που θα επέλεγε. Τίτλος για μάτια υγρά και σιωπηλά. Μάτια ασάλευτα, αλλά επίμονα, βαθιά και διαπεραστικά μέσα από ασπρόμαυρα, μα ολοζώντανα φωτογραφικά καρέ που τον παρακίνησαν να διεισδύσει σ’ ένα ανεξερεύνητο και δυσπρόσιτο τμήμα της ιστορίας.

«Ίσως αυτό να είναι ό,τι σκεφτόμουν από την πρώτη στιγμή που στον μουσειακό χώρο του ΣΦΕΑ είδα τις φωτογραφίες προσώπων που δεν γνώριζα πως ήταν θύματα και το τι είχε συμβεί στις ζωές τους», ομολογεί στο Βήμα ο συγγραφέας του βιβλίου «Θάνατοι στη Χούντα». Ένα βιβλίο – προσωπικό πόνημα που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Τόπος» μέσα στον Μάρτιο και στις περισσότερες από 800 σελίδες του αποπειράται να συνθέσει εξ αρχής μία προς μία όσες ιστορίες έχουν ταυτιστεί, επίσημα ή ανεπίσημα, με τη δράση του καθεστώτος και των κατασταλτικών μηχανισμών του.

Την 21η Απριλίου του 1967, ξημερώματα Παρασκευής τότε, το στρατιωτικό πραξικόπημα οργανωμένο εκ της τριανδρίας των Γ. Παπαδόπουλου, Στ. Παττακού και Νικ. Μακαρέζου ανέτρεπε την κυβέρνηση Κανελλόπουλου, κατέλυε τη δημοκρατία κι αναλάμβανε εν μια νυκτί την εξουσία.

Από το 1967 στα 57 χρόνια αργότερα. Όσα ακριβώς συμπληρώνονται σήμερα, Κυριακή (21/4), από την επιβολή της χούντας και του στρατιωτικού νόμου σε όλη τη χώρα. Μια ζοφερή, η αναμφίβολα πιο σκοτεινή, περίοδος της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας είχε μόλις αρχίσει. Και θα άντεχε, με νέα μορφή υπό τον Δ. Ιωαννίδη, ως τον Ιούλιο του 1974. (...)

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Γ. Ζωιτός, Το Βήμα (21/04/2024)

 

Μια φονική Χούντα γράφει ο Π. Σωτήρης για το in.gr
Μια πρόσφατη έκδοση έρχεται να θυμίσει ότι κάθε άλλο παρά αναίμακτη ήταν η δικτατορία 1967-1974

Τμήμα της ακροδεξιάς και φιλοχουντικής ρητορικής στη χώρα μας είναι και η προσπάθεια να παρουσιαστεί η στρατιωτική δικτατορία 1967-1974 ως διαδικασία χωρίς θύματα. Πλευρά της και η περίφημη μυθολογία «δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο». Αυτό είχε ξεκινήσει ήδη από την εποχή της Χούντας που προσπαθούσε να δείξει ότι δεν διαλέγει το δρόμο των εκτελέσεων, όπως στη διάρκεια του Εμφυλίου και τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια.
Ωστόσο, τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Η Χούντα ήταν κυριολεκτικά δολοφονική και αυτή η διάσταση δεν περιορίζεται μόνο στους νεκρούς της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Εν ψυχρώ εκτελέσεις τις πρώτες μέρες, δολοφονίες συλληφθέντων ή καταζητούμενων, και ένας μεγάλος αριθμός υπόπτων θανάτων έρχονται να προστεθούν στους νεκρούς του ματωμένου Νοέμβρη.
Αυτό ακριβώς το κενό έρχεται να καλύψει η εκτεταμένη μελέτη του Δημήτρη Βεριώνη «Θάνατοι στη Χούντα. Δολοφονίες – αντιδικτατορική δράση. Ύποπτοι θάνατοι κατά την περίοδο 1967-1974», που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος.

Ο συγγραφέας στηριζόμενος σε αρχειακή έρευνα, σε έρευνα σε δημοσιεύματα, στα στοιχεία που είχε συγκεντρώσει ο ΣΦΕΑ και η ΠΕΜΕ, αλλά και στην εργασία που είχε κάνει η δικηγόρος Φιλάνθη Ψυρρή που στη μεταπολίτευση είχε καταθέσει πλήθος μηνύσεων κατά αγνώστων για περιπτώσεις δολοφονιών και ύποπτων θανάτων κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, προσπαθεί να καταγράψει το σύνολο των θανάτων που σχετίζονται με τη δράση της Χούντας.
Το βιβλίο ακολουθεί μια ιδιαίτερα προσεκτική μεθοδολογία ως προς την τεκμηρίωση κάνοντας διάκριση ανάμεσα στους βεβαιωμένους νεκρούς και αυτό που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως «ύποπτους θανάτους», ενώ εξετάζει και τη βασιμότητα διάφορων διαδεδομένων απόψεων. (...) 

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Π. Σωτήρης, in.gr 22/04/2024

 

Συνέντευξη του συγγραφέα για την Μακεδονία
Χούντα: Οι θάνατοι που «πέρασαν στα ψιλά» της ιστορίας

Όσο απομακρυνόμαστε χρονικά από την περίοδο της επταετίας 1967-1974 τόσο πυκνώνουν οι προσπάθειες αναθεωρητισμού και «ξεπλύματος» της Χούντας. Μάλιστα κάποιοι φτάνουν στο σημείο να αμφισβητήσουν ότι το καθεστώς ευθύνεται για το θάνατο δεκάδων ανθρώπων. Ένα ογκώδες βιβλίο, προϊόν δεκαετούς έρευνας σε αρχεία, δικογραφίες και εφημερίδες της εποχής, έρχεται να δώσει φωνή και όνομα στους νεκρούς της χούντας. Το βιβλίο "Θάνατοι στη Χούντα" του Δημήτρη Βεριώνη παρουσιάζεται αύριο Δευτέρα 22 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη, σε μια εκδήλωση που διοργανώνουν ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΑ) 1967-1975 και οι εκδόσεις Τόπος, στις 19:00 στο Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης. Με αφορμή την βιβλιοπαρουσίαση το makthes.gr μίλησε με τον συγγραφέα του βιβλίου, ρωτώντας αρχικά, ποιά ήταν η αφορμή για να ερευνησει το συγκεκριμένο θέμα.
«Πάντα με ενδιέφερε η συγκεκριμένη περίοδος και πάντα με συγκινούσε η υπόθεση των θυμάτων της χούντας. Το 2013 σε μια επίσκεψή μου στον χώρο του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) διαπίστωσα ότι μαζί με τις φωτογραφίες γνωστών θυμάτων της περιόδου, όπως του Γιώργου Τσαρουχά, του Νικηφόρου Μανδηλαρά, του Παναγιώτη Ελλή, των νεκρών του Πολυτεχνείου και άλλων, υπήρχαν αναρτημένες και πολλές φωτογραφίες άγνωστων σε εμένα προσώπων, με όνομα και ημερομηνία θανάτου. Αναζήτησα πληροφορίες αλλά δεν κατόρθωσα να βρω κάτι περισσότερο από μια ονομαστική καταγραφή ορισμένων περιπτώσεων. Δεν μπορούσε να μου φύγει από το μυαλό, ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι. Έτσι άρχισα να ψάχνω εντατικά, αναζητώντας κάθε δυνατή πηγή. Το ζητούμενό μου ήταν να έρθουν στην επιφάνεια αυτές οι περιπτώσεις, να διερευνηθούν και να τιμηθούν αυτά τα πρόσωπα που είχανε ξεχαστεί ή αγνοηθεί από την Ιστορία της περιόδου» απαντά ο Δημήτρης Βεργώνης.
Η έρευνα μαζί με τη συγγραφή κράτησαν δέκα χρόνια και το αποτέλεσμα ήταν ένα βιβλίο 800 και πλέον σελίδων.
«Μετά τον πρώτο καιρό η έρευνα συστηματοποιήθηκε και γινόταν σε καθημερινή βάση. Αναζήτησα ίχνη πληροφοριών σε δημοσιεύματα του αντιστασιακού Τύπου της περιόδου σε Ελλάδα και εξωτερικό, στην αρθρογραφία και βιβλιογραφία του πρώτου καιρού της Μεταπολίτευσης, σε αρχεία εφημερίδων και περιοδικών της βιβλιοθήκης της Βουλής, στο ΑΣΚΙ και το αρχείο του ΚΚΕ, στο διαθέσιμο ψηφιακό αρχείο της «Μακεδονίας» και του «Ριζοσπάστη».
Καταλυτικό σημείο για την έρευνα ήταν η πρόσβαση που μου παραχωρήθηκε στο αρχείο της δικηγόρου Φιλάνθης Ψυρρή, η οποία στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης αγωνίστηκε για τις υποθέσεις των ύποπτων θανάτων καταθέτοντας μηνύσεις «κατ’ αγνώστων αυτουργών και συμμετόχων». Αυτό βοήθησε να βρω πληροφορίες για τις υποθέσεις, αλλά και διευκόλυνε σε κάποιο βαθμό την αναζήτηση επικοινωνίας με οικεία πρόσωπα πολλών από τα θύματα. Προφανώς δεν ήταν εύκολη έρευνα, καθώς η αναζήτηση πληροφοριών αλλά και η εύρεση συγγενικών προσώπων τόσα χρόνια μετά τα γεγονότα είχε τεράστιες, συχνά ανυπέρβλητες δυσκολίες. Ήταν μεγάλη η ικανοποίηση κάθε φορά που κατάφερνα να εντοπίσω κάτι από όσα έψαχνα και παραμένει εκκρεμότητα και χρέος η αναζήτηση πληροφοριών για όσα πρόσωπα δεν βρέθηκαν ή για όσες περιπτώσεις δεν ήταν δυνατό να ανευρεθούν επαρκείς πληροφορίες. Έγιναν πάνω από 250 συνεντεύξεις και οι περιπτώσεις που αναφέρονται παρουσιάζονται με όσα βιογραφικά στοιχεία, φωτογραφίες και πληροφορίες βρέθηκαν».
Ακτοπλοϊκή γραμμή για... τη Γυάρο
Τον ρωτάμε τι σκέφτεται όταν ακούει τη φράση «η χούντα έκανε δρόμους και έδωσε δουλειές».
«Είναι τρομερό το πόσο εύκολα και συνάμα παράλογα ορισμένοι διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. Το μόνο που δεν έχουν πει είναι ότι η χούντα έβαλε και ακτοπλοϊκή γραμμή για τη Γυάρο! Εν πάση περιπτώσει, είναι πολύ φτωχό και μάλλον κουτοπόνηρο αυτό το επιχείρημα που αρθρώνεται από κάποιους και θεωρώ πως βασίζεται σε ακροδεξιές ιδεοληψίες και σε αντίστοιχες πολιτικές στοχεύσεις. Πρόκειται για φληναφήματα. Αφού κάποιοι ενδιαφέρονται ποιοι φτιάχνανε δρόμους, ας διευκρινίσουμε λοιπόν ότι οι δρόμοι γίνονται με χρήματα των φορολογουμένων και όσο για τις δουλειές, μέσω της αναγκαιότητας κατοχής του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων, η χούντα απέκλεισε από την εργασία αλλά και την κοινωνική ζωή γενικότερα, όσους Έλληνες -όπως και τα παιδιά τους και τους συγγενείς τους- είχαν διαφορετικές πολιτικές απόψεις. Αλλά πέρα από αυτά, κατέλυσε το Σύνταγμα και τη νομιμότητα, επιβλήθηκε και συντηρήθηκε με τη βία και τον τρόμο, εξόρισε, φυλάκισε και βασάνισε όποιον αντιδρούσε, και κάποιες φορές δολοφόνησε. Οργίασε η διαπλοκή και η διαφθορά, αναιρέθηκε η οικονομική και πολιτιστική εξέλιξη της χώρας και στο τέλος κατέστρεψε και την Κύπρο. Δεν τους κάλεσε κανείς, ούτε ρώτησαν κανέναν για να έρθουν. Οι οδυνηρές συνέπειες της χούντας ήταν τεράστιες σε κοινωνικό, πολιτικό, εθνικό ακόμα και ατομικό επίπεδο». (...)

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Εφημ. Μακεδονία, 21/04/2024

 

Παρουσίαση στο Documento από τον Αντώνη Μποσκοΐτη
Οι «Θάνατοι στη χούντα» είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο-ντοκουμέντο από τον συνθέτη και ερευνητή Δημήτρη Βεριώνη με στοιχεία για τις δολοφονίες και τους ύποπτους θανάτους

(...) πρόκειται για έναν τόμο-ντοκοομέντο που μέσα του παρατίθενται σαν λήμματα σε εγκυκλοπαίδεια τα ονόματα 247 συνανθρώπων μας θανατωμένων από τη χούντα των συνταγματαρχών. Χρονολογίες γεννήσεων και θανάτων, τα βιογραφικά τους στοιχεία μαζί με τα ονόματα των γονέων τους, οι ελάχιστες αναφορές από τον Τύπο της εποχής ή από βιβλία που προηγήθηκαν αυτού που έγραψε ο Βεριώνης, ενώ σταχυολογουνται μέχρι και θάνατοι εξόριστων μετά τη δικτατορία, που συνδέονταν όμως με τις μακρόχρονες κακουχίες των εξοριών και των διωγμών τους.
Ρωτάω τον συγγραφέα αν μπορεί να ξεχωρίσει μέσα από τον πακτωλό μαρτυριών που μάζεψε κάτι που να τον συγκλόνισε. Αναφέρει την περίπτωση του Ιωάννη Καΐλη (1950-74), ο οποίος υπήρξε εικαστικός καλλιτέχνης και μίλησαν γι’ αυτόν φίλοι και συγγενείς του. Η ιστορία του καταλαμβάνει αρκετές σελίδες στο βιβλίο, ενώ στη γενέτειρά του, το Δίστομο, υπάρχει δρόμος που φέρει το όνομά του. Υπάρχουν βέβαια και άλλες περιπτώσεις, όχι μόνο Ελλήνων δολοφονηθέντων αλλά και ξένων, όπως της Νορβηγίδας Ενγκελαντ Τόριλ Μαργκρέτε (1951-73), που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από ελεύθερο σκοπευτή στις 16 Νοεμβρίου 1973.
Στο σημείο αυτό ο Βεριώνης αποσαφηνίζει πως μοναδική αφορμή για το βιβλίο του ήταν η καταγραφή των θυμάτων της χούντας χωρίς να βάζει κομματικά κριτήρια στην εργασία του. Δηλώνει αριστερός και ουμανιατής, πάντα ενάντιος σε όλα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Κι όταν του λέω πως αυτό που έκανε είναι πολύ σημαντικό διότι έδωσε φωνή - ίσως και ζωή- σε αδικοχαμένους ανθρώπους που ουδείς είχε τον χρόνο και τη διάθεση να ασχοληθεί μαζί τους, μου περιγράφει την περίοδο που άφησε πρόσκαιρα την τέχνη της μουσικής: «Για δέκα χρόνια δούλεψα επί 24ώρου βάσεως, επομένως έδωσα όλη μου την ενέργεια σ’ αυτό το βιβλίο, Η έρευνα δεν σταματά και έρχονται καθημερινά επιπλέον στοιχεία στην κατοχή μου».

Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα εδώ
Α. Μποσκοΐτης, Documento (12/05/2024)

 

Γιώργος Σιακαντάρης Bookpress
Ιστορία, κοινωνία, ιδέες, πρόσωπα: 50 βιβλία που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο μας

Ο μύθος πως κατά τη διάρκεια της χούντας υπέφεραν ελάχιστοι από τα βασανιστήριά της και ότι δεν υπήρχαν νεκροί καταρρίπτεται εδώ σ’ αυτή τη μελέτη, όπου ο συγγραφέας αναζητεί μια μια τις περιπτώσεις δολοφονίας ανθρώπων για την αντιχουντική τους δράση. Και καταγράφει 247 περιπτώσεις θανάτων λόγω αντιδικτατορικής δράσης με διάφορους πιθανούς και απίθανους τρόπους. «Αυτοκτονίες», «ατυχήματα», «ξαφνικές ασθένειες», «εξαφανίσεις» προσωποποιούνται και αποδίδονται οι ευθύνες αλλά η τιμή σ’ αυτά τα πρόσωπα. Συγκλονιστικό οδοιπορικό στο οποίο όπου κι αν κοιτάξουμε διακρίνουμε το αποκρουστικό πρόσωπο της χούντας, αλλά και το μεγαλείο αυτών που αντιστάθηκαν σ’ αυτήν. Έργο που αποδίδει την ελάχιστη τιμή σ’ αυτούς τους αγωνιστές κατά της χούντας και διδάσκει πως το κακό αντιμετωπίζεται μόνο με αγώνα. Αξίζει πολλά μπράβο ο μουσικός, αρθρογράφος και συγγραφέας, αυτού του βιβλίου.

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
Γ. Σιακαντάρης, Bookpress (29/06/2024)

 

Παρουσίαση από την Δήμητρα Γ. Μπεχλικούδη periou.gr

(...) Όλες οι προαναφερθείσες καταγραφές συνοδεύονται από ευρύτερα σημειώματα όπου κάθε φορά δίνεται το πλαίσιο, στην ουσία μια περιεκτική  αναφορά στα κορυφαία γεγονότα της εποχής σχετικά με την έλευση του δικτατορικού καθεστώτος και το πολιτικό σκηνικό που επικρατούσε στη χώρα μας πριν από την κατάλυση της δημοκρατίας, το ρόλο των Αμερικανών και του παλατιού, τον αντιδικτατορικό αγώνα, την εξέγερση στης Νομικής και του Πολυτεχνείου. Επίσης παρατίθενται όσα επακολούθησαν μετά την κατάρρευση της δικτατορίας τον Ιούλιο του 1974, κατάρρευση απόλυτα συνδεδεμένη  με  το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, την τουρκική εισβολή στο νησί και όσα θλιβερά επακολούθησαν, με το ζήτημα να παραμένει άλυτο μέχρι σήμερα. Επίσης, παρακολουθούμε το πολιτικό κλίμα που επικράτησε στην Ελλάδα την πρώτη ρευστή μεταδικτατορική περίοδο, όπου ο φόβος μιας νέας ανατροπής δεν είχε εκλείψει και το αίτημα για κάθαρση και δικαίωση…παρέμεινε δεύτερη προτεραιότητα…ή …αποτέλεσε πρόβλημα που έπρεπε να αποσιωπηθεί και να ξεχαστεί με διπλωματικό τρόπο. Ο συγγραφέας αναφερόμενος  σε  μια απρόθυμη μεταπολίτευση πλαισιώνει  την άποψή του ότι το κράτος προχωρεί διστακτικά στη διερεύνηση δολοφονιών και ύποπτων θανάτων που διέπραξε το χουντικό καθεστώς, αξιοποιώντας μαρτυρίες από προσωπικές εμπειρίες έγκυρων μαρτύρων. Όπως αυτής του Γιατρού-Ερευνητή,επικεφαλής του Εθνικού Ινστιτούτου Καρκίνου των Η.Π.Α. Γιώργου Παυλάκη. Καθίσταται σαφές ότι ο Πρόεδρος ακύρωνε ως εκτός θέματος τις καταθέσεις φοιτητών μαρτύρων-όπως ο ίδιος τότε-, κλείνοντας έτσι πολλές υποθέσεις θυμάτων. Αναδεικνύεται επίσης το πως ιατροδικαστές και δικαιοσύνη υπηρέτησαν δουλικά το φασιστικό καθεστώς κατά τη διάρκεια της επταετίας, πράγμα που προκύπτει από πολλές μαρτυρίες συγγενών των θυμάτων.

Με την πεποίθηση ότι είναι σχεδόν αδύνατον στα πλαίσια ενός κριτικού σημειώματος να αποδώσει κανείς τις αρετές αυτού του έργου, ας σημειωθεί επιλογικά ότι ένα από τα πολλά δυνατά του σημεία είναι ότι ο συγγραφέας επιτυγχάνει να καταγράψει τις  ιστορίες των θυμάτων και τις τοποθετήσεις του με τρόπο που δεν εγείρει τον φανατισμό και τον διχασμό. Παρακολουθώντας αυτά τα πρόσωπα που κυριολεκτικά μαρτύρησαν, μέσα από τις φωτογραφίες τους και όσα συνοδεύουν ζωές που βίαια αφαιρέθηκαν, ο αναγνώστης  κατανοεί και αισθάνεται βαθιά μέσα του  ότι η προάσπιση της δημοκρατίας και του δικαίου είναι και δική του ευθύνη. Πολύτιμο το περιεχόμενο του έργου του Βεριώνη για τους νέους που δεν γνωρίζουν, αλλά και για όσους έζησαν τα γεγονότα και για τις γενιές που θα έρθουν. Γιατί σκοπός της ιστορίας, κατά τη ρήση του Θουκυδίδη, είναι να μένει αιώνιο κτήμα των ανθρώπων και όχι …έργο επίκαιρου διαγωνισμού για ένα πρόσκαιρο ακροατήριο.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
γράφει η Δήμητρα Γ. Μπεχλικούδη, periou.gr

 

Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Στεργιόπουλο για το periodiko.gr

Δημήτρης Βεριώνης: «Είναι απαραίτητο, τόσο ηθικά όσο και ιστορικά, να θυμόμαστε και να τιμούμε τα θύματα»
Χούντα, η επταετία 1967-1974 που η χώρα, οι άνθρωποι, οι ελπίδες, όλα μπήκαν στον γύψο. Οι συνταγματάρχες δολοφόνησαν, δολοφόνησαν, δολοφόνησαν. Ο θάνατος, οι θάνατοι, ήταν το μόνο «έργο» αυτών των υπανθρώπων. Ο Δημήτρης Βεριώνης, στο βιβλίο του «Θάνατοι στη Χούντα», αποκαλύπτει τους ανθρώπους πίσω από τους αριθμούς, αυτούς που χάθηκαν και δεν δικαιώθηκαν, δεν κατονομάστηκαν… Τεκμηριώνει τη δολοφονική δράση του καθεστώτος και διώχνει το επίμονο σκοτάδι που λέει «περασμένα, ξεχασμένα». Περασμένα ναι, ξεχασμένα ποτέ! Δέχτηκε να μας μιλήσει για το βιβλίο του και τον ευχαριστούμε πολύ.

Τι μάθατε για εκείνη την περίοδο και τι επιβεβαιώσατε;
Ξεκίνησα την έρευνά μου όταν διαπίστωσα την απουσία γραπτών, αναλυτικών αναφορών στα θύματα της περιόδου. Υπήρχαν μόνο λίγες ονομαστικές αναφορές και -στην καλύτερη περίπτωση- λίγα περισσότερα στοιχεία για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου και τις γνωστές περιπτώσεις θανάτων. Όμως ακόμα και σε αυτές τις υποθέσεις καταγράφονταν ελάχιστα για το τι ακριβώς συνέβη καθώς και για τους ίδιους τους ανθρώπους και τις ζωές τους. Διαπιστώνοντας την ύπαρξη πολλών ακόμα περιπτώσεων δολοφονιών ή ύποπτων θανάτων –δηλαδή περιπτώσεων θανάτων για τις οποίες υπήρξαν καταγγελίες για έμμεση ή άμεση ευθύνη του καθεστώτος- για τις οποίες δεν υπήρχαν άλλα στοιχεία, αναζήτησα πρωτογενείς πηγές, ίχνη στη βιβλιογραφία και τα δημοσιεύματα της εποχής και οτιδήποτε θα μπορούσε να διαφωτίσει περί των θανάτων των ανθρώπων αυτών. Μάθαμε λοιπόν ότι οι θάνατοι είτε με αποδεδειγμένη ευθύνη του καθεστώτος, είτε αυτοί για τους οποίους κατηγορήθηκε ήταν πολύ περισσότεροι από τους ευρέως γνωστούς, πάνω από 240 επώνυμες περιπτώσεις. Πρόκειται για περιπτώσεις πολιτών, φοιτητών, στρατιωτών, στρατιωτικών, αξιωματικών, κληρικών, αστυνομικών, ακόμη και παιδιών. Δολοφονίες και θάνατοι συνεπεία αντιδικτατορικής δράσης ή των συνθηκών φυλάκισης και εκτοπισμού, ύποπτοι θάνατοι, εξαφανίσεις. Και κανείς δεν ξέρει εάν όλες οι υποθέσεις έχουν ακόμα και τώρα βγει στη δημοσιότητα ή διατηρούνται και άλλες στην αφάνεια και τη σιωπή. Προσωπικά πιστεύω πως υπάρχουν και άλλες -λόγου χάρη, δε γνωρίζουμε ποια ήταν η μετατραυματική πορεία των τραυματιών στα γεγονότα του Πολυτεχνείου ή όλων των ανθρώπων που βασανίστηκαν από τα όργανα της χούντας ή πόσες οικογένειες επέλεξαν να σιωπήσουν για διάφορους λόγους. Αυτό λοιπόν που επιχειρήθηκε ήταν η συλλογή βιογραφικών στοιχείων όλων των θυμάτων που διαπιστώθηκαν, συνοδευόμενα από φωτογραφίες, προσωπικές μαρτυρίες οικείων  μέσα από εκατοντάδες συνεντεύξεις και αντιπαραβολή της επίσημης εκδοχής του θανάτου σε κάθε περίπτωση με όσα κατήγγειλαν οι οικείοι του ή άλλα πρόσωπα. Πάντα με σεβασμό στα θύματα όμως, με νηφάλιο λόγο, με τεκμηρίωση, χωρίς έωλα συμπεράσματα, διατηρώντας την απαραίτητη απόσταση της αντικειμενικότητας που επιβάλλει η σοβαρότητα μιας τέτοιας προσπάθειας. Άλλωστε, ο αναγνώστης θα διαβάσει και θα προχωρήσει στα δικά του συμπεράσματα. Σημασία έχει να ανοίξει η κουβέντα για όλα αυτά, όχι να κλείσει ξανά, ενδεχομένως οριστικά, άτσαλα και βεβιασμένα, πάνω σε σαθρές βάσεις.

Τι είναι αυτό που μας λένε οι νεκροί της χούντας;
Οι θάνατοι της χούντας μας λένε πως το καθεστώς και οι κύκλοι του δε δίσταζαν να εξοντώσουν ανθρώπους αλλά και ότι δεν αναλάμβαναν και την ευθύνη των πράξεών τους, αποσιωπούσαν τις φονικές τους δραστηριότητες συγκαλύπτοντας την ωμότητα και τα φονικά τους ένστικτα. Ήξεραν πολύ καλά τι κάνουν και ότι αυτό που κάνουν δεν πηγάζει από κανένα πατριωτικό συναίσθημα -όπως διατείνονταν. Εάν πίστευαν ότι είναι ορθά όσα έκαναν, θα αναλάμβαναν την ευθύνη των πεπραγμένων τους, δεν θα έτρεχαν να συγκαλύψουν τα πάντα ή να ρίχνουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον. Μας λένε επίσης πως όσοι δεν ήταν με τη χούντα, ήταν εν δυνάμει εχθροί της, άσχετα από την πολιτική τοποθέτηση του καθενός. Μας λένε πως αγνοήθηκαν οι φωνές και τα αιτήματα των οικείων των νεκρών για κάθαρση και δικαιοσύνη. Μας δείχνουν όμως και την ευθύνη της μνήμης και της υπόμνησης απέναντι σε αυτούς που χάθηκαν, στις οικογένειές τους και στην ιστορική αλήθεια. Αυτό δε μπορεί να γίνει μόνο μέσα από γενικές αναλύσεις της περιόδου, όσο εύστοχες και εάν είναι, αλλά με την απόδοση στο φως των στοιχείων των ανθρώπων αυτών, του βίου τους, των καταγγελιών ή των απόψεων των οικογενειών. Διότι η απουσία κατονομασμού των θυμάτων αλλά και η απλή ονομαστική καταγραφή στερεί από την εικόνα που έχουμε τις πραγματικές της διαστάσεις και το αληθινό της βάθος. Πίσω από το κάθε όνομα κρύβεται μια ζωή, όνειρα, προσδοκίες, μια ζωή που περίμενε την εξέλιξή της αλλά και δίπλα της βρίσκονταν οι ζωές των οικείων. Δεν είναι απλά ονόματα, αλλά ζωές που ματαιώθηκαν. Άνθρωποι που θα μπορούσαν να είναι σαν εσάς, σαν εμένα, σαν όλους μας. Και τους στερήθηκε όλο αυτό. (...)


Διαβάστε τη συνέντευξη εδώ
Δ. Στεργιόπουλος, periodiko.gr (17/07/2024)

 

Γράφεο ο Νίκος Χριστοδουλάκης για το The Books' Journal
Αιματοβαμμένη δικτατορία

Το βιβλίο του Δημήτρη Βεριώνη, Θάνατοι στη χούντα, είναι ένα εκτενές, οργανωμένο και σημαντικό έργο με φιλοδοξία να καταγράψει όλους τους θανάτους που επήλθαν κατά την περίοδο της δικτατορίας 1967-1974 ως αποτέλεσμα σύλληψης, δίωξης, κακομεταχείρισης, και κάθε είδους βίας τον καθεστώτος σε βάρος πολιτών οι οποίοι τον εναντιώθηκαν, λιγότερο ή περισσότερο φανερά. 
(...) Πέρα από την καταγραφική πληρότητα που καταφέρνει να επιτύχει ο συγγραφέας, το βιβλίο έχει και μια σειρά άλλες αρετές, δυσεύρετες σε τέτοιου είδους έργα:
Μεθοδικότητα: Αναλύει όλες τις περιπτώσεις με παρόμοια —και όχι ευκαιριακά- κριτήρια και δίνει στον αναγνώστη την ευχέρεια να σχηματίσει εντύπωση ο ίδιος για την ιδιαιτερότητα του κάθε περιστατικού. Ολοκληρωμένη κάλυψη: Ελάχιστα βιβλία σε οποιονδήποτε τομέα έχουν αποτολμήσει μια συνολική και ολοκληρωμένη αποτίμηση της περιόδου  από την αρχή έως το τέλος της χούντας. Βεβαίως, έχουν γραφεί πάρα πολλά άρθρα, ρεπορτάζ και βιβλία για συγκεκριμένα θέματα, σπανίως όμως καλύπτουν με συστηματικό τρόπο όλη την περίοδο 1967-74. Ακόμα και για ζητήματα αμιγώς στρατιωτικά —που αποτέλεσαν το μηχανισμό επιβολής και διατήρησης της χούντας- έχουν γραφτεί πολλά, κυρίως για την εθνική προδοσία, αλλά ούτε ένα για τη συνολική κατάσταση, τη λειτουργία και τον προσανατολισμό των Ενόπλων Δυνάμεων κατά τη διάρκεια της επταετίας!
Ενσυναίσθηση: Τα θύματα εξετάζονται όχι σαν απλοί αριθμοί ενός αγώνα, αλλά ξεχωριστά, με περιγραφές της ζωής τους, των οικείων τους, των σχεδίων τους για τη ζωή. Και αυτό κάνει τη δολοφονία τους ακόμα πιο σκληρή και αποκρουστική.
Προστιθέμενη αξία: Έχει το πλεονέκτημα όχι μόνο να αξιοποιεί πολλά δεδομένα από πηγές και άλλες μελέτες, αλλά να γίνεται και το ίδιο σημείο αναφοράς για μελλοντικές έρευνες και αναλύσεις. Μερικές κατευθύνσεις θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω στη συνέχεια. (...)

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
γράφει ο N. Χριστοδουλάκης,
The Books' Journal  #155 (Ιούλιος-Αύγουστος 2024)
 

 


Συνέντευξη Δημήτρη Βεριώνη στον δημοσιογράφο Λάμπη Ταγματάρχη για την εκπομπή Ανταλλακτήριο Ιδεών στο κανάλι ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ (21/04/2024).

 

Συνέντευξη του συγγραφέα στον Π. Καρβουνόπουλο για το Militaire News

Υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο; Υπήρξαν νεκροί στην Χούντα; Η άβολη συζήτηση έρχεται και επανέρχεται κάθε χρόνο στις μαύρες επετείους του Πολυτεχνείου και της 21ης Απριλίου. Ο Δημήτρης Βεριώνης με το βιβλίο του "Θάνατοι στην Χούντα" δίνει εκκωφαντική απάντηση σε όσους με θράσος αμφισβητούν τους νεκρούς της Χούντας. Με ένα βιβλίο που ξεπερνά τις 800 σελίδες, αποδεικνύει με στοιχεία και ντοκουμέντα όλους τους θανάτους που αποδίδονται στην Χούντα.

 


Παρακολουθήστε την παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα στο κτίριο του ΣΦΕΑ (πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ, Πάρκο Ελευθερίας). Για το βιβλίο μίλησαν οι: Γιώργος Παυλάκης (γιατρός-ερευνητής στο Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου National Cancer Institute Maryland των ΗΠΑ), Γιώργος Βάρσος( τ. καθηγητής Φιλοσοφικής Σχολής ΕΚΠΑ), Ιάσονας Χανδρινός (ιστορικός ερευνητής, συγγραφέας) και ο συγγραφέας του βιβλίου.
Χαιρετισμό απηύθυναν οι: Ευάγγελος Γκιουγκής, πρόεδρος του Συνδέσμου Φυλακισθέντων & Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) & Σπύρος Χαλβατζής, αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Φυλακισθέντων & Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ). Την εκδήλωση συντόνισε η Φωτεινή Λαμπρίδη (δημοσιογράφος, στιχουργός).

***

Παρακολουθήστε εδώ την παρουσίαση του βιβλίου στο Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης (22/04/2024). Οργάνωση: Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) 1967-1974 & εκδόσεις Τόπος.
Για το βιβλίο μίλησαν οι: Σπύρος Κουζινόπουλος (συγγραφέας, δημοσιογράφος), Βασιλική Λάζου (διδάκτωρ Ιστορίας), Ελένη Πασχαλούδη (διδάκτωρ Ιστορίας) και ο συγγραφέας. Συντονισμός παρουσίασης: Χρίστος Ζαφείρης (συγγραφέας, δημοσιογράφος).

 

***

Παρουσίαση  στο Αστικό Κέντρο Καρέα (ΚΕΦΟ), 27/05/2024. Διοργάνωση: Πανιώνιος Στέγη Βύρωνα & οι Εκδόσεις Τόπος. Για το βιβλίο μίλησαν οι: Βασίλης Κωτούλας (πολιτικός επιστήμονας, αγωνιστής ενάντια στη δικτατορία), Αντώνης Λιοναράκης (ομότιμος καθηγητής Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου), Ιερώνυμος Λύκαρης και ο συγγραφέας του βιβλίου. Την εκδήλωση συντόνισε η Ελένη Βασιλοπούλου, συγγενής θυμάτων της Χούντας και ο συγγραφέας του βιβλίου. Παρακολουθήστε την παρουσίαση εδώ & εδώ

***

Παρουσίαση του βιβλίου στη Μυτιλήνη (19-6-2024), στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Γενικής Γραμματείας Αιγαίου. Διοργάνωση της εκδήλωσης: Εργαστήριο Κριτικής Εγκληματολογικής Μελέτης και Έρευνας του ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, οι Φίλοι Ιστορικής Μνήμης και Πολιτιστικής Δημιουργίας (ΦΙΜΠΟΔ), Εκδόσεις «Τόπος», Βιβλιοπωλείο Book and Art. Ομιλητές: Στράτος Γεωργούλας (Αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου), Απόστολος Κομνηνάκας, Δούκας Αλβανός. Συμμετείχαν οι ερασιτέχνες ηθοποιοί: Αγγελική Τουραμάνη, Αναστασία Τσάτσου, Ανθή Δαφιώτη, Ελένη Αχλάτη, Ιωάννα Βερβερίδου, Φιλιώ Εγγλέζου και Φιλιώ Κύρκου. Συντονισμός:  Δημήτρης  Μπουρνούς. Βίντεο εκδήλωσης: Γιώργος Παπαδόπουλος.

 

Οι «Άγνωστοι» νεκροί της Χούντας | Ζωντανές Μνήμες | ATTICA TV (13/11/2024)

Αν το δικτατορικό καθεστώς της περιόδου 1967 - 1974 επιχείρησε να συγκαλύψει ακόμα και τις πιο τρανταχτές και γνωστές περιπτώσεις θανάτου, αναλογίζεται κάνεις τι μπορούσε να πράξει σε πιο ευνοϊκές για συγκάλυψη συνθήκες. Οι Ζωντανές Μνήμες στο επεισόδιο για τους Άγνωστους νεκρούς της Χούντας αναφέρεται στους «ύποπτους» θανάτους, τις «περίεργες» αυτοκτονίες, τα «ανεξήγητα» ατυχήματα, τις ασθένειες και τις «παράξενες» εξαφανίσεις που δεν αναγνωρίστηκαν και δεν δικαιώθηκαν ποτέ... Οι συγγενείς των ανθρώπων που χάθηκαν εξακολουθούν να πονούν και μέσα από το φακό της εκπομπής ζητούν έστω και τώρα να ανοίξουν στόματα για να ησυχάσει η ψυχή των αδικαίωτων νεκρών αλλά και η δική τους ψυχή...

 

 

Ο Δημήτρης Βεριώνης μιλάει για το βιβλίο του "Θάνατοι στη Χούντα" στον Flash 99,4 και την εκπομπή "Εκλεκτικές Συγγένειες" με τον δημοσιογράφο Ανδρέα Σταματόπουλο (20.11.2024).

 

Άρθρο του συγγραφέα για την Εφημ. Συντακτών 
Οι αποσιωπημένοι νεκροί του βασιλικού αντιπραξικοπήματος

Τον Δεκέμβριο του 1967 ο τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος έθεσε σε εφαρμογή ένα σχέδιο ανατροπής της δικτατορικής κυβέρνησης των συνταγματαρχών. Στις 13-12-1967 μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων προσκείμενες στον βασιλιά θα επιχειρούσαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τις στρατιωτικές μονάδες της χώρας και να εκδιώξουν τη χούντα. Ωστόσο, οι κινήσεις του Κωνσταντίνου χαρακτηρίζονταν από αφελή σχεδιασμό, έλλειμμα μυστικότητας και οργάνωσης, στοιχεία που προσέδωσαν αργότερα στις ενέργειές του τον χαρακτηρισμό «κίνημα-οπερέτα».

Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ιστορικός Σόλων Γρηγοριάδης, «ενώ όμως ο βασιλιάς προσπαθούσε να τηρήσει συνωμοτισμό, η επικείμενη ενέργειά του είχε γίνει κοινό μυστικό».(1) Επίκεντρο του επιχειρησιακού σχεδιασμού ήταν η Βόρεια Ελλάδα. Η απόπειρα του Κωνσταντίνου οδηγήθηκε σε απόλυτο αδιέξοδο μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Ο Κωνσταντίνος με την οικογένειά του –«από χωρίου εις χωρίον κρυπτόμενος», όπως έλεγαν οι πραξικοπηματίες– διέφυγε κακήν-κακώς με αεροπλάνο στη Ρώμη. Παρά το γεγονός ότι η συντριπτική αποτυχία του «αντικινήματος» σήμανε και την έναρξη ενός γύρου συλλήψεων, αποστρατεύσεων και καθαιρέσεων για δεκάδες στρατιωτικούς που πίστεψαν πως μέσω αυτού θα μπορούσε να εκδιωχτεί η χούντα, η ενέργεια του βασιλιά και η κατάρρευσή της χαρακτηρίστηκε –και έτσι παρέμεινε στη συλλογική μνήμη– «αναίμακτος»· χαρακτηρισμός που βρίσκεται σε απόλυτη δυσαρμονία με την πραγματικότητα, καθώς υπήρξαν τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις διαπιστωμένων θανάτων σε πολεμικά επεισόδια κατά τη μέρα εκείνη. Παρά όμως τα 50 χρόνια που διανύθηκαν από την επάνοδο της Δημοκρατίας και τα 57 από το περιβόητο «αντικίνημα», τα ονόματα και τις συνθήκες του θανάτου των τεσσάρων θυμάτων της διαμάχης μοναρχίας - χούντας συνεχίζουν να αποσιωπώνται. Οι όποιες αναφορές σε δύο εκ των θυμάτων ήταν ελάχιστες και γρήγορα πέρασαν στη λήθη. Μετά την έκδοση του βιβλίου «Θάνατοι στη χούντα» και τις σχετικές αναφορές, οι φωτογραφίες των θυμάτων των συρράξεων εκείνης της ημέρας έχουν αναρτηθεί στον χώρο του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών. (...)

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ 
Δημήτρης Βεριώνης, Εφημ. Συντακτών, ΝΗΣΙΔΕΣ (15/12/2024)

 

 

Γράφει ο Γιάννης Ράγκος για το Inside Story

(...) Ο Βεριώνης έχει ερευνήσει και συγκεντρώσει το υλικό του με την επιμονή μυρμηγκιού και τη σχολαστικότητα εντομολόγου, καταγράφοντας πληθώρα μαρτυριών, άγνωστα έως σήμερα ντοκουμέντα, στοιχεία από δημοσιευμένα ή αδημοσίευτα αρχεία και εκατοντάδες φωτογραφίες σχετικά με «προβεβλημένα» θύματα της απριλιανής χούντας (Μανδηλαράς, Τσαρουχάς, Ελής, Γεωργάκης, νεκροί Πολυτεχνείου κ.ά.) αλλά κυρίως για τους «αφανείς» νεκρούς της περιόδου. Το υλικό αυτό κατανέμεται σε 14 ενότητες με εύγλωττους τίτλους: Οι νεκροί των πρώτων ημερών του πραξικοπήματος, Αντιδικτατορική δράση: Οι αναγνωρισμένοι νεκροί του αντιδικτατορικού αγώνα, Οι αποσιωπημένοι νεκροί του βασιλικού αντιπραξικοπήματος, Η εξέγερση της Νομικής, το πρώτο Πολυτεχνείο και οι φήμες για νεκρούς, Οι θάνατοι μετά το Πολυτεχνείο, Το ζήτημα των φημολογούμενων νεκρών στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, Το κράτος εναντίον του κράτους: Ύποπτοι θάνατοι σε αστυνομία και ένοπλες δυνάμεις, Το κράτος εναντίον των εφέδρων: Ύποπτοι θάνατοι  στρατιωτών, Το κράτος εναντίον όλων: Ύποπτοι θάνατοι πολιτών, φοιτητών, κληρικών, Θάνατος και εξορία: Θάνατοι πολιτικών κρατουμένων, Περιπτώσεις θανάτων εξόριστων μετά τη δικτατορία, Λανθασμένες καταγραφές θανάτων, Εξαφανίσεις, Άλλες περιπτώσεις.
Ο Βεριώνης αποδίδει την απουσία ουσιαστικής δικαστικής διερεύνησης των υποθέσεων αυτών (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων) στο γεγονός ότι εξαιτίας της ρευστής πολιτικής συνθήκης κατά την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο «το αίτημα για κάθαρση, για δικαίωση, για φως παρέμεινε στην καλύτερη περίπτωση δεύτερη προτεραιότητα· στη χειρότερη, αποτέλεσε πρόβλημα που έπρεπε να αποσιωπηθεί και να ξεχαστεί με “διπλωματικό τρόπο”», ενώ μεταξύ άλλων αναφέρεται διεξοδικά και στον κομβικό ρόλο που διαδραμάτισε στην αποκάλυψη πολλών ύποπτων θανάτων η δικηγόρος Φιλάνθη Ψυρρή.
«Αντικειμενικός σκοπός της έρευνας» διευκρινίζει ο συγγραφέας «ήταν η συλλογή όλων των διαθέσιμων βιογραφικών στοιχείων γύρω από τα πρόσωπα που έχουν καταγραφεί ως θύματα του δικτατορικού καθεστώτος, τεκμηριωμένα ή μη, το να αναδειχθούν οι ζωές τους, η προσωπικότητά τους, τα σχέδιά τους για το μέλλον. […] Οι ίδιοι οι φανεροί και οι αφανείς ήρωες είναι το ζητούμενο, το αντικείμενο της έρευνας, με σκοπό την ελάχιστη δικαίωσή τους […]». 
Πρόκειται για ένα βιβλίο ντοκουμέντο που, πέρα από το υψηλό ιστορικό ενδιαφέρον του, ενσωματώνει, κατά τη γνώμη μου, και δύο επιπλέον «αναγνώσεις»: ως ένα σκοτεινό αλλά απολύτως αληθινό πολιτικό θρίλερ και ως μια ευρυγώνια αφήγηση για πρόσωπα, καθημερινές συνήθειες και κοινωνικές και πολιτικές αντιλήψεις που, με τον τρόπο τους, συνοψίζουν την ιστορία της χώρας στις πρώτες («σκληρές») μεταπολεμικές δεκαετίες.

Διαβάστε το άρθρο εδώ
γράφει ο Γιάννης Ράγκος (Συγγραφέας - Δημοσιογράφος)
"Βιβλία του 2024" του Insidestory.gr (20/12/2024)

 


rss feed Νέων

rss feed Νέων Εκδόσεων

Follow us:         

 

Εκδόσεις Τόπος
Μεθώνης 71Α, 10683 Αθήνα
Τηλ.: +30 210 8222835
Fax: +30 210 8222684
Επικοινωνία: info@motibo.com

Κεντρική διάθεση:
Zωσιμάδων 6, 10683 Αθήνα
Tηλ. +30 210 3221580
Fax: +30 210 3211246
Επικοινωνία: bookstore@motibo.com

Προσφορές
Login
Your e-mail:
Your password:
Εχετε ξεχάσει τον κωδικό σας;
Θέλετε να εγγραφείτε;
Νέες εκδόσεις
«Ο δρόμος είναι άσωτος...»
Γιώργος Χουλιάρας
Η εναλλακτική δεξιά στην Ελλάδα
Έργο Συλλογικό
Είναι εύκολο να αλλάξουμε ζωή;
Ιωάννης Θ. Ευδοκιμίδης
Το παράδειγμα της πολιτισμικής εγκληματολογίας - Κριτικές Θεωρήσεις του ποινικού φαινομένου
Ειρήνη Σταμούλη
Queer
Ουίλιαμ Μπάροουζ
ROMA
Ανδρέας Ζαχαράτος
Ένας Θρύλος με πολλά πρόσωπα
Σπύρος Αλεξίου
Θέματα ιστορίας της ψυχιατρικής νοσολογίας στην Ελλάδα
Θανάσης Καράβατος
Δύο κείμενα για την ιστορία της Αραβο-Ισραηλινής σύγκρουσης και τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού
Πέρι Άντερσον
Ήλιος ήλιος και βροχή
Ζωή Βαλάση
Ο Ιδεολόγος
Νίκος Αραπάκης
Δημοψηφίσματα και ΜΜΕ
Γιώργος Πλειός
Η συστημική φύση της αστυνομικής βίας στην Ελλάδα
Αναστασία Τσουκαλά
Με Ανοιχτό Μπαϊράκι
Ιωάννης Πανουτσόπουλος
Γράμματα από την Κίνα
Νότης Ανανιάδης
Λαύριο αναλυόμενο
Γιώργος Μπιθυµήτρης
Φαντάσματα του (αντι) κομμουνισμού
Κύρκος Δοξιάδης
Το μέλλον της δημοκρατίας
Δημήτρης Καλτσώνης - Ερνέστο Ντομίνγκες Λόπες
Για τον καπιταλισμό
Καρλ Μαρξ
Τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι
Διονύσης Χαριτόπουλος
Το χρώμα του Αιγαίου
Αρμάντο Ρομέρο
Θάλασσα
Κώστας Σούκας
Τ’ αγρίμια του άλλου δάσους και άλλα πεζά
Τηλέµαχος Αλαβέρας
Αρχίζει το ματς
Θανάσης Σκρουμπέλος
Βιομηχανικός καπιταλισμός στα οθωμανικά Βαλκάνια
Κώστας Λαπαβίτσας - Πινάρ Τσακίρογλου
Θεωρίες μάθησης: Εφαρμογή στη διδασκαλία
Bates Bob
Κριτική Δημόσια Ανθρωπολογία και Σπουδές Φύλου
Έργο Συλλογικό
Ο εγκλωβισμός της κριτικής
Αντώνης Γεωργούλας
Κοινωνική εργασία με ομάδες στο σχολείο
Ειρήνη Κατσαμά
Καλαβρία Μάνη, Εγγύς Κόσμος / Calabria Mani, Mondi Vicini
Τζένη Λυκουρέζου - Ανδρέας Ζαχαράτος
Βιολογία και Κοινωνία
Ευάγγελος Καφετζόπουλος
Θεραπεία εστιασμένη στο συναίσθημα
Robert Elliott - Leslie Greenberg
Το γκρίζο κύμα
Πέτρος Παπακωνσταντίνου
Ακούσια αποικεσία
Ρένος Παπαδόπουλος
Πάρε τα χνάρια που άφησα
Σπύρος Δερβενιώτης
Πολιτικές διαιρετικές τομές και κοινωνικές ανισότητες
Έργο Συλλογικό
Ένα καινούργιο χθες
Φώτης Πεχλιβανίδης
Μεταπολίτευση
Διονύσης Ελευθεράτος
Η Μεγάλη Ιδέα από την πλευρά των Οθωμανών, 1839-1869
Λεωνίδας Μοίρας
Η Επικίνδυνη Παρακμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Έργο Συλλογικό
Την εποχή που τα φίδια αλλάζουν δέρμα
Μαρώ Κάργα
Τεχνητή Νοημοσύνη
Αντώνης Μαυρόπουλος
Ο καπιταλισμός της πλατφόρμας
Nick Srnicek
Ανεξάρτητες Αρχές
Γιάννης Γιαννάκος
Πολλά Μικρά Απλά
Διονύσης Χαριτόπουλος
SEX - ΝΟΜΟΣ - ΕΓΚΛΗΜΑ
Ευτύχης Φυτράκης
Θάνατοι στη Χούντα
Δημήτρης Βεριώνης
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΠΟΣ