Το Foco d’ amor του Βασίλη Βασιλικού αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα εκείνου του είδους λογοτεχνίας που γράφεται για να αντέχει στις αλλαγές και τις αντιξοότητες κάθε εποχής, προσαρμόζοντας τα νοήματά του στις εκάστοτε πολιτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές συγκυρίες.

Με κεντρικό άξονα τον έρωτα δυο αντισυμβατικών ανθρώπων που ανάγονται εξαρχής σε σύμβολα για να εκφράσουν ιδέες και ατόφια συναισθήματα, ο συγγραφέας κατορθώνει να χαρτογραφήσει τον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο των ηρώων του αλλά και το ανάγλυφο μιας ταραχώδους πολιτικοκοινωνικά εποχής, στην οποία οι άνθρωποι παρα-παίουν ανάμεσα στην προσαρμογή και στην ανάγκη της απόδρασης. Κοινωνικό φόντο, η εποχή της δικτατορίας όπως αυτή βιώνεται μέσα από τη σχέση των δύο ανθρώπων με τα αλλεπάλληλα ταξίδια τους στην Ευρώπη και από τα τοπία όπου τους ταξιδεύουν οι τέχνες που υπηρετούν.

Η σχέση τους με την τέχνη του λόγου και την τέχνη της ζωγραφικής αντίστοιχα τους χαρίζει μια ενόραση που εξασφαλίζει τη βαθύτερη διείσδυσή τους στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτός γίνεται συν τω χρόνω Εκείνη κι Εκείνη μεταμορφώνεται με τον τρόπο της σε Αυτόν, κατά την Πλατωνική θεωρία, αφομοιώνοντας ο ένας τον εαυτό και την ταυτότητα του άλλου για να μπορέσει να αποκτήσει την ανυπέρβλητη διάρκεια της αγάπης. (...)

Μετρ της γραφής, ο Βασίλης Βασιλικός πραγματώνει μια εξαιρετική ανατομία του ανθρώπινου πένθους και της ερωτικής απώλειας αραχνοϋφαίνοντας όλες τις λεπτές ψυχοσυναισθηματικές μεταπτώσεις του ανθρώπου που υποφέρει, παρακολουθώντας το πέρασμά του από τα κανάλια της απαισιοδοξίας και της απόλυτης συντριβής στην αίσθηση μιας απόλυτης δίχως φραγμούς συντροφικότητας και στο χτίσιμο της πίστης-γέφυρας ενός διηνεκούς ερωτικού θριάμβου. (...)

Καθώς έχουν περάσει τριάντα χρόνια από τότε που το Foco d’ amor γράφτηκε, διαβάστηκε, οπτικοποιήθηκε και πολυσυζητήθηκε, σ’ αυτή την επανέκδοσή του από τις εκδόσεις Τόπος μας χαρίζει ένα άρωμα νοσταλγικό και μια νέα δυνατότητα προσέγγισής του, ιδωμένη υπό το πρίσμα της παγκοσμιοποίησης που πλέον στιγματίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Καταδεικνύει μέσα από τη σαγηνευτική εκφορά του λόγου του πως έργα τέτοιου βεληνεκούς δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν από τον οδοστρωτήρα της νέας τάξης πραγμάτων, καθώς το υλικό τους είναι η σκέψη και η ψυχή, ύλες πυράντοχες, αέναες και αναλλοίωτες.

Πασχαλία Τραυλού, 23/06.2013

Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ.