Η Μαργαρίτα Καραπάνου, που έφυγε πριν την ώρα της αυτές τις ημέρες, υπήρξε μια μεγάλη συγγραφέας. Μια μεγάλη Ευρωπαία (ευτυχώς) και όχι απλώς Ελληνίδα συγγραφέας. [Ο γράφων, που τώρα ομιλεί από τη θέση του εκδότη, και προς άμεση άρση κάθε παρεξήγησης, αυτό το έχει καταθέσει δημοσίως ήδη από το 2001 (Εφημ. Κυριακάτικη Αυγή, Οκτώβριος 2001, τίτλος άρθρου: Γραφή όπως Σώμα).]
Η γραφή της υπήρξε σωματική όσο κανενός άλλου Έλληνα συγγραφέα· άγρια παιγνιώδης ως προς το εκάστοτε βιωματικό της υλικό· δραστική ως προς το καταλυτικό της χιούμορ· πανούργα ως προς τη χρήση της υπερβολής· δεινή ως προς τη σύζευξη low και high brow κουλτούρας κ.λπ. κ.λπ. Η Μαργαρίτα Καραπάνου δεν έχει διαβαστεί. Η Μαργαρίτα Καραπάνου πρέπει να (ξανα)διαβαστεί.
Η Μαργαρίτα Καραπάνου εκπροσωπούσε αυτό που η ελληνική, κλειστοφοβική, περιφερειακή παράδοση στη λογοτεχνία δεν κατάφερε ποτέ της να κατακτήσει: τη γνήσια, παιγνιώδη άνεση με τη δυτική κουλτούρα, την αφομοίωση του ελληνικού στοιχείου ως ελάσσονος συστατικού της γραφής, τη γενναία (με ρίσκο) αναζήτηση του καινούργιου στις πιο απίθανες μορφές. Η Μαργαρίτα Καραπάνου δεν θα μας λείψει. Τα βιβλία της θα είναι πάντα εδώ κι η ίδια θα εμπνέει πάντα νέους ανθρώπους διψασμένους για το Άλλο, όλους τους μη συμβατικούς αναγνώστες. Η πιο αυθεντική καλτ συγγραφέας που πέρασε στην Ελλάδα. Διότι αυτή η μεγάλη συγγραφέας «πέρασε», δεν έμεινε, δεν ήταν εδώ. Η Μαργαρίτα ζούσε πάντα πάνω από την Αθήνα λοιδορώντας τις κυρίες του Κολωνακίου, με στυλ, χιούμορ και προσωπικό πόνο. Η Μαργαρίτα, Ναι, ζει.