Ο Γιώργος Χουλιάρας γεννήθηκε στα Καστέλλια της Παρνασσίδας το 1914. Σε νεαρή ηλικία εντάχτηκε στο κοµµουνιστικό κίνηµα µέσα από τις γραµµές της Οµοσπονδίας Κοµµουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) και εργάστηκε στην Ηλεκτρική Εταιρεία στη Λαµία. Στα µέσα Μαΐου 1941, µόλις δύο εβδοµάδες µετά την έναρξη της Κατοχής, µαζί µε άλλους κοµµουνιστές στην πόλη του αναλαµβάνει πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση των κοµµατικών οργανώσεων του ΚΚΕ στη Φθιώτιδα και ιδρύει την πατριωτική οργάνωση «Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας» (ΜΕΣ), η οποία µετά την ίδρυση του ΕΑΜ τον Σεπτέµβριο του ίδιου χρόνου αφοµοιώνεται σε αυτό και ανασυγκροτείται. Τον Μάιο του 1942 ανατίθεται στον Θανάση Κλάρα και στον Γιώργο Χουλιάρα να δηµιουργήσουν δύο ανταρτικές οµάδες, ο πρώτος στις περιοχές της Ευρυτανίας, της Φθιώτιδας και του ∆οµοκού, και ο δεύτερος στις περιοχές της Παρνασσίδας και της Λοκρίδας. Μετά τη συνάντηση και τη συγχώνευση των δύο οµάδων, παίρνει µέρος στην επιχείρηση για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταµου, και τον χειµώνα του 1942-1943, όταν συγκροτείται το Γενικό Αρχηγείο Ρούµελης του ΕΛΑΣ, είναι µέλος της διοίκησής του µαζί µε τον Άρη και τον Θάνο. Από τον Οκτώβριο του 1943 ώς και τα ∆εκεµβριανά, στα οποία συµµετέχει, υπηρετεί ως καπετάνιος του 42ου Συντάγµατος του ΕΛΑΣ. Τον Μάρτιο του 1945, µετά τη Βάρκιζα, µε εντολή του κόµµατος πηγαίνει στη Γιουγκοσλαβία –στο Μοναστήρι, στο Τέτοβο και στο Μπούλκες– όπου µένει ώς τον Οκτώβριο του 1946. Τότε παίρνει εντολή να επιστρέψει στην Ελλάδα µε την αποστολή των 26 Ρουµελιωτών για να συµβάλει στην ανάπτυξη των αντάρτικων οµάδων του ∆ηµοκρατικού Στρατού στη Ρούµελη. Στον Εµφύλιο Πόλεµο συµµετέχει ως συναρχηγός του Αρχηγείου Όθρυος του ΔΣΕ, το οποίο τον Μάρτιο του 1947 µετονοµάστηκε σε Αρχηγείο Γκιώνας, και αργότερα ως υπαρχηγός του Αρχηγείου ∆υτικής Στερεάς Ελλάδας, µε αρχηγό τον Χαρίλαο Φλωράκη (Γιώτη). Μετά την αναδιοργάνωση του ΔΣΕ κατά τα πρότυπα τακτικού στρατού στις αρχές του 1948, υπηρετεί ως διοικητής του 2ου Τάγµατος της 144ης Ταξιαρχίας της II Μεραρχίας του ΔΣΕ στη Ρούµελη ώς το τέλος του Εµφυλίου.

Για τον Γιώργο Χουλιάρα και την οµάδα του, αποκοµµένους αντάρτες και καταδιωκόµενους, το τέλος του πολέµου ήλθε τον ∆εκέµβριο του 1949, µε την κατάληξη της πορείας τους από τη Στερεά Ελλάδα ως την Αλβανία. Μετά το 1950 έζησε µαζί µε την οικογένειά του ως πολιτικός πρόσφυγας στην Πολωνία, υποµένοντας διωγµούς από την ηγεσία Ζαχαριάδη ως «φραξιονιστής», «αντιηγετικός» και «αντικοµµατικός». Το 1952 διαγράφηκαν από το κόµµα ο ίδιος και η σύζυγός του Λουκία, αντάρτισσα του ΔΣΕ, όµως µετά την αλλαγή στην ηγεσία του ΚΚΕ το 1956-1957 αποκαταστάθηκε και διετέλεσε ώς το 1968 πρόεδρος της Ένωσης των Ελλήνων Πολιτικών Προσφύγων στην Πολωνία.

Στην Ελλάδα επέστρεψε µε την οικογένειά του το 1977. Έζησε για δύο χρόνια στην Αθήνα, και το 1979 επέστρεψε στη Λαµία, όπου «δίπλωσε τις µέρες του», όπως του άρεσε να γράφει, ώς τον θάνατό του το 2001 σε ηλικία 87 ετών.
 

Περικλής

Αυτό είναι το όνοµά µου, το οποίο ποτέ δεν έκρυψα και ποτέ δεν αρνήθηκα. Ο κόσµος ξέρει ότι ο Γιώργος Χουλιάρας είναι ένα και το αυτό, το ίδιο πρόσωπο µε τον Περικλή, ψευδώνυµο της Κατοχής.

Τα ψευδώνυµα ήταν µια ανάγκη στις συνθήκες της Κατοχής, όχι για να καλύψουν οι αντάρτες τα πραγµατικά τους ονόµατα πίσω από τα ψευδώνυµα, αλλά για ν’ αποφύγουν οι συγγενείς τους τις διώξεις και τα αντίποινα από τους προδότες και τους κατακτητές.

 Οι ίδιοι οι αντάρτες, από τη στιγµή που σήκωσαν τα όπλα ενάντια στον κατακτητή διακινδυνεύοντας τη ζωή τους για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της πατρίδας, τίποτα πια δεν είχαν να φοβηθούν ούτε και να ντραπούν για τον εαυτό τους. Γιατί ο αγώνας για την τιµή και την αξιοπρέπεια του Έθνους δεν αποτελεί προδοσία ούτε ντροπή, και δε συντρέχει κανένας λόγος ο καθένας να ψάχνει δικαιολογίες ή για ψευδώνυµα να κρυφτεί πίσω απ’ αυτά. Γι’ αυτό ο Ζέρβας έγινε Σουλιώτης, ο Κλάρας Βελουχιώτης, ακόµα και ο Γούντχαουζ έγινε την πρώτη εποχή Ευάγγελος Χρήστου και αργότερα Κρις, εγώ Περικλής, κτλ, κτλ. Συνεπώς τι σχέση µπορεί να έχουν µε το θέµα που συζητάµε –τη διερεύνηση των ιστορικών γεγονότων– αλλά και σε τι αποβλέπουν εκείνα τα επεξηγηµατικά υπονοούµενα στο σηµείωµά σας, όπως «ο καπετάν Περικλής και ... κατά κόσµον κ. Γ. Χουλιάρας».

Από τις Εκδόσεις Τόπος κυκλοφορεί το βιβλίο του «Ο δρόμος είναι άσωτος...», (2025)