1η έκδοση: Νοέμβριος 2021
Κείμενο: Αλλέγρη Βουλγαράκη
Το δέντρο είναι το πιο λιτό και πλήρες σύμβολο της ζωής. Είναι απόδειξη και προϋπόθεση, είναι όλα όσα συνιστούν την ύπαρξη. Είναι νερό και φως και αέρας και χώμα, είναι εξέλιξη και διάρκεια. Ζωή σημαίνει κίνηση, σημαίνει ταξίδι. Ζωή είναι ο δρόμος και ο χρόνος του. Ταξίδι, όμως, δεν σημαίνει πάντοτε απόσταση.
Το εκ φύσεως ακίνητο δέντρο πραγματώνει την ίδια την έννοια του ταξιδιού, την φέρει στην ολότητά της. Το δέντρο είναι το ίδιο το ταξίδι. Είναι, μέσα στην ακινησία του, διαδρομή και προορισμός. Από την πιο βαθιά ρίζα στο πιο ψηλό φύλλο είναι δρόμος. Ακούραστα μεταφέρει χρόνο παρελθόντα, ένα διαρκές παρόν και υπόσχεση μέλλοντος με καρπό και νεογέννητο χρώμα.
Υπάρχουν άνθρωποι που από τον τόπο τους δεν έφυγαν ποτέ, άνθρωποι που ταξίδεψαν πολύ ψάχνοντας κάπου να ριζώσουν, άνθρωποι-δέντρα ή άνθρωποι-πουλιά. Και τα πουλιά, στα δέντρα φωλιάζουν. Έτσι υπάρχουν και ταξίδια ασταμάτητα, ήσυχα κι εσωτερικά, που δεν έχουν ανάγκη το βήμα. Έτσι υπάρχει το δέντρο που ταξιδεύει τη ζωή εντός του μένοντας μεγαλειωδώς ακίνητο.
Συνέντευξη στη Ντίνα Δασκαλοπούλου για την Εφημ. Συντακτών
Η κομμουνιστική κοινότητα των δέντρων
Τα ακίνητα δέντρα κάνουν ένα ταξίδι στον χρόνο, είναι το ίδιο το ταξίδι. Ιστορικά η διαδρομή τους είναι μεγαλύτερη από τον άνθρωπο. Είναι μια κομμουνιστική κοινότητα, συνυπάρχουν χωρίς να επιβάλλονται το ένα στο άλλο. Μεταφέρουν χρόνο παρελθόντα σε ένα διαρκές παρόν και φέρουν υπόσχεση για το μέλλον.
«Εγώ, το δέντρο» είναι η τελευταία φωτογραφική δουλειά του Ηλία Μπουργιώτη (εκδόσεις Τόπος), αλλά αυτή ήταν μόνο η αφορμή για να μιλήσουμε. Με μια κάμερα στο χέρι από τα εφτά του χρόνια καταγράφει ασταμάτητα τους τόπους και τους ανθρώπους, από τα πανηγύρια στις μικρές γωνιές της χώρας μέχρι τα παρασκήνια από τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
«Από εφτά χρονών ξεκίνησα να φωτογραφίζω σε καλοκαιρινές διακοπές με δανεική φωτογραφική μηχανή. Οταν εμφάνισα το φιλμ, τίποτα δεν βγήκε όπως το έβλεπα όταν φωτογράφιζα, αφού δεν είχα γνώση. Μετά είδα έναν περιπλανώμενο φωτογράφο με ξύλινη μηχανή να εμφανίζει σε χαρτί την εικόνα ταυτότητας που με τράβηξε -ήταν αρνητικό και μετά το ξαναφωτογράφισε για να γίνει θετικό- και εκεί ξεκίνησε το δικό μου ταξίδι. Στα οχτώ πήρα μια κοκάλινη μηχανή από ένα περίπτερο. Στα έντεκά μου απέκτησα μια ρωσική μηχανή με ταχύτητες και διάφραγμα με τα λεφτά από τα κάλαντα. (...)
Διαβάστε το άρθρο εδώ
Ν. Δασκαλοπούλου για την Εφ. Συν. (30.12.2021)
Διαβάστε εδώ μια παρουσίαση του βιβλίου στο ogdoo.gr από τον Κώστα Μπαλαχούτη (26/12/2021).
|