100 χρόνια ζωής για τον µεγαλύτερο πολυαθλητικό σύλλογο της Ευρώπης, µε 315 τίτλους στην Ελλάδα, 21 Παγκόσµιους και Ευρωπαϊκούς τίτλους στα οµαδικά αθλήµατα και αµέτρητες διακρίσεις σε 21 Ολυµπιακά αθλήµατα.
100 χρόνια για τον σύλλογο που γεννήθηκε από την ταπεινωµένη κοινωνία του Πειραιά µε το βαρύ φορτίο να της ξαναδώσει το αίσθηµα της περηφάνιας.
100 χρόνια για τον δηµοφιλέστερο σύλλογο της χώρας που λατρεύεται από τη µισή Ελλάδα και µισείται... από την άλλη µισή, στον οποίο συνυπήρχαν και συνυπάρχουν τα µεγάλα οικονοµικά συµφέροντα µε τον κόσµο των λαϊκών φτωχογειτονιών, των προσφυγικών καταλυµάτων, των ναυτικών διαδροµών, των φτωχοδιαβόλων του περιθωρίου.
100 χρόνια που µέσα από αθλητικές και κοινωνικές συγκυρίες-ρωγµές, έρχονται στο προσκήνιο ο Αναµατερός, ο Γόδας, ο Μουράτης. Ο ∆αρίβας µε τη φανέλα της οµάδας της Μακρονήσου. Ο Ρωσσίδης κι ο Φουστέρ µε τον µατωµένο επίδεσµο στο κεφάλι. Ο Μήτσου, ο Σάββας Παπάζογλου κι ο Μπέσης που τους έβγαζε η ΚΥΠ από την ενδεκάδα για τα φρονήµατά τους. Ο πολιτικός πρόσφυγας Γιούτσος, ο Μπούκοβι κι ο Ροµαίν Αργυρούδης που τους έδιωξε η χούντα!
100 χρόνια βαθιών αντιφάσεων, όπως συµβαίνει, άλλωστε, µε όλα τα κοινωνικά φαινόµενα, που όλες εκτοξεύτηκαν στα ουράνια την «Άγια νύχτα» της 29ης Μαΐου του 2024.
«Εγώ, έτσι κι αλλιώς, είµαι Ολυµπιακός», είχε πει ο Στέλιος Μπέσης όταν του πρότειναν πακτωλό χρηµάτων για να πάει σε άλλη οµάδα. «Έτσι κι αλλιώς» λοιπόν, µε τα πολλά πρόσωπά του, µε αυτά για τα οποία είµαστε περήφανοι αλλά και µε αυτά που µας πληγώνουν... είναι η µεγάλη µας αγάπη! Η Ολυµπιακάρα µας!
Διαβάστε εδώ την προδημοσίευση του βιβλίου στον imerodromo.gr.
Ακούστε εδώ τον Σπύρο Αλεξιόυ να συζητά με τον Νίκο Μπογιόπουλο για το βιβλίο (Real FM, 11/06/2025).
Γράφει ο Θανάσης Καραμπάτσος για το Documento
Πενιές για χάρη της μπάλας στον Πειραιά
Τρεις ιστορικές στιγμές που τραγουδήθηκαν από ρεμπέτες φίλους του Ολυμπιακού όπως καταγράφονται σε βιβλίο με αφορμή τη συμπλήρωση ενός αιώνα ιστορίας του συλλόγου.
Τέχνη και μπάλα σε αρμονική σχέση. Το κόκκινο νήμα που δένει τη μουσική και το ποδόσφαιρο στον Πειραιά είναι η λαϊκή κουλτούρα. Κι αυτή περνάει μέσα από τον Ολυμπιακό, τον σύνδεσμο φιλάθλων που απλώθηκε στις εργατογειτονιές, στους χαμάληδες του λιμανιού, στα προσφυγικά χαμόσπιτα, στο περιθώριο των τεκέδων και στην Τρούμπα. Οι μεγάλοι ρεμπέτες στο μεγάλο λιμάνι ήταν γνωστοί για την αγάπη τους στον Ολυμπιακό. Και την τραγουδούσαν. Κάθε πανηγύρι κι ένα τραγούδι: «Που εσάρωσες τη Σάντος, την ομάδα του Πελέ», «Φλαμένγκο, Λέφσκι νίκησες, Σάντος και Ζαγκλεμπιέ», «Του Μπούκοβι την ομαδάρα»…Το 2025 στην ελληνική αθλητική πραγματικότητα τη σκυτάλη των επετείων παίρνει ο Ολυμπιακός. Με αφορμή τα 100 χρόνια παρουσίας ο Σπύρος Αλεξίου παρέδωσε στο αναγνωστικό κοινό το «Ενας Θρύλος με πολλά πρόσωπα. 100 χρόνια Ολυμπιακός» (εκδόσεις Τόπος). Εχει ήδη κάνει τρεις εκδόσεις προτού συμπληρώσει έναν μήνα κυκλοφορίας, η απήχησή του πιθανόν να εντοπίζεται στη διαφορετική εστίαση που έχει προς τον σύλλογο, τοποθετώντας την ιστορική πορεία του εντός του κοινωνικού και πολιτικού πλαισίου της εποχής.
Ο Πειραιάς των εργατών, των ιδρυτικών συνεδρίων της ΓΣΕΕ και του ΣΕΚΕ, το λιμάνι των προσφύγων της Μικρασίας, βρήκε ένα στήριγμα που του πρόσφερε η αστική και μεσοαστική ελίτ της πόλης. Μια κοσμοπολίτικη πόλη που έχανε τους δυναμικούς μεγαλοαστούς επιχειρηματίες της από την Αθήνα και οι καταστηματάρχες της αδυνατούσαν να τους αντικαταστήσουν. Γύρω από την ομάδα των επιφανών πολιτών, της οικογένειας των Ανδριανόπουλων, του Καμπέρου κ.ά., που αναζητούσε επιτυχίες για να αναστηλώσει τον Πειραιά, συστρατεύτηκαν τα λαϊκά στοιχεία, μείγμα νομιμότητας και περιθωρίου, όπως σημειώνει ο Σπ. Αλεξίου, που σφράγισαν την κουλτούρα που ονομάστηκε ρεμπέτικο.
Τρεις μεγάλες ιστορικές στιγμές συναντάμε στο βιβλίο που υμνούνται από όσους βγήκαν από τα ρεμπέτικα στέκια του λιμανιού και πέριξ του Καραϊσκάκη. (...)
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ Documento, DOCVILLE, Θανάσης Καραμπάτσος (11/05/2025)
Παρουσίαση στο Kommon από τον Γ. Αλεξάτο
Πολύτιμο και το νέο βιβλίο του Σπύρου Αλεξίου, αξίζει να διαβαστεί όχι μόνο από τους οπαδούς του Ολυμπιακού, αλλά και απ’ όποιον ενδιαφέρεται για μια σημαντική πτυχή της νεοελληνικής κοινωνικής ιστορίας: το ποδόσφαιρο, ως στοιχείο λαϊκής πολιτισμικής έκφρασης. (...) Γράφοντας για την ιστορία του Ολυμπιακού, ο συγγραφέας κάνει ενδιαφέρουσες και πολύτιμες αναφορές συνολικότερα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ιδιαίτερα στις απαρχές της. Η οποία και πάλι συνδέεται με γενικότερες κοινωνικές συνθήκες και αντιθέσεις.
Έτσι, στο βιβλίο γίνεται μια σχετικά εκτενής αναφορά στην ανάπτυξη του Πειραιά και στην ανάδειξή του, κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, στο πρώτο λιμάνι και την πιο σημαντική βιομηχανική πόλη της χώρας. Επικεντρώνοντας στη συγκρότηση της πειραϊκής εργατικής τάξης και του εργατικού κινήματος, αλλά και στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της αστικής τάξης στις δύο γειτονικές πόλεις. Την Αθήνα και τον Πειραιά.
Χαρακτηριστική είναι και η αντιπαραβολή της ίδρυσης του Ολυμπιακού με την ίδρυση του Παναθηναϊκού, του «αιώνιου αντιπάλου», στη γειτονική πρωτεύουσα:
«Ο ΠΑΟ ιδρύθηκε από μεσοαστούς που μεγάλωσαν σε αστικό περιβάλλον, είχαν αστική κουλτούρα κι ο πυρήνας των οπαδών του ήταν τα αστικά και μεσοαστικά στρώματα του κέντρου της Αθήνας, μιας πόλης που μετά το 1900 και ειδικά στον Μεσοπόλεμο συγκέντρωσε όλη σχεδόν την πολιτιστική δημιουργία της χώρας. Εξέφραζε την πρωτεύουσα, δεν ένιωθε πως δημιουργείται ως “αντίπαλο δέος” κάποιου, δεν έβλεπε κάποια ομάδα ως κοινωνικό αντίπαλο παρά μόνο στο πλαίσιο του αθλητισμού. Μετέφερε την κληρονομιά του ρομαντισμού και της αντίληψης του κλασικού αθλητισμού.
Από μεσοαστούς ιδρύθηκε κι ο Ολυμπιακός, μόνο που αυτοί ήταν αυτοδημιούργητοι, προέρχονταν κατά κανόνα από τα λαϊκά στρώματα και είχαν ανάλογη κουλτούρα. Είχαν γαλουχηθεί με το όνειρο ενός Πειραιά που θα γινόταν η πόλη-πρότυπο και είχαν δει αυτό το όνειρο να καταρρέει εξαιτίας… “εξαιτίας της Αθήνας που μας έκλεψε τους καλύτερους” ήταν η ρηχή και συναισθηματική εξήγηση που γέννησε την ανάγκη αντίδρασης. Οι Πειραιώτες είχαν, λοιπόν, “αντίπαλο δέος”, δημιούργησαν τον Ολυμπιακό “για να πάρουν πίσω την περηφάνια τους”, δεν έβλεπαν το ποδόσφαιρο μόνο ως σπορ, δεν καταλάβαιναν πολλά από ρομαντισμό και κλασικό αθλητισμό».
Σύμφωνα με τον συγγραφέα, «το πρώτο μεγάλο επίτευγμα του Ολυμπιακού ήταν […] ο συγκερασμός των αντιθέσεων, αρχικά στους κόλπους των μεσοαστών, αλλά πάνω από όλα μεταξύ των λαϊκών στρωμάτων, των -διαφορετικής καταγωγής- γειτονιών, των προσφύγων, των συντεχνιών του λιμανιού ως και των παιδικών συμμοριών που οι συγκρούσεις τους στον πετροπόλεμο έμειναν στην ιστορία. Διαμορφώθηκε ένα νέο, “πειραϊκό” όραμα υπεροχής, αντίστοιχο με αυτό που ενοποίησε την πειραϊκή κοινωνία το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα».
Στο βιβλίο του Σπύρου Αλεξίου, παρακολουθούμε την ιστορική διαδρομή της πειραϊκής ομάδας, της «ελληνικής Μπαρτσελόνα», όπως τη χαρακτηρίζει, από την ίδρυσή της, το 1925, μέχρι σήμερα. Πάντα σε συνάρτηση με τις γενικότερες πολιτικο-κοινωνικές εξελίξεις, τόσο στον Πειραιά όσο και γενικότερα στη χώρα.
Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι αναφορές στη Μεγάλη Δεκαετία του ’40 και στη σύνδεση της ιστορίας της ομάδας με την εποποιία της εαμικής Αντίστασης. Τότε που αναδείχθηκαν ηρωικές μορφές, όπως ο λοχαγός του ΕΛΑΣ, Νίκος Γόδας. Ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού που εκτελέστηκε το 1949, φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα.
Διαβάστε την παρουσίαση εδώ
Γ. Αλεξάτος, kommon.gr (13/12/2024)
Συνέντευξη στον Βασίλη Σκουρή για το dnews.gr Ο Ολυμπιακός, ο Πειραιάς, οι μεγάλοι αγώνες που δεν δόθηκαν στα γήπεδα,
οι εκτελέσεις παικτών του και οι διώξεις
Η αληθινή ιστορία του Ολυμπιακού μέσα από το βιβλίο «Ένας Θρύλος με πολλά πρόσωπα», Εκδόσεις «ΤΟΠΟΣ»- Μια συγκλονιστική συνέντευξη με τον συγγραφέα του βιβλίου Σπύρο Αλεξίου.
Γιατί ο Ολυμπιακός ήταν «ομάδα της εργατικής τάξης»; Πώς η κυρίαρχη τάξη παρενέβη ιδεολογικά στο ποδόσφαιρο το οποίο είχε κατακτήσει πλατιά λαϊκά στρώματα; Ποιοι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού και άλλων ομάδων εκδιώχτηκαν λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων; Ποιοι εξορίστηκαν από το καθεστώς και ποιοι εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς; Τι συνέβη με τον Μπούκοβι και το Γιούτσο; Πότε δόθηκε ο φιλικός αγώνας Ολυμπιακού και Α΄ και Γ΄ Τάγματος Μακρονήσου, με τη μισή ομάδα να αποτελείται από εξόριστους ποδοσφαιριστές της ομάδας του Πειραιά, μεταξύ των οποίων ο θρυλικός Γιώργος Δαρίβας; Ποια σύγκρουση των διεθνών ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού με την ΕΠΟ και το μετεμφυλιακό κράτος έγινε ταινία από τον σκηνοθέτη Βασίλη Γεωργιάδη και τον συγγραφέα Ιάκωβο Καμπανέλλη έχοντας ως κεντρικό πρόσωπο τον αρχηγό Αντρέα Μουράτη; Ποια ήταν η σχέση του Ολυμπιακού με τη χούντα και γιατί έφυγε ο Γουλανδρής;
Τα ερωτήματα αυτά και πολλά άλλα απαντά με συνέντευξή του στο Dnews o Σπύρος Αλεξίου, συγγραφέας του βιβλίου «Ένας Θρύλος με πολλά πρόσωπα-100 χρόνια Ολυμπιακός», που κυκλοφορεί από τις -πολύ ανεβασμένες είναι αλήθεια τελευταία- Εκδόσεις «Τόπος».
Διαβάστε τη συνέντευξη εδώ
του Β. Σκουρή, dnews.gr (28/12/2024)
Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο για τον Δρόμο της Αριστεράς
Κοινωνική βάση του Ολυμπιακού ήταν μεγάλα τμήματα εργατικών και προσφυγικών στρωμάτων. Βίωναν την ανάγκη της νίκης απέναντι «σε ό,τι τους έκαιγε, σε ό,τι τους έτρωγε την ψυχή», κι ας μην μπορούσαν, συνήθως, να το κατονομάσουν
Είτε είναι κανείς φίλος του Ολυμπιακού είτε όχι, το βιβλίο του Σπύρου Αλεξίου «Ένας θρύλος με πολλά πρόσωπα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τόπος έχει αν του δώσει πολλά, κι όχι μόνο για την ιστορία του ποδοσφαίρου.
Πρόκειται για μια εξαιρετική ιστορική έρευνα-ανατομία του φαινομένου Ολυμπιακός. Της ομάδας που προκαλεί τα περισσότερα πάθη. Σε εχθρούς και φίλους.
Μια ομάδα η οποία πράγματι έχει πολλά πρόσωπα, όπως και ο Πειραιάς όπου γεννήθηκε πριν 100 χρόνια. Λαϊκή / εργατική βάση, αλλά έλεγχος από μεγιστάνες.
Ποδοσφαιριστές που έγραψαν ιστορία και βγήκαν από τα σπλάχνα της εργατιάς, προπονητές όπως ο Μπούκοβι, αλλά και πρόεδροι σαν τον Κοσκωτά, τον Σαλιαρέλη, τον Κόκκαλη, τον Μαρινάκη.
Ο συγγραφέας μας βοηθά να κατανοήσουμε σε βάθος αυτή την αντίφαση, που βιώνουμε κι εμείς ως φίλαθλοι. Τη μια συγκινείσαι, πανηγυρίζεις, και την άλλη σκέφτεσαι ποιος ελέγχει την ομάδα σου. (...)
Διαβάστε τη συνέντευξη εδώ
γράφει ο Κ. Στοφόρος, Δρόμος Αριστεράς (15/02/25)
100 χρόνια Ολυμπιακός…αλλιώς
γράφει ο Ιάσονας Νεύρης για τον Αναγνώστη
(...) Συνεισφορά στον εορτασμό των 100χρόνων είναι και το βιβλίο του Σπύρου Αλεξίου «Ένας θρύλος με πολλά πρόσωπα» (Τόπος), που ξεχωρίζει γιατί ρίχνει μια λοξή ματιά σε αυτά τα εκατό χρόνια συνδυάζοντας πρόσωπα, γεγονότα, εποχές. Πρόκειται για βιβλίο που, θα έλεγα, που δεν απευθύνεται μόνο στο φίλαθλο του Ολυμπιακού αλλά γενικότερα στους φιλέρευνους αναγνώστες που τους αρέσει να μαθαίνουν πτυχές τις ιστορίας από πολύ διαφορετικές πηγές και οπτικές.
Από τις 10 Μαρτίου 1925 όταν στη ταβέρνα του Μοίρα, στην οδό Τζαβέλα στον Πειραιά, συγκεντρώθηκαν επιφανείς Πειραιώτες με στόχο την ίδρυση του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιά (ΟΣΦΠ) μέχρι τις σημερινές ημέρες άλλαξαν πολλά. Η εποχή, το λιμάνι, οι άνθρωποι, όχι όμως και η αγάπη των πειραιωτών για την ομάδα τους τον Ολυμπιακό.
Ο συγγραφέας παρακολουθεί τις κοινωνικές , οικονομικές και πολτικές αλλαγές όλα αυτά τα χρόνια και βυθίζει τη ματιά του στις επιδράσεις τους στον Ολυμπιακό ως ομάδα, στους φιλάθλους του αλλά και στο γενικότερο σύνολο της χώρας.
Το βιβλίο είναι γεμάτο με εξιστορήσεις αλλά και σπαρταριστά, παρόσμενα, αστεία πολλές φορές, τραγικά άλλες, γεγονότα. Από τα πιο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα είναι όταν ο Ολυμπιακός έπαιξε εναντίον του Ολυμπιακού. Η κυβέρνηση του μετεφυλιακού κράτους είχε την έμπνευση να φτιάξει ποδοσφαιρική ομάδα των κρατουμένων της Μακρονήσου και να παίξει δημόσια στο γήπεδο του Παναθηναϊκού εναντίον της επίσημης ομάδας του Ολυμπιακού. Όμως στην ομάδα των κρατουμένων υπερίσχυαν παίκτες του Ολυμπιακού. Τελικό αποτέλεσμα οι κρατούμενοι νίκησαν τον Ολυμπιακό και στο τέλος όλοι μαζί χειροκροτούσαν τους 15.000 φιλάθλους. Ήταν η πρώτη φορά που ο Ολυμπιακός πανηγύρισε για την ήττα του!
Επίσης χαρακτηριστικές είναι οι αναφορές στις σχέσεις των ομάδων με το κράτος, το επιφανειακό και το βαθύ. ¨Όπως η «κομπίνα» που προσπάθησε να στήσει ο μεγαλομετοχος και μεγαλοβιομήχανος Καρέλας, πρόεδρος του Εθνικού, μετακαλώντας και προσπαθώντας να εντάξει στην ομάδα του ούγγρους διαφωνούντες ποδοσφαιριστές, με τη βοήθεια των συνταγματαρχών της χούντας.
Ξεχωριστές είναι και οι σελίδες για τον Μπούκοβι, τον προπονητή που λάτρεψαν οι ολυμπιακοί και έγινε ήρωας της νουβέλας του Διονύση Χαριτόπουλου (Τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι, Τόπος). Ήρθε και με παρέμβαση των Μίκη Θεοδωράκη και Μανώλη Γλέζο. Η είσοδος του κομμουνιστή Μπούκοβι δεν χαροποίησε τους δικτάτορες, οι οποίοι του έκαναν τη ζωή δύσκολη, έριξαν την τότε διοίκηση της ομάδας με αποτέλεσμα ο λαοφιλής προπονητής να αποχωρήσει.
Οι διοικήσεις της ομάδας υπόκειντο κι αυτές στις παλινωδίες και τις προσπάθειες της εξουσίας να τις ελέγξει. Η αποχουντοποίηση έριξε την διοίκηση του Γουλαδρή, ιστορικού προέδρου του ΟΣΦΠ που είχε προσφέρει πολλά στην ομάδα. Οι διάφορες κυβερνήσεις συνομιλούσαν στα μεταπολεμικά χρόνια και με τις τρεις μεγάλες ομάδες του λεγόμενου ΠΟΚ(ΟΣΦΠ,ΠΑΟ, ΑΕΚ) προσπαθώντας να ελέγξουν και τις τρείς συνασπιζόμενες πότε με τη μία ή την άλλη ομάδα.
Σπαρταριστές είναι και οι ιστορίες της ελληνοποίησης παικτών από το εξωτερικό με απίθανα ονόματα και φανταστικούς έλληνες συγγενείς, όπως ο Αργεντινός Μιγκέλ Νικολάου που έλεγε ότι τον παππού του τον έλεγαν Ματθαίο, ο επίσης Αργεντινός Πολέτι ή επί το ελληνικότερο Πολέτης που βρέθηκε μετά τη φυλακή στην Ιταλία στον Ολυμπιακό χωρίς να κάνει κάτι ιδιαίτερο ή ο περίφημος Αλχιμάρης από τη Μυτιλήνη που στην πραγματικότητα λεγόταν Αντόνιο Ζούστα Άλτσιμπαρ από την Κόρδοβα της Αργεντινής. (...)
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
γράφει ο Ι. Νεύρης, oanagnostis.gr
Γράφει ο Σπύρος Μπρίκος για το culturebook.gr
Ο Ολυμπιακός, το συλλογικό φαντασιακό και η μικτή Μακρονήσου
(...) το βιβλίο του Σπύρου Αλεξίου εφάπτεται με τις παρυφές μιας κοινωνιολογικής και ιστορικής ανάλυσης του ποδοσφαίρου, με το ειδικό του μέρος να ακουμπά στον «Ολυμπιακό» και το γενικό μέρος στο πολιτικο-ιδεολογικό εποικοδόμημα των κοινωνιών του 20ου αιώνα. Ξυπνά μνήμες από την ιστορία, την πολύπαθη ιστορία αυτού του τόπου, και είναι μία συνέχεια των προηγούμενων συγγραμμάτων του Σπύρου, Μεγάλη Ιδέα (1844-1922), 21 ρωγμές στην επίσημη ιστορία του 1821, η ανάγνωσή του βιβλίου μάς συγκινεί, τάσσεται με το μέρος των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, αντικρίζει τον Ολυμπιακό ιδεαλιστικά και ιδεολογικά, παρόλο που η ερευνητική ματιά και οι αποστάσεις ενός αντικειμενικού ιστορικού -όσο μπορεί να είναι- καθίστανται αναγκαίες στη μελέτη και την παράθεση του υλικού. Το ποδόσφαιρο άλλωστε, όπως και το λαϊκό κίνημα, γεννούν ανεξήγητα τους δικούς τους αγίους, που μαγεύουν, όπως ο άγιος των φτωχών Ντιέγκο Μαραντόνα, ένα γέννημα θρέμμα των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου, ο μοναδικός παγκοσμίως καταξιωμένος ποδοσφαιριστής και ο πιο δημοφιλής ταυτόχρονα όλων των εποχών που μίλησε ανοιχτά εναντίον των αφεντικών του εμπορικού ποδοσφαίρου.
Διαβάστε την παρουσίαση εδώ
culturebook.gr, Σπύρος Μπρίκος (19/05/2025)
100 χρόνια Ολυμπιακός και ο Σπύρος Αλεξίου μεταφέρει στο Short Stories στιγμές από τις συναντήσεις του (και όχι μόνο) με τον Αντρέα Μουράτη, τον θρυλικό Μιζούρι του Ολυμπιακού, τον μαχητή του ΕΛΑΣ που αποκάλεσε τη Φρειδερίκη Γκλίξμπουργκ κυρούλα. Διαβάστε εδώ, shortstories.gr (10/03/2025).
***
Παρουσίαση του βιβλίου του Σπύρου Αλεξίου 'Ένας Θρύλος με πολλά πρόσωπα: 100 χρόνια Ολυμπιακός'' στην Αθήνα (Gustav Athens, 19/05/2025).
Για το βιβλίο μίλησαν οι: Χρήστος Γόδας, (σκηνοθέτης), Τάκης Λεμονής (προπονητής ποδοσφαίρου-βετεράνος διεθνής ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού), Βασίλης Σκουρής (δημοσιογράφος), Θανάσης Σκρουμπέλος (συγγραφέας) και ο συγγραφέας του βιβλίου. Την εκδήλωση συντονίζει η δημοσιογράφος Αλέκα Ζουμή.
Προσθήκη στο καλάθι
