1η έκδοση: Μάιος 2022
Οι Πράξεις των Αποστόλων αποτελούν τερµατικό σταθµό µιας ποιητικής κυοφορίας τριάντα ετών. Ο ποιητής διακρίνει πρωταρχικά στοιχεία της ζωής και της ύπαρξης. Επιστρέφει στο πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων για να διαπιστώσει πως «Σε αυτόν τον κόσµο είναι όλα τόσο τακτοποιηµένα/ Τόσο εξασφαλισµένο ότι ο σπινθήρας δεν θα βάλει φωτιά/ Η επανάσταση έχει τόσο πολύ αντιγράψει τη συντήρηση/ Τα πνευµατικά δικαιώµατα του επιτηρούµενου καταλήγουν/ Απρόσκοπτα στην τσέπη του επιτηρητή…».
Ο ποιητής εξεγείρεται ενάντια στην τακτοποιηµένη σκέψη και τις αδιαβάθµητες φιλοδοξίες. Η ποίησή του δεν παραµερίζει για να περάσει η πραγµατικότητα. Γνωρίζει πως «Ικανοποιώντας το ανικανοποίητο το καταστήσαµε αδηφάγο/ Στο οικοδόµηµα της Βαβέλ το ρετιρέ περιζήτητο/ Η εργαστηριακή αλαζονεία πειραµατίζεται/ Το ποντίκι της υπεροψίας βρυχάται/ Ξανανοίγω το µαραγκούδικο του Νώε και µαζεύω ξυλεία…».
Ταξιδεύοντας µε την κιβωτό των λέξεων, ο Ι.Π. µας παρέχει τη συνταγή της αισιοδοξίας του. «Στην αιώνια νύχτα κάποιος ανακατεύει την κοσµική σούπα/ Τα ερωτήµατά µου αναζητούν το ιερό κοχλιάριο/ Με το δικαίωµα της δοκιµής αφήνω άδειο το τσουκάλι».
Θα µπορούσε δηλαδή η ποίηση να τέρψει και τον ουρανίσκο; Γιατί όχι; Ο Ι.Π. µας βεβαιώνει άλλωστε ότι «Οι λέξεις µου αλέθονται µε τον καιρό και θυµίζουν/ Φρουτόκρεµα για βρέφη που θα µε διαβάσουν στο µέλλον».
Διαβάστε εδώ μια συνέντευξη του συγγραφέα στον Πάνο Κυπαρίσση για το diastixo.gr (20/03/2023)
Διαβάστε εδώ μια κριτική για την ποιητική συλλογή στο poein.gr, την οποία υπογράφει ο Σπύρος Αραβανής.
Βιβλιοκριτική στην Bookpress από την Διώνη Δημητριάδου
Η θέση του ανθρώπου στην κοσμική σούπα
(...) Η ποίηση του Πανουτσόπουλου δεν είναι εσωστρεφής, δεν αφορά τον ιδιωτικό του χώρο, κι ας εκπορεύεται από αυτόν, από βιώματα δουλεμένα μέσα στον χρόνο. Είναι μια ποίηση ανοιχτή σε όλους, γραμμένη με τρόπο που προσελκύει τον αναγνώστη σε μια μέθεξη επιθυμητή. Με γλώσσα και ύφος που μπορεί ταυτόχρονα να ανορθώνεται μέχρι τα πιο υψηλά νοήματα, να κυκλοφορεί στο κοσμικό σύμπαν με τα αναπάντητα ερωτήματα και την αναπόφευκτη μοναξιά του θνητού που αγνοεί την προέλευση και την ουσία της ύπαρξής του, ωστόσο μπορεί να επιστρέφει στην πραγματικότητα μιας καθημερινότητας, απτής και σκληρής, να προσγειώνεται στον ανθρώπινο μόχθο, να καταγγέλλει ό,τι κακώς κείται. Ο κόσμος του έχει για δομικά υλικά του τόσο τα καθημερινά τεκμήρια παρακμής όσο και τα «εξόριστα» όνειρα, όνειρα όπως αυτά του Μαγιακόφσκι, όπως ονειρεύεται ένα «σύννεφο με παντελόνια».
Ο Πανουτσόπουλος ανήκει σε εκείνη τη χορεία ποιητών που νιώθουν υπεύθυνοι για τον κόσμο, που θέλουν πάντα να αποτελούν την μεταβαλλόμενη παράμετρο μέσα σε μια διαρκή ομοιομορφία, με το μολύβι τους να σκιαγραφεί την αθωότητα μέσα σε μια ατμόσφαιρα υποκρισίας, που τοποθετεί τον άνθρωπος στο κέντρο του κόσμου με γνώμονα τα πιο αυθεντικά, ειλικρινή και ανέγγιχτα χαρακτηριστικά στοιχεία. Δεν γράφεται συχνά ποίηση με τέτοιο περιεχόμενο. Κι αυτή ακριβώς είναι η αξία όσων γράφει ο Πανουτσόπουλος. Διαβάζουμε στο βιογραφικό του σημείωμα: «διατηρεί παιδιόθεν την έγνοια και το πάθος για όσα αναιρεί ο χρόνος και όσα ανασταίνει η αγάπη μας». Αυτά, εν τέλει, είναι και τα υλικά της ποίησής του. (...)
Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ
Γράφει η Δ. Δημητριάδου, Bookpress.gr, 25/02/2023
Παρουσίαση στο diastixo.gr από την Ευσταθία Δήμου
Υιοθετεί και πλάθει μια γλώσσα που, χωρίς να είναι σύνθετη ή επιτηδευμένη, κατορθώνει να δώσει όλες τις αποχρώσεις, όλες τις πτυχές μιας πραγματικότητας που παρέχει πλείστα όσα ερεθίσματα για την κριτική, την αποτίμηση, την αναμέτρηση μαζί της.
Με έναν τίτλο δάνειο από το πέμπτο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, που περιγράφει τη ζωή και τη δράση της Εκκλησίας αμέσως μετά την Ανάσταση του Χριστού, ο Ιωάννης Πανουτσόπουλος συστήνει τη νέα του ποιητική συλλογή, η οποία χωρίζεται σε τρεις επιμέρους ενότητες, τις «Πράξεις των πολιτών», τις «Πράξεις των προσκηνητών» και τις «Πράξεις των ποιητών», καθεμιά από τις οποίες προσεγγίζει και μια διαφορετική πτυχή του ανθρώπου, ως κοινωνικού όντος, ως ύπαρξης που συνδέεται με το Θείο και ως καλλιτεχνικής φυσιογνωμίας που θέτει τη δημιουργία στο κέντρο της ζωής. Πρόκειται για μια σειρά ποιημάτων που επιχειρούν να προσεγγίσουν τις ποικίλες όψεις του ανθρώπινου φαινομένου με διάθεση όχι πάντα ποιητική, εξυμνητική δηλαδή ή ωραιοποιητική, αλλά και με διάθεση αντιποιητική, με απώτερο δηλαδή στόχο την αποδόμηση, την κριτική και, ενίοτε, την καταγγελία. Αυτή ακριβώς η τάση του ποιητή προς ένα είδος αποκαθήλωσης των πάγιων και παγιωμένων σταθερών που φέρουν μέσα τους έντονα τα ίχνη της αποσύνθεσης και της αποδιάρθρωσης, εκβάλλει σε ένα ποιητικό αποτέλεσμα αρκετά πεζολογικό που, ακριβώς επειδή δεν παύει να διατηρεί τους δεσμούς του με την ποίηση, συντίθεται ως παρακαταλογή, ως έκθεση δηλαδή που διατηρεί μια συνέχεια και μια ροή με έντονο όμως τον αφηγηματικό χαρακτήρα. Στην περίπτωση του Πανουτσόπουλου βέβαια δεν πρόκειται για αφηγήσεις, παρόλο που μπορεί κανείς να δει εδώ και ροπή προς την περιγραφική ή αφηγηματική έκθεση, αλλά για διαπιστώσεις, για συμπεράσματα εν είδει παρατηρήσεων που ανατέμνουν το κοινωνικό, το καλλιτεχνικό, το ανθρώπινο σχήμα για να ανακαλύψουν τα σημεία και τα στοιχεία εκείνα της παρακμής και της φθοράς. Μοιάζει, δηλαδή, ο ποιητής να τεχνουργεί μια κατάθεση και για την κατάθεση αυτή υιοθετεί και πλάθει μια γλώσσα που, χωρίς να είναι σύνθετη ή επιτηδευμένη, κατορθώνει να δώσει όλες τις αποχρώσεις, όλες τις πτυχές μιας πραγματικότητας που παρέχει πλείστα όσα ερεθίσματα για την κριτική, την αποτίμηση, την αναμέτρηση μαζί της. Γιατί αυτό ακριβώς επιχειρεί να κάνει ο ποιητής, μια αναμέτρηση με τον κόσμο και με τον εαυτό με τους όρους της τέχνης όπως αυτή μπορεί και θέλει να διεισδύει μέσα στις καταστάσεις και τις συνθήκες, για να αποστάξει από αυτές την ουσία και το νόημά τους, την ενέργεια και την αναπλαστική εκείνη δύναμη που θα οδηγήσει σε μια νέα και ανόθευτη πραγματικότητα.
Ιδιαίτερη σημασία αποκτά το γεγονός ότι ο ποιητής αντιλαμβάνεται και τεχνουργεί τον άνθρωπο στις τρεις διαστάσεις του, όπως δηλαδή αυτός εντάσσεται μέσα στην κοινωνία, όπως επικοινωνεί και συνδέεται με τον Θεό και όπως επιδίδεται στην καλλιτεχνική δημιουργία. Πρόκειται ουσιαστικά για τις τρεις εκείνες αξεχώριστες περιοχές που επικοινωνούν μεταξύ τους και στις οποίες διοχετεύεται η ανθρώπινη ύπαρξη για να αρτιωθεί, να τελειωθεί, να πορευτεί. Μόνο που και στις τρεις αυτές περιοχές μπορεί κανείς να διακρίνει τις παθογένειες και τα πάθη ενός κόσμου που δεν βρήκε τον βηματισμό του, που δεν υπερασπίστηκε την υπέρτατη ουσία του που είναι η ανθρωπιά, ως έκφραση και βίωμα ενός ανώτερου ήθους και μιας υψηλής ποιότητας ζωής. Ο ποιητής αντιλαμβάνεται τον τρόπο με τον οποίον ο ανθρώπινος βίος οργανώθηκε πάνω στη βάση ή καλύτερα πάνω στο σχήμα αιτίας-αποτελέσματος, στέκεται όμως περισσότερο στα αποτελέσματα, στις επιμέρους εκφάνσεις και εκδηλώσεις ενός πολιτισμού στον οποίο κυριαρχεί η ιδιοτέλεια και ο ωφελιμισμός, αφήνοντας την ανίχνευση και την ανεύρεση της αιτίας ή των αιτιών για τον αναγνώστη, ο οποίος καλείται να διαπιστώσει τους όρους και τα όρια της ύπαρξης και τον τρόπο με τον οποίο τα όρια αυτά άλλοτε ξεπερνιούνται και άλλοτε στρεβλώνονται.
Ο ποιητής χρησιμοποιεί κυρίως το πρώτο ενικό πρόσωπο, που θα περίμενε κανείς πως θα έδινε έναν αυτοαναφορικό/αυτοβιογραφικό τόνο στην ποίησή του. Και πράγματι, η πρώτη ανάγνωση γεννά την εντύπωση αυτή, ότι δηλαδή πρόκειται για μια προσωπική κατάθεση, για την εξομολόγηση ενός ανθρώπου που προβληματίζεται και διερωτάται για τη θέση και τον ρόλο του στον κόσμο, στην πραγματικότητα όμως αυτό το πρώτο πρόσωπο λειτουργεί παραδειγματικά, ενδεικτικά, αντιπροσωπευτικά, ενώνοντας όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο της συγχρονίας, αλλά και της διαχρονίας, και τοποθετώντας τους όχι τόσο κάτω από τα ίδια συμπεράσματα ή τις ίδιες διερωτήσεις, όσο κάτω από την ίδια την ανάγκη προσδιορισμού των παραμέτρων που συνθέτουν τη ζωή, όπως αυτές προέκυψαν από τις ανάγκες και τις πράξεις των ανθρώπων. Εδώ ακριβώς έρχεται για να ταιριάξει και ο τίτλος της συλλογής, που μιλά ακριβώς για πράξεις και ενέργειες που αποδίδονται και αποτυπώνονται με λόγο έμ-πρακτο, με λόγο δηλαδή που εμπερικλείει μέσα του την κίνηση, τη δράση, την ενέργεια και τις ποικίλες δυνάμεις που μορφοποιούν το ανθρώπινο γίγνεσθαι. Αυτό λειτουργεί όχι μόνο καταφατικά, αλλά και ενισχυτικά της αξίας του λόγου, της δύναμης και της δυναμικής του να δίνει σχήμα και μορφή στις εικόνες και να τροφοδοτεί την πράξη, να γίνεται ο ίδιος πράξη, ως υπόσχεση πια, και όχι απλώς και μόνο ως εξεικόνιση. Γι’ αυτό και είναι ένας λόγος που απέχει και απομακρύνεται από την αφαιρετικότητα και την κρυπτικότητα και προσεγγίζει μια εκδοχή πιο αναλυτική και συνθετική ταυτόχρονα, ένα απλόχερο και απλόχωρο άνοιγμα στο χαρτί, στην αντίληψη και τη συνείδηση του αναγνώστη.
Γράφει η Ευσταθία Δήμου,
09/02/2023, diastixo.gr
Συνέντευξη στον Γ. Σκίντσα για το Βήμα
(...) Η ποιητική συλλογή «Πράξεις των Αποστόλων» που ο τίτλος της αντλείται από τη θρησκευτική βιβλιογραφία, δεν έχει καμία σχέση με τη θρησκευτική ποίηση. Ο Ιωάννης Πανουτσόπουλος, παράγει τον δικό του αξιοπρόσεκτο ποιητικό λόγο, ο οποίος δεν φείδεται πρωτοτυπίας, σκληρής δουλειάς και ωριμότητας. Ο ποιητής μιλά στο vima.gr με την ιδιότητα του ποιητή και με αφορμή τις «Πράξεις των Αποστόλων», που αποτελούν τον τερματικό σταθμό ποιητικής κυοφορίας 30 ετών.
Ποιοι είναι οι Απόστολοι και ποιες οι Πράξεις τους;
«Το πρώτο ποίημα των «Πράξεων των αποστόλων» έχει τον τίτλο «Γενική επιστράτευση». Εκεί καλούνται «Ασκεπείς και απείθαρχοι και σχεδόν αρειμάνιοι/Βαπτιστές των μεγάλων και σπουδαίων λογίων μας/Γαληνοί και σπουδάζοντες μιαν απόκοσμη αίσθηση/Δεσποτάδες και άγιοι και ποιμένες του τίποτα…». Δεν έχει δηλαδή αποκλειστεί κανείς γιατί κανείς δεν μας περισσεύει. Απομένει σε μας η ευθύνη να αποδεχτούμε το αποστολικό μας καθήκον. Η μεγάλη πρόκληση παραμένει. Να ελευθερώσουμε την έσω Ιερουσαλήμ. Να αναμετρηθούμε με τον εαυτό ,μας. Να ανακαλύψουμε την άλλη «Κατεύθυνση που θα μπορούσε να πάρει η ζωή μας/Απορρίπτοντας την ενδοχώρα και επιλέγοντας το λιμάνι/ Με μόνη αποσκευή μια ηλιόλουστη πεποίθηση.»
Σύμφωνα με τα λεξικά, απόστολος είναι ο χαρακτηρισμός ανθρώπου που εργάζεται για τη διάδοση μιας ιδέας ή μιας ιδεολογίας με μεγάλο ζήλο. Εσείς ως ποιητής αισθάνεστε απόστολος; Είναι η ποίηση αποστολική;
«Ο Όμηρος διδάσκει και παιδαγωγεί. Ο Σολωμός σηκώνει το ζερβί από το φιλιατρό καταμετρώντας τους δίκαιους. Ο Παλαμάς μας καλεί να μεθύσουμε με το αθάνατο κρασί του 21. Ο ποιητής δεν είναι εργολάβος που εγκαινιάζει ένα έργο το οποίο θα μας παραδώσει με το κλειδί στο χέρι. Μια φωνή τον καλεί και αυτή η φωνή του υπαγορεύει. Το μόνο που θα μπορούσα να προσθέσω κλέβοντας τρεις στίχους από τις «Πράξεις των αποστόλων» είναι ότι: «Ο Αισχύλος δίδαξε να είμαι παιδαγωγός στο διάζωμα και οπλίτης στον Μαραθώνα/ Ο Σωκράτης να αναζητώ την αλήθεια χωρίς να την εμπορεύομαι /Η μητέρα μου να λέω τα πάντα χωρίς να αρθρώσω λέξη…»
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Εφημ. Το Βήμα, γράφει ο Γιώργος Σκίντσας (13/01/2023)
Γράφει ο Κώστας Βούλγαρης στην Αυγή
Η γλώσσα όχημα
Στους δρόμους της ποίησης
Ποιητές που δεν είναι πια νεαροί αλλά βγαίνουν μέσα από συμφραζόμενα της ποιητικής κοινής του 70 υπάρχουν αρκετοί, χωρίς να καταφέρνουν να αποτυπώσουν μια διακριτή, και ως εκ τούτου άξια λόγου ιδιαίτερη φωνή.
Ο Ιωάννης Πανουτσόπουλος αποτελεί μια εν δυνάμει διακριτή περίπτωση, γιατί, παρ’ ότι ομνύει θαυμαστικά σε εκείνους τους προηγηθέντες, έχει κάτι που τον διαχωρίζει απ’ αυτούς και του επιτρέπει να τους υπερβαίνει. Δεν πρόκειται βέβαια για μια συγκροτημένη ποιητική αλλά για σπαράγματα, που κολυμπούν μέσα στον ορίζοντα των ποιητώντου 70, όμως υπάρχουν στιγμές που αναδύονται στην επιφάνεια με αξιώσεις: Ασκεπείς και απείθαρχοι και σχεδόν αρειμάνιοι.
Όχημα, αυτών των σπαραγμάτων, μια λόγια γλώσσα, αρδευόμενη κυρίως από το χριστιανικό λεκτικό υλικό, που όταν ο Πανουτσόπουλος καταφέρνει και τιθασεύει το εννοιολογικό/ιδεολογικό φορτίο του μας δίνει ποιήματα ενδιαφέροντα, με ρυθμό και εικονοποιία ασυνήθιστη, ανοίκεια: Ωροσκόποι μιας νέας συναστρίας του μέλλοντος/ Ψαλμωδοί ενός ύμνου των ενδόξων πατέρων μας/ Χαρτογράφοι του πόντου μιας κρυφής αθωότητας/ Φοιτητές στη μεγάλη και λαμπρή/ Υψικάμινο.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη θεματολογία του, όπου μέσα στην περιπλάνηση σε συμβατικά θέματα και ζητήματα της ποιητικής φιλολογίας αναδεικνύονται αίφνης κάποιες νησίδες ενδιαφέρουσες, όπως π.χ. αυτή που αποτυπώνει την επαγγελματική του ταυτότητα ως παλαιοπώλης στο κέντρο της Αθήνας: Η πρώτη έκδοση από καιρό εξαντλημένη/ Η σπανιότητάμου σκανδαλώδης/ Με συντηρούν οι αλλεπάλληλες επανεκδόσεις/ Καμία έκδοση δεν είναι οριστικέ^ Το οριστικό βρίσκεται σε διάσταση με την αιωνιότητα.
Μέσα σε αυτή την περιδίνηση, κάποιες φορές πηγαίνει μετωπικά και συγκεραστικά στα αισθητικά και θεματολογικά ζητούμενα, ρισκάροντας πολύ. Εδώ ίσως θα μπορούσε να φτιαχτεί ένα εφαλτήριο: Ότι γνωρίζω για τον Θεό το πιστοποιούν οι αισθήσεις μου/ Το πνεύμα μου θεολογεί επί ματαίω/ Δύσφραστον το αέναο και ακατάληπτο.
Αυτό όμως προϋποθέτει μια θεμελιακή μετατόπιση, στο παράδειγμα της γλώσσας και της ποιητικής του Νίκου Καρούζου, αφήνοντας πίσω αγάπες, συνήθειες και αδράνειες.
Κ. Βούλγαρης, Αυγή 12.03.2023
Εν είδει θρησκευτικής ποιητικής πραγματείας
Γράφει η Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού, fractalart.gr
(...) Ο Ιωάννης Πανουτσόπουλος με τις Πράξεις των Αποστόλων μας προσκαλεί σε μιαν ιεροπραξία μέθεξης στο προσευχητάρι του για την αναγνώριση του καταπονημένου και του καταπονούντος ανθρώπου. Σε μιαν ευαγγελική αποστολή για την ανακάλυψη της αλήθειας πέρα από τον παραδαρμό της πλάνης του αιχμάλωτου, στην ασθένεια του πνεύματος και της ψυχής του, ανθρώπου. Σκεπτόμενος βαθιά και οδυνηρά ο ποιητής οικοδομεί το ενδιαίτημα της ταπεινότητας, προβάλλοντας το εγώ ως αρχέτυπο της γνησιότητας του ανθρώπου, φτάνοντας ως τις ρίζες της ανθρωποσύνης του, αφού θα έχει περάσει από τον ορυμαγδό της λήθης της.
Στο έργο του αυτό ο Πανουτσόπουλος-έργο ζωής μεστής από τον έσω πλούτο, κερδισμένο από την βασανιστικά στοχαστική εναιώρησή του πάνω από τις καταστάσεις και τους ανθρώπους-, πραγματώνει την εν είδει θρησκευτικής ποιητικής πραγματείας σύνθεσή του, μελαγχολικά αισιόδοξη, φιλοσοφικά καθηλωτική: καθώς ανακαλύπτει επιλογικά, κάτι σαν αιφνιδιασμό φώτισης του νου και της ψυχής, σε ένα ψυχογραφικό συναπάντημα του ποιητή-αναγνώστη με τον εαυτό του, ότι:
ο άνθρωπος είναι το κέντρο του κόσμου/Μεγάλος για να τον ταπεινώσουμε και ελάχιστος /για να του υποταχτούμε/Ιδανικά όμορφος για να τον αγαπήσουμε και άξιος/Να του εμπιστευτούμε τα ωραιότερα χαρίσματα/του ανέγγιχτου είναι μας.
Ριπές αέρα από Βρεττάκο, Λειβαδίτη, Σεφέρη, από τον εγκόσμιο φόβο του φωστιερικού θανάτου, από Μαρκόπουλο, από την πολιτισμική ερημιά του Έλιοτ, ακόμα και από το δέος της ανθρωπιάς του Σβάιτσερ, στη διασταύρωση των δρόμων της αγάπης με τον Απόστολο Παύλο, είναι οι μακρινές διακειμενικές αναμνήσεις στην ανιούσα συνοδοιπορία μας με τον ποιητή. Αλλά με θαυμαστά προσωπικό τρόπο και ύφος και λέξεις και συνειρμούς και συνηχήσεις εικόνων και κόσμων, με γνωμικές πυκνώσεις εννοιών-διδαγμάτων, ο ποιητής ενορχηστρώνει τον κοσμικό του λόγο για τις ανθρώπινες κοινωνίες και τη μετάλλαξη του αποδιοπομπαίου ανθρώπου με την ευλαβή θρησκευτικότητα του ταπεινού δεομένου για τη φώτισή του προς την οδόν της σωτηρίας.
Ολοκληρώνοντας την εμβριθή ανάγνωση του σημαντικού αυτού ποιητικού έργου, είχα την αίσθηση μιας δημόσιας διακονίας, που είχε επιτελέσει μαγικά ήρεμα ο δημιουργός του. Κάτι σαν τον ψυχικό πυρετό του John Stott, του μεγάλου Άγγλου θεολόγου και κληρικού, που σύνδεσε στον κηρυγματικό του λόγο την πίστη με την κοινωνική συμμετοχή και την κοινωνική δράση. «Έχουμε εντολή να λέμε την αλήθεια αλλά καλούμαστε να πούμε την αλήθεια με αγάπη». Είναι αυτή ακριβώς η αποστολική διακονία του Ιωάννη Πανουτσόπουλου, το ποιητικό προσκύνημα της ζωής στη γη «ανάμεσα σε δύο στιγμές γυμνότητας», η εγχάρακτη πλάκα των Δέκα εντολών του, που ανοίγει ποιητικά, για λογαριασμό όλων μας, μια αναγεννημένη αποστολική εποχή.
Ας προσφέρουμε, αντιχάρισμα ταπεινό, από την πλευρά μας την τιμή της ανάγνωσης. Δικαιούμαστε μιαν εμβάπτιση στην αλήθεια και τη γνησιότητα της φωνής, της ψυχής του ποιητή… Μπορεί και της δικής μας!
Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ
Γράφει η Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού
fractalart.gr, 04/04/2023
|