Topos Books

Παράλληλα με τη δική μας αγωνία για τη συγκυρία των «Δεκεμβριανών» και την άσχημη/ύποπτη συνέχεια με το πρόσφατο περιστατικό εναντίον του ένστολου των ειδικών δυνάμεων – ζούμε, οι περισσότεροι, την αγωνία που σχετίζεται με τη στρατιωτική εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα. Η λέξη «εισβολή» είναι λάθος διατύπωση. Συνιστά, όπως θα λέγαμε για μια λογοτεχνική κριτική, παρανάγνωση του γεγονότος. Η σωστή διατύπωση είναι έγκλημα. Διαρκές έγκλημα.
Είτε διαβάσει κανείς τις ειδήσεις μέσα από την ψύχραιμη ματιά του αγγλικού BBC, είτε διαβάσει την έκκληση μιας διεθνούς μη κυβερνητικής οργάνωσης, όπως η avaaz, για την ανακωχή (καλό θα ήταν να την υπογράψει κιόλας!), είτε ακόμα διαβάσει το μπλογκ μιας απλής «θυμωμένης» ιρακινής γυναίκας (που μάλιστα έχει αγγλική υπηκοότητα…), θα καταλάβει, αν δεν το έχει καταφέρει ακόμα, ότι η αγανάκτηση και η ανησυχία για την κατάσταση των αμάχων στη Γάζα έχει απλωθεί σε όλον τον πλανήτη. Και όμως…

Το αίμα των εκατοντάδων αθώων και των παιδιών εξακολουθεί να χύνεται ποτάμι. (Το ίδιο διάστημα, μαθαίνουμε, ο Κος Ομπάμα έπαιζε γκολφ στη Χαβάη…)
Σε τι κόσμο ζούμε; Αυτό το ερώτημα πλανιέται, περισσότερο αμείλικτο από ποτέ, στις ψυχές των πολιτών όλου του πολιτισμένου κόσμου. Στα βιβλία αναζητούμε κάποιες απαντήσεις. Π.χ. το Τι θέλουν οι τρομοκράτες της Λουϊζ Ρίτσαρντσον δίνει μια διεισδυτική εικόνα των πραγμάτων. Το ίδιο, και επειδή τα δικά μας πρόσφατα γεγονότα με την εξέγερση της νεολαίας παραμένουν σε μια διαρκή εκκρεμότητα, κάποιες απαντήσεις για μια άλλη πλευρά των πραγμάτων δίνει η μελέτη του Ken Rigby για τον Σχολικό Εκφοβισμό.
Οπωσδήποτε όταν η κοινωνία προκαλεί, η λογοτεχνία καταγράφει· γι' αυτό, βιβλία όπως του Γιάγκου Ανδρεάδη, του Θανάση Σκρουμπέλου, του Βασίλη Βασιλικού, του Άρη Μαραγκόπουλου, βιβλία όπως το πολύ πρόφατο του Τζέιμς Μίικ με κέντρο το Αφγανιστάν, την τρομοκρατία και τη σχέση της με τη Δύση (Τώρα αρχίζουμε την κάθοδό μας), έρχονται ξανά και ξανά στο προσκήνιο εμπνέοντας τη σκέψη και τη στάση μας στη ζωή.