Έφυγε ο πάντα «φευγάτος» Τάσος Δενέγρης. Και σκεφτόμαστε, ότι τον ποιητή και τον συγγραφέα, η ευρωπαϊκή επαρχία που λέγεται Ελλάδα, ακόμα και στον θάνατο δεν τον αφήνει ήσυχο. Διαβάζουμε χτες και σήμερα τις εφημερίδες: στη γενιά των μπητ ανήκει το ύφος του, ο ένας, όχι δεν είναι μπητ, επιμένει ο άλλος, κ.λπ. κ.λπ. Αλλά ο Τάσος έφυγε αφήνοντας τα ποιήματά του να εξηγούν στο διηνεκές, σε όποιον θα συνεχίζει να διαβάζει αυτή την ποίηση, το ύφος του, τις τάσεις του, την αγάπη του. Δύο ποιήματά του λοιπόν παραθέτουμε εδώ, ως ύστατο «Χαίρε». Ναι, μιλάνε καθαρά τα ποιήματά του, για το ποιος είναι ο Δενέγρης, δεν τα μπερδεύεις με άλλες φωνές, όπως γίνεται τα τελευταία 15-20 χρόνια με τις καινούργιες σοδειές… Διαβάστε τα!
Ιερά Οδός *
Συνοικίες στα νοτιοδυτικά
Συνοικίες ντυμένες κουρέλια
Σχήματα καπνού σου κλείνουμε τις πύλες του ουρανού
Συνοικίες στα νοτιοδυτικά
Σουρούπωσε και σκίζονται
Στα στήθη της σιωπής σου
Σεληνιακά πετρώματα
Σεντόνια δίχως πτώματα
Σοβάδες πλίνθοι χώματα
Στην πόρτα της ντροπής σου.
* Tάσος Δενέγρης, Θάνατος στην πλατεία Κάνιγγος, 1975.
Τι έχω να πω για την χειραφέτηση *
Απ' του ρολού τις χαραμάδες
Το σπίτι βλέπω απέναντι στο φως
Της πολιτείας τ' αυτοκίνητα μαινάδες
Καλά που θά 'ταν νά 'μουνα κουφός.
Πέφτω να κοιμηθώ μέσα στο μνήμα
Κι ακούω κρότο στ' όνειρό μου
Μέσα στην κίνηση του δρόμου
Του πούμα το βασιλικό το βήμα.
Κρατάει δεμένη μ' αλυσίδα
Γυναίκα νέα μορφωμένη
Περνούνε τώρα τη νησίδα
Και φαίνοντ' ευχαριστημένοι.
Κι αναρωτιέμαι στ' όνειρό μου
Τι χειραφέτηση και ποια ελευθερία
Αφού της δόθηκε ευκαιρία
Μέσα στην κίνηση του δρόμου
Να του ξεφύγει μια για πάντα
Να πάρει το δικό της δρόμο
Με το δισάκι της στον ώμο
Πού 'χει μεταξωτόν ιμάντα.
Κι όμως προτίμησε να μείνει
Ζώο του ζώου, του πούμα η σκλάβα
Χαμογελάει μέσα στη λάβα
Κι αρκέστηκε στο super mini.
28 Οκτωβρίου 1971
* Tάσος Δενέγρης, Ακαριαία, 1985 | 
